Δεν υπερβαίνει τις κόκκινες γραμμές, αλλά τις σβήνει.
Δεν σκίζει τη γάτα, είναι ο ίδιος γάτα
Εντάξει το εμπεδώσαμε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ιδιωτικοποιεί… παρά μόνο παραχωρεί. Μας το είπε και ο Κουρουμπλής που ήρθε χθες στο Ηράκλειο, όταν ρωτήθηκε για τις προοπτικές του λιμανιού και κληθείς να σχολιάσει τους φόβους που εκφράζονται.
Δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό. Εξάλλου η κυβέρνηση έχει από καιρό δείξει δείγματα γραφής. Κάνει περίπου ότι και οι προηγούμενες, αλλά το δικό της είναι καλώς καμωμένο και με διαφορετικό αμπαλάζ τυλιγμένο. Και παίρνει και τα εύσημα από εταίρους και δανειστές, που τρίβουν τα μάτια τους με τον Αλέξη, αλλά και με τον Ευκλείδη, αφού μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα.
Διότι ο Αλέξης δεν υπογράφει μνημόνια, κάνει συμφέρουσες συμφωνίες για να σώσει τη χώρα. Δεν πουλά τα «φιλέτα» για κομμάτι ψωμί, αλλά τα αξιοποιεί. Δεν υπερβαίνει τις κόκκινες γραμμές, αλλά τις σβήνει. Δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά πάει με τα νερά τους.
Δεν αλλάζει στάση, απλά είναι εύκαμπτος και ευλύγιστος. Δεν σκίζει τη γάτα, είναι ο ίδιος γάτα. Έχει πιάσει την ανεργία από τα κέρατα και την τραβά προς τα κάτω και εν κατακλείδι είναι ο μοναδικός μετά τον Τζακ Νόρις που λέει «έλα ντε» και το ντε… έρχεται!
Μην το γελάτε καθόλου και για την αντικειμενικότητα των παραπάνω δεν έχετε παρά να δείτε τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Η μη αντίδραση στην ουσία σημαίνει και αποδοχή αλλά και παραδοχή των ελιγμών και της λογικής του Τσίπρα. Το αποτέλεσμα μετρά. Ο Αλέξης για τους απέξω είναι ο ιδανικός. Τα κάνει όλα και συμφέρει. Στην Ελλάδα γίνονται κοσμογονικές αλλαγές και δεν κουνιέται φύλλο.
Και όλα αυτά από μια αριστερή κυβέρνηση (έστω και γιαλαντζί). Το καλύτερο άλλοθι. Να το πιστωθεί αυτό ο Αλέξης, γιατί καλό είναι ν’ αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Και έχει ενδιαφέρον ν’ ακούσουμε τώρα αυτούς που έλεγαν για περιφερόμενο θίασο, μαθητευόμενους μάγους και αριστερή παρένθεση. Όλα αυτά μοιάζουν σήμερα με ιστορίες για αγρίους και όσοι τις καλλιεργούσαν εκτίθενται.
Τους εξέθεσε όχι μόνο ο Αλέξης αλλά και η ίδια η κοινωνία, που τους έχει ακόμα σχεδόν στο περιθώριο. Μπορεί ν’ ακούγεται υπερβολικό ή και σκληρό, ίσως και να είναι, αλλά με μια δόση κυνισμού παραπάνω, εκεί καταλήγουμε. Τώρα θα μου πείτε η κοινωνία κάνει πάντα το σωστό; Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία.