Η ευχή μου είναι το παράδειγμα του Γιαννακόπουλου να ακολουθήσουν και άλλοι και να συμμετέχουν στις διοικήσεις των ομάδων από μεράκι και αγάπη, όχι από ιδιοτέλεια.
Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή, όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ πότε παρακολούθησα τελευταία φορά αγώνα μπάσκετ, αγώνα οποιουδήποτε αθλήματος, γενικότερα. Όμως, ο θάνατος του Παύλου Γιαννακόπουλου με πήγε πίσω αρκετά χρόνια, όταν μπορώ να πω ότι ήμουν φίλαθλος φανατική.
Τότε στηνόμουν μπροστά από την τηλεόραση για να δω όλους τους αγώνες, κάθε Σαββατοκύριακο. Όταν ο πατέρας μου είχε κάποια υποχρέωση, με άφηνε στο πόδι του για να του μεταδώσω λεπτό προς λεπτό τι έγινε στον εκάστοτε αγώνα, πόσο ήταν το τελικό σκορ, ποιοι οι πολυτιμότεροι παίκτες και αν είχαμε κάποιο απρόοπτο, όπως τεχνική ποινή.
Ως έφηβη, τους τοίχους του δωματίου μου στόλιζε η αφίσα του Φραγκίσκου Αλβέρτη και ένα κασκόλ του Παναθηναϊκού. Θυμάμαι είχα πράσινα παπούτσια που φορούσα κάθε φορά που το σκορ ήταν ευνοϊκό για την ομάδα μου.
Στο σχολείο γίνονταν ομηρικοί καβγάδες, στους οποίους δεν συμμετείχα αφού αυτό το σπορ ήταν αποκλειστικά για αγόρια. Πριν τα ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, οι μαθητές χωρίζονταν σε δύο στρατόπεδα, μάλλον τρία αν υπολογίσει κανείς όσους τους άφηναν παγερά αδιάφορους όλα αυτά.
Πρόσωπα, όπως ο Νίκος Οικονόμου, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, παραμένουν θρύλοι στο μυαλό μου. Πώς να ξεχάσω το γίγαντα Στόικο να κλαίει όταν χάσαμε το πρωτάθλημα από τον αιώνιο αντίπαλο. Λίγο έλειψε να βουτήξω στην οθόνη για να τον παρηγορήσω.
Το μικρόβιο ήταν κολλητικό και η καλύτερή μου φίλη μού έκανε παρέα σε όλη αυτήν την τρέλα. Εκείνη το… τερμάτισε όταν πήρε μαζί της την φωτογραφία με όλους τους παίκτες και λίγο πριν τον αγώνα με τον Ολυμπιακό σε ημιτελικό για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, πήγε στην Εκκλησία για να τους ευλογήσει…
Ωραίες εποχές, τότε ευλογούσαμε την αγαπημένη μας ομάδα και τώρα τα στυλό για τις πανελλήνιες…
Η ευχή μου είναι το παράδειγμα του Γιαννακόπουλου να ακολουθήσουν και άλλοι και να συμμετέχουν στις διοικήσεις των ομάδων από μεράκι και αγάπη, όχι από ιδιοτέλεια. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη από είδωλα, ακόμα και αν είναι από τον χώρο του αθλητισμού.