Ο κίνδυνος να συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος είναι φανερός
Έχω χάσει το μέτρημα των αδιάκοπων πτώσεων από τα τηλεοπτικά σύννεφα, των πρωταγωνιστών της μικρής οθόνης, που σερφάρουν στο τσουνάμι των αποκαλύψεων των σεξουαλικών κακοποιήσεων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που στο παρελθόν δεν συγκράτησαν τα χονδροειδή σχόλιά τους στην περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης φοιτήτριας σε βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου… με αποτέλεσμα να τους χρεωθεί πρόστιμο από το ΕΣΡ.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χρόνια έφτιαχναν βιντεάκια ονομάζοντας «ψυχαγωγία» τα βιτριολικά κουτσομπολιά για το ύψος, τις διαστάσεις, το ντύσιμο, τις σχέσεις των ανθρώπων της καλλιτεχνικής ζωής του τόπου. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα τηλεχειρίζονται τον κρατήρα των αποκαλύψεων των βιασμών και των σεξουαλικών κακοποιήσεων, με δήθεν ύφος έκπληκτου παιδιού, που ανακαλύπτει ότι στον κόσμο μας, δεν υπάρχει παγκόσμια ειρήνη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο παρελθόν δεν έδειξαν την αντίστοιχη ζέση για να αναδείξουν την ατζέντα των θεμάτων της κακοποίησης όταν αυτά σχετίστηκαν με επιφανές πρόσωπο της πολιτικής ζωής του τόπου, το οποίο καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό για παιδεραστία (στη συνέχεια απαλλάχθηκε λόγω παραγραφής) και δεν εκτινάχθηκε από το στόμα τους μισή λέξη οργής, όταν άκουσαν την περίφημη δήλωση υπουργού ότι «πρόκειται για ιδιωτική συμπεριφορά».
Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που υποθάλπτουν με την ανοχή τους, τη λειτουργία ενός κόσμου, που επιβάλλει με όρους life style κάθε θυσία για την καριέρα και την εμφάνιση, ενώ καλύπτουν με τη σιωπή τους αθέατες πτυχές κακοποίησης στο μιντιακό και επιχειρηματικό παρασκήνιο… που αντιμετωπίζονται σαν «κανονικότητα» (την οποία κατά τα άλλα εκπλήσσονται όταν συναντούν αλλού).
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, έχει κανείς λόγους να ανησυχεί για τη διαχείριση του εξαιρετικά ευαίσθητου υλικού των αποκαλύψεων, που χαρτογραφεί όλο το πλέγμα της συστηματικής σεξουαλικής, εργασιακής, ψυχικής εκμετάλλευσης ανθρώπων που συχνά αφορά και ανήλικα παιδιά.
Και η ανησυχία έχει να κάνει και με το πλαίσιο διαχείρισης που ενέχει σοβαρούς κινδύνους, μέσα από την υπερπροβολή του χωρίς όρους, να καταστεί γραφικό έως αναξιόπιστο. Η αδιάκοπη αναπαραγωγή των πληροφοριών της κακοποίησης, που αντί να αναδείξει τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος και να ασκήσει πιέσεις για λύσεις, λιμνάζει σε ανατριχιαστικές και αφόρητες περιγραφές, δημιουργεί συνθήκες εξοικείωσης στον κόσμο που έχει εγκλωβιστεί στην οθόνη σε συνθήκες καραντίνας.
Ο κίνδυνος να συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος είναι φανερός και όπως έλεγε ο μοναδικός Μ. Χατζιδάκις «όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.
… Πώς θ’ αντιδράσουμε και πώς δεν θα συμβιβαστούμε με το τέρας;».