Φθινόπωρο πια και η μελαγχολία δεν οφείλεται μόνο στην εποχή.
Όσο περνά ο καιρός βεβαιώνομαι. Και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε.
Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις.
Στα πολιτικά ας μην το συζητάμε. Αλλά και σε όσα αφορούν την κοινωνία, προσωπικές ιστορίες με κοινωνικές προεκτάσεις τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν καλύτερα.
Θυμάστε που πριν από καιρό είχε σοκαριστεί το πανελλήνιο, όταν είδαμε σε τι χάλι είχε καταντήσει τη σύζυγό του, επίσης δικηγόρο κ. Σοφία Πολυζωγοπούλου, χτυπώντας τη βάναυσα ο «πολύς» κ. Απόστολος Λύτρας, επιφανής δικηγόρος;
Αν τότε είχαμε μείνει άφωνοι, τώρα άραγε με τις νέες εξελίξεις τι θα πρέπει να πάθουμε; Ο εισαγγελέας μετέτρεψε την κατηγορία κατά του κατηγορούμενου, που βρίσκεται προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό, από κακούργημα σε πλημμέλημα! Κάτι σαν ατύχημα δηλαδή; Πώς σκοντάφτει κανείς στη σκάλα;
Και το κερασάκι στην τούρτα: η κακοποιημένη πολλαπλώς σύζυγος, που διέθετε και panic button (γιατί άραγε;), ζητά την αποφυλάκιση του συζύγου της, γιατί, λέει, η παραμονή του στη φυλακή επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία της ανήλικης κόρης τους!
Κάνοντας όχι τον συνήγορο του διαβόλου, αλλά μεταφέροντας απλώς την φωνή της κοινής λογικής, θέτω το εύλογο ερώτημα: Από όλα όσα συνέβαιναν πριν το μάθουμε κι όσα συνέβησαν κι έγιναν αφορμή όλη η Ελλάδα να μπει άθελά της στο σπίτι της οικογένειας, μόνο η προφυλάκιση επηρεάζει αρνητικά αυτό το παιδί ή το όποιο παιδί;
Η κακοποίηση, η απαξίωση και τα πρότυπα ζωής που περνούν μέσα από αυτήν καμία σημασία δεν έχουν;
Για την ιστορία, η σύζυγος δεν αποσύρει τις κατηγορίες για την κακοποίηση και τον ξυλοδαρμό της.
Προφανώς δεν αρχίζει ούτε τελειώνει η ιστορία της κακοποίησης στην Ελλάδα με την ιστορία του ζεύγους Λύτρα – Πολυζωγοπούλου. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν είναι καν ενδεικτική, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι γυναίκες-θύματα είναι σε πολύ πιο δυσχερή θέση οικονομικά και ίσως κοινωνικά από την κυρία Πολυζωγοπούλου.
Και μην αρχίσουμε πάλι τα γνωστά «δεν μας ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του», γιατί θα αρχίσω να απαριθμώ γυναικοκτονίες.
Όμως οι άνθρωποι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν πεθαίνουν μόνο από γυναικοκτονίες, αφού ανθρωποθυσίες έχουμε καθημερινά στους δρόμους της Κρήτης.
Τους 45 έφθασαν οι νεκροί το 2024 και έχουμε ακόμα σχεδόν τέσσερις μήνες για να τελειώσει ο χρόνος. Αυτό όντως είναι κάτι που πρέπει να το δούμε σοβαρά.
Στη δυτική Κρήτη τα κέντρα δεξιώσεων αποφάσισαν να κατεβάζουν ρολά στις 4 τα ξημερώματα, για να σταματά κάποια στιγμή η ακατάσχετη κατανάλωση αλκοόλ.
Στην ανατολική Κρήτη δεν έχει αποφασιστεί κάτι, αλλά το ερώτημα δεν είναι ρητορικό:
Ως τις 4 άραγε πόσο αλκοόλ μπορεί να καταναλώσει κάποιος που θεωρεί και τον εαυτό του «γερό ποτήρι»;
Είναι σοβαρό, είναι πολύ σοβαρό, είναι θέμα ύψιστης σημασίας να σταματήσουν ζωές να χάνονται στην άσφαλτο.
Τα σοκ δεν σταματούν δυστυχώς πουθενά και αν αυτό που συνέβη στη Γαλλία όπου ο σύζυγος νάρκωνε τη σύζυγό του κι έβαζε αγνώστους να τη βιάζουν είναι φρικιαστικό, υπάρχουν κι εδώ γεγονότα που δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε.
Ήταν δηλαδή λόγος επειδή ο Ελληνοκαναδός δεν δεχόταν τη συγγνώμη να τον φέρουν ένα βήμα πριν τον θάνατο ή να κόψουν άγνωστοι τη γλώσσα εκείνου του κτηνοτρόφου στο Ρέθυμνο πριν προσπαθήσουν να τον σκοτώσουν; Πρωτότυποι τρόποι να αποδίδουμε δικαιοσύνη, αυτοδικία σε έναν κόσμο που θέλει να λέγεται πολιτισμένος.
Ας μην αναρωτηθούμε λοιπόν ποτέ ξανά αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν στραβά αρμενίζουμε!