Είναι εκείνες οι δύο ορμόνες που παλεύουν μέσα σου, η μία να σε κρατήσει αδύνατη και η άλλη να σε ωθήσει να φας ό,τι βρεις μπροστά σου
«Γιατί έξω κάνει κρύο και μέσα η Σούζι τρώει για δύο…». Ας με συγχωρέσει η γλυκύτατη Πέγκυ Ζήνα για την παράφραση του τραγουδιού αλλά οφείλουμε να λέμε την αλήθεια ωμή. Τόσο ωμή σαν σούσι και κάτι παραπάνω.
Εκεί που άρχισα να αποτοξινώνομαι από τις γαστριμαργικές καταχρήσεις της παρατεταμένης καραντίνας, ήρθε η κακούργα η Μήδεια και «σκότωσε» κυνικά και αδίστακτα κάθε αντίσταση (λέμε τώρα). Όμως οι πραγματικοί δαίμονες μέσα μου ακούνε στο δίδυμο λεπτίνη και γκρελίνη.
Είναι σαν τους Dr Jekyll and Mr Hyde, σαν την κόλαση με τον παράδεισο, το καλό και το κακό, το άσπρο-μαύρο. Είναι εκείνες οι δύο ορμόνες που παλεύουν μέσα σου, η μία να σε κρατήσει αδύνατη και η άλλη να σε ωθήσει να φας ό,τι βρεις μπροστά σου. Είναι «η Σούζι και τρως και ψεύδεσαι» και η μυστηριώδης Σούζι Κιου του γνωστού τραγουδιού.
Αναζητώντας ελαφρυντικό για τις ενοχές μου, (ξανά)διάβασα ότι πράγματι πεινάμε όταν κάνει κρύο καθώς ο εγκέφαλος μας είναι κατά κάποιο τρόπο «προγραμματισμένος» να ζητάει επιπλέον θερμίδες. Έτσι, επιλέγουμε τρόφιμα που μας δημιουργούν το αίσθημα της «θαλπωρής».
Ας αποφύγω καλύτερα να αναφερθώ στις τροφές που μου προκαλούν αίσθημα… θαλπωρής και ευφορίας. Μάρτυς μου ο Θεός όμως η ενδεδειγμένη αχνιστή και light σουπίτσα ούτε που με πιάνει.
Και όπως λέει χαρακτηριστικά και η γιαγιά της Ρούλας: «τι να του κάνει του κούβου το σουσάμι». Τέτοιες ώρες θυμάμαι εκείνη την μπαμπάτσικη κυρία στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο. Μία ζεστή Αυγουστιάτικη νύχτα. Η δόλια είχε υποβληθεί σε επέμβαση και τρεφόταν με ορούς.
Το στομάχι της είχε κολλήσει από την πείνα και η φαντασία της κάλπαζε στην Εδέμ των γεύσεων. Στην αρχή απλώς νιαούριζε στην αποκλειστική. «Δεν κάνει κυρία-Ελευθερία μου, κάντε υπομονή». Και τότε απασφάλισε.
«Θέλω μπουρνέλες, θέλω καρπούζι, θέλω γρανίτες!» φώναζε κατ’ επανάληψη με όλη της τη δύναμη η καημένη.
Δεν με λένε Σούζι, τρώγω και δεν ψεύδομαι. Φταίει η καραντίνα, φταίει η Μήδεια, φταίει η λεπτίνη που έχει στρέψει την πλάτη και η άτιμη γκρελίνη που με κοιτάει κατάματα…