Μεσημεράκι Σαββάτου στο πάνω Μεραμπέλο. Η κρητική φύση στα καλύτερα της, ολάνθιστη και μυρισμένη. Εποχούμενος και με τα τζάμια μισάνοιχτα- για να φύγουν οι ενοχές που αψήφησα την ατομική ευθύνη και παραβίασα την εντολή «Μένουμε σπίτι»- έπαιρνα τις στροφές την μία μετά την άλλη.
Κάπου ξεκίνησε η κατάβαση από το δρόμο του Χαυγά, που οδηγεί στην κάποτε γραφική Πλάκα. Η γαλήνη της ερημιάς και η ομορφιά του τοπίου με συνέπαιρναν. Τόσο που ασυνείδητα άρχισα να ψελλίζω το δημώδες μοιρολόι του Αθανάσιου Διάκου.
«Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι»! Όχι, δεν την είδα ήρωας της επανάστασης, μα οι κραυγές του Στέφανου του Χίου ό,τι θα πεθάνουμε όλοι, δεν με άφησαν ανεπηρέαστο.
Πριν προλάβω ν’ ανοίξω το ράδιο και ν’ αλλάξω τροπάριο, το μάτι μου θολώνει από το βιασμό τoυ ανάγλυφου των λόφων πάνω από την Πλάκα. Το ρώσικο real estate έχει σκάψει τις πλαγιές και έχει μετατρέψει σε luxury: δάμακες, δέτες, φαράγγι και ρεματιές. Και τι απέμεινε; Η θέα.
Η θέα από τη Σπιναλόγκα μέχρι τον Αφορεσμένο! Άλλοι τη λεν ανάπτυξη (την αδηφάγο δόμηση), μα η πραγματικότητα ξεθάβει από τα χειρότερα μας όνειρα τη Σπιναλόγκα, που στέκεται αγέρωχη μέσα στον κόλπο του Μεραμπέλου, λίγα μίλια πιο κάτω.
Την καστροπολιτεία που αποτέλεσε τόπο εξορίας για χιλιάδες χανσενικούς ασθενείς στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Το δρομολόγιο για απέναντι ήταν one way ticket. Τελευταία στάση το καφενείο τα Μπεμπελομαρίας. Εκεί χώριζαν οι ασθενείς από τους συγγενείς. Τη θυμήθηκα μπαίνοντας στο οικισμό, καθώς συνάντησα τον γαμπρό και τον εγγονό της.
Θέλοντας και μη η Σπιναλόγκα αποκτά δραματική επικαιρότητα, λόγω των τρομακτικών συνεπειών του κοροναϊού. Του ιού που επιβάλει σε κράτη και κυβερνήσεις να παίρνουν μέτρα απομόνωσης και κάνει τους πολίτες να σκέφτονται ακόμα και τόπους εξορίας για τους προσβεβλημένους από τη σύγχρονη πανούκλα με την ανησυχητική θνησιμότητα και την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων, όπως μας εξηγεί ο δικός μας Κωνσταντίνος Δασκαλάκης του ΜΙΤ!
Προς ώρας ο ιός βγαίνει νικητής, ο άνθρωπος φαίνεται αδύναμος και οι αγορές καταρρέουν. Πιαστήκαμε εξ’ απήνης, πάνω στον ύπνο του δικαίου μάς επιτέθηκε η πανδημία, που αναστέλλει τις ζωές μας και όλες τις δραστηριότητες μας. Κι όμως, πλέον των εκατό εργατών πασχίζουν να ολοκληρώσουν το φαραωνικό ξενοδοχείο που κτίζεται από πέρυσι πάνω από τη Πλάκα. Για να φιλοξενήσει ποιούς και πότε και με ποιές ακριβώς συνθήκες;
Διότι η πανδημία κάποια στιγμή θα τελειώσει. Δεν ξέρουμε ακόμα τις απώλειες, μα τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Ο κοροναϊός απέδειξε την ευαλωτότητα των δημοκρατιών μα κυρίως των ατομικών ελευθεριών. Οι άνθρωποι- αριθμοί κι οι πόλεις- φυλακές ήρθαν για να μας προσγειώσουν στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Και δυστυχώς αυτή η σύγχρονη πραγματικότητα δεν θα ανέχεται εικόνες σαν αυτές που συνάντησα στην επιστροφή μου. Το καφενείο της Φουρνής κλειστό λόγω της απαγόρευσης, μα μια παρέα στο απέναντι πεζοδρόμιο συνόδευε τους νηστίσιμους μεζέδες της μ’ ένα μπουκάλι ΒΙΟΧΥΜ, γεμάτο ρακί!
Αν και στα μέσα του Μάρτη, η παραλία από το Τομπρούκ μέχρι την Αμνισό ήταν γεμάτη! Το «μένουμε σπίτι», κατά την πρώτη ημέρα είχε ηττηθεί. Μα πιστεύω στο συνετισμό, το φόβο που φυλάει τα έρμα και τον αναλογισμό του κινδύνου. Πού θα πάει, θα συνηθίσουμε.
Ας είναι καλά τα social media και οι υπολογιστές. Antivirus μόνο να έχουμε και η επιβίωση εντός σπιτιού είναι εξασφαλισμένη. Έτσι και αλλιώς η φυσική επικοινωνία ήταν καιρό χαμένη! Αναλάβετε λοιπόν έστω και καθυστερημένα την ατομική σας ευθύνη για να μείνουν και κάποιοι πίσω να υπερασπιστούν τη συλλογική μνήμη!