Ηθικό συμπέρασμα λοιπόν, το οπαδικό φρόνημα υπερισχύει του πολιτικού!
Ας με συγχωρήσει ο υφυπουργός Αθλητισμού, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει… Ο εκ Πειραιώς ορμώμενος κ. Βασιλειάδης εξέφρασε την πεποίθηση ότι δεν θα μπορέσει να βελτιωθεί κάτι στον ελληνικό αθλητισμό όσο οι παράγοντές του αντιμετωπίζουν τις ομάδες ακόμη και ως πολιτικά κόμματα.
Συγγνώμη κιόλας αλλά εγώ βλέπω την άλλη ανάγνωση που ενοχοποιεί τους πολιτικούς και τα κόμματα που βλέπουν τους οπαδούς των ομάδων ως ψηφοφόρους και τους παράγοντες ως κομματάρχες και εν δυνάμει υποψηφίους! Και η περίπτωση του Πέτρου Κόκκαλη μάλλον με δικαιώνει.
Και όποιος διαφωνεί ας με πείσει… Ακόμα και αν λέγεται Κουλούρης, Φλωρίδης, Ιωαννίδης, Ορφανός, Κοντονής και τόσοι άλλοι προκάτοχοι του Βασιλειάδη, που επαγγέλθηκαν την κάθαρση στο ποδόσφαιρο και στο τέλος ταυτίστηκαν με ομάδες, αφεντικά, συμφέροντα και τα έκαναν σαλάτα στον βωμό της ψηφοθηρίας και στον φόβο του πολιτικού κόστους. Γι’ αυτό και ακούγονται υποκριτικές οι πεποιθήσεις του κ. Βασιλειάδη και οι γνωρίζοντες τις εκλαμβάνουν ως ιστορίες για αγρίους.
Ο σημερινός υφυπουργός Αθλητισμού κομπορρημονεί ότι επί θητείας του έχουν γίνει άλματα και ότι η κατάσταση έχει αλλάξει. Για την ιστορία επί των ημερών του ιδίου και του κόμματός του, ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης, εκτός από τους ποδοσφαιρικούς στρατούς που προϋπήρχαν στη διάθεσή τους- παρακαταθήκη από τους προηγούμενους προέδρους- απέκτησαν και δημοσιογραφικούς στρατούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη στρατευμένη δημοσιογραφία και την ενορχηστρωμένη παραπληροφόρηση.
Αν αυτό δεν είναι ήττα για τη συντεταγμένη Πολιτεία, τι είναι; Πλέον αν δεν ανήκεις οπαδικά και δημοσιογραφικά στον έναν ή τον άλλο στρατό και αφεντικό, είσαι τελειωμένος. Και δεν κινείται φύλλο και δεν ιδρώνει κανένα αυτί. Ακόμα και αυτές οι δημοσιογραφικές ενώσεις κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο στη λογική, ένα μεροκάματο για τα μέλη μας και απ’ όπου νά ‘ναι.
Η απόλυτη ξευτίλα. Κι ύστερα τους πειράζει όταν γίνεται λόγος για πληρωμένους κονδυλοφόρους. Οι δημοσιογραφικοί στρατοί, που ενίοτε ταυτίζονται ποδοσφαιρικά και πολιτικά, πιέζουν την εξουσία, ακόμα και τη Δικαιοσύνη για τα συμφέροντα της ομάδας, του προέδρου και του κόμματος, έχοντας προηγουμένως καταθέσει πιστοποιητικό πολιτικών και οπαδικών φρονημάτων.
Προφανώς και η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε βάλει ασφαλιστικές δικλείδες, αλλά με τέτοια ανεργία έκανε απλά τα στραβά μάτια, επιτρέποντας να πάρουν τα κλειδιά μαγαζιών αθλητικοπαράγοντες και επιχειρηματίες μεγάλου βεληνεκούς, που με μεροκάματα ψίχουλα ελέγχουν την ενημέρωση και ενισχύουν την υποαπασχόληση.
Αλλά δυστυχώς και η κοινωνία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Και δεν μιλάμε μόνο για τη μάζα, τον όχλο, την πλέμπα και τα πρόβατα που τα ταΐζουν σανό. Δύο απλά παραδείγματα για να καταλάβετε: Όταν κάποτε ήρθε στο Ηράκλειο ο Σωκράτης Κόκκαλης να μιλήσει σε οπαδική εκδήλωση, τοπικοί δικηγόροι διαγκωνίζονταν για το ποιος θα έχει τον συντονισμό της εκδήλωσης.
Φυσικά και ήταν όλοι τους Ολυμπιακοί. Ήταν όμως από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και γνώριζαν ότι ο Κόκκαλης ήταν ταυτισμένος με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και σήμερα, δικηγόροι που… σφάζουν για τον ΣΥΡΙΖΑ, επαναστατούν διότι οι τακτικοί δικαστές για τους οποίους υπερηφανεύεται ο Βασιλειάδης, αδίκησαν τάχα μου την ομάδα τους.
Ηθικό συμπέρασμα λοιπόν: Το οπαδικό φρόνημα υπερισχύει του πολιτικού! Όχι, δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, καθώς μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι γυναίκα αλλάζεις, κόμμα αλλάζεις, θρησκεία αλλάζεις αλλά ομάδα ποτέ.
Συνεπώς ας αφήσει τα φούμαρα ο Βασιλειάδης και ο κάθε Βασιλειάδης και οι υπόλοιποι ας απολαύσουμε ένα σικέ αγώνα ή αλλιώς ένα ματς στημένο και από πριν ξεπουλημένο. Και φυσικά όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά σε όλα τα επίπεδα ή τουλάχιστον σε αυτά που αφήνουν χώρο να τσουλήσει η μπάλα!