Προχθές το βράδυ σείστηκε πάλι η γειτονιά μας. Ένας-ένας οι γείτονες έβγαιναν στα μπαλκόνια στα σκοτεινά να δουν και να ακούσουν; Θέαμα; Ταινία ή μουσική εκδήλωση;
Μπα, το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο και οι θεατές παρακολουθούν τις φωνές που ακούγονταν, τα πιάτα που έσπαγαν, τα παιδιά που έσκουζαν.
Στο ισόγειο της απέναντι πολυκατοικίας. Κι ύστερα σιωπή. Και μια γιαγιά να σταυροκοπιέται στο πεζοδρόμιο της απέναντι πλευράς: “ευτυχώς Παναγία μου, γλιτώσαμε τα χειρότερα σήμερα”.
Στην σιωπή πια και με τους γείτονες να έχουν μπει στα σπίτια τους, μπρος από τα μάτια μου περνούσαν τα επεισόδια. Καβγάδες, ξυλοδαρμοί, περιπολικά και μιά φορά κι ένα ασθενοφόρο.
Τα δράματα από τις κλειστές πόρτες που βγαίνουν κι έξω όταν η κατάσταση ξεφεύγει. Δεν ξέρω αν πραγματικά τα τελευταία χρόνια ξεφεύγει περισσότερο ή αν απλώς μάθαμε να ψελλίζουμε λέξεις όπως κακοποίηση και ενδοοικογενειακή βία.
Μήπως μάθαμε να σπάμε λίγο-λίγο τον κλοιό της κουβέντας που ως παιδιά ακούγαμε “να κοιτάτε τη δουλειά σας και να μην ανακατεύεστε στα οικογενειακά των άλλων”;
Θαρρώ πως ο μακαρίτης ο πατέρας μου δεν είχε κατά νου την ενδοοικογενειακή βία όταν παιδιά ακόμα μας συμβούλευε πως αν πηγαίνουμε σε ένα σπίτι στο χωριό να φωνάζουμε από μακριά, από την αυλόπορτα, ώστε αν τσακώνονται να μας ακούν και να σταματούν.
Μάλλον όμως αναφερόταν σε διαφωνίες ή παρατηρήσεις που έκαναν στα παιδιά τους και όχι σε ενδοοικογενειακή βία.
Τα περιστατικά που καθημερινά μαθαίνουμε, όταν υποβληθούν μηνύσεις, όταν υπάρξουν ξυλοδαρμοί ή κακοποιήσεις και στην χειρότερη περίπτωση όταν το περιστατικό φθάσει ως την γυναικοκτονία, προκαλούν έντονη ανησυχία και δείχνουν την κουλτούρα που δεν έχουμε.
Ως κοινωνία που πολλές φορές προτρέπει την κακοποιημένη να σκεφτεί τα παιδιά της και να ανεχτεί τα πάνδεινα, αλλά και την ανοχή της εργαλειοποίησης παιδιών σε διαμάχες θυμάτων και θυτών.
Τα ίδια τα θύματα που υποκύπτοντας σε διάφορα σύνδρομα που οι ειδικοί της ψυχικής υγείας γνωρίζουν, ζουν με την πλάνη πως ο θύτης τα αγαπά και το μόνο που μένει είναι να αλλάξει.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά ας μην σταθούμε δίπλα στο ασθενοφόρο που μόλις πήρε την αιμόφυρτη γυναίκα κοιτώντας περίλυπα την γειτόνισσα λέγοντας “τα ήξερα εγώ”!
Η ανοχή δεν είναι απλώς συνενοχή, κάποτε γίνεται και αυτουργία – που προφανώς δεν καταγράφεται νομικά – σε έγκλημα.
Κι ωστόσο όσο προχωρούν τα χρόνια και μετά από μάχες δεκαετιών για την επιλογή ανάμεσα σε μονόστηλα, πρώτα θέματα και πηχυαίους τίτλους θα μένω με την απορία γιατί όπου και να βάλουμε αυτές τις ειδήσεις, πάντα και όσο με κάθε τρόπο θα γινόμαστε συνένοχοι, τελικά θα είναι ψιλά γράμματα;