Απαιτείται σχέδιο και πολιτική
Ακόμα και η άνοιξη, που ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε, είναι αλλιώτικη στην εποχή των μνημονίων. Η ατμόσφαιρα κυκλοθυμική, το νερό λιγοστό και οι θερμοκρασίες στα ύψη, παρασύροντας σε πρόωρη ανθοφορία και ξαφνικό θάνατο εκατοντάδες φυτά… Όλα τρέχουν με την αγωνία της διαφυγής από το αβάσταχτο παρόν που μοιάζει αιώνιο.
Λες και η φύση να καθηλώνεται από τον εφιάλτη της κοινωνίας, όπου ξεχειλίζει το πλεόνασμα της δυστυχίας από τον πόνο του απολυμένου, την απόγνωση του άνεργου, την απελπισία του κακοπληρωμένου εργαζομένου και συνταξιούχου.
Στο κρίσιμο πεδίο της διαχείρισης των αναγκών των ανθρώπων που υποφέρουν η αυτοδιοίκηση (πρώτου και δεύτερου βαθμού) χρόνια τώρα, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται στην πρωτοπορία, δείχνει να αυτολογοκρίνεται, αν όχι να απαρνιέται τον ρόλο της. Έτσι, από τη μια αυτοπεριορίζει τη δράση της, επιλέγοντας τη δοκιμασμένη, στερεοτυπική διαχείριση που δεν ανταποκρίνεται στο πραγματικό εύρος των αναγκών της κοινωνίας.
Από την άλλη, προκαλεί κάθε φορά που παίρνει αγκαλιά τον ανθρώπινο πόνο για να φωτογραφηθεί με το καλό της προφίλ σε κέντρα αστέγων και κοινωνικές δομές ή αναζητά την εύκολη αυτοηρωποίηση μέσα από την προβολή δράσεων, δραματικά περιορισμένης εμβέλειας.
Ειδικότερα μιλώντας για το Ηράκλειο, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάποιος τον αποσπασματικό χαρακτήρα των δράσεων που αναπτύσσονται, την έλλειψη συντονισμού και την εμμονή σε άκαμπτα πρωτόκολλα διαχείρισης κοινωνικών δομών που αφήνουν ακάλυπτους ανθρώπους που θεωρητικά έπρεπε να εξυπηρετούν. Κυρίως όμως αναδύεται η απουσία μιας οργανωμένης χαρτογράφησης όλων εκείνων των στοιχείων που μπορούν να αναδείξουν το εύρος των πραγματικών αναγκών που υπάρχουν.
Αυτό προϋποθέτει μια ουσιαστική συνεργασία της Περιφέρειας και του Δήμου με τους τοπικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένου του Πανεπιστημίου και του ΤΕΙ Κρήτης και όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιών, ώστε να αποτυπωθεί το παζλ των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας.
Από την επεξεργασία των στοιχείων αυτών θα προκύψει μια καθαρή εικόνα για το πώς θα χαραχθεί ένα στρατηγικό σχέδιο παρέμβασης με συγκεκριμένες πολιτικές που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων που υποφέρουν.
Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία της κρίσιμης υπόθεσης της χάραξης της κοινωνικής πολιτικής, η οποία δεν μπορεί να περιστέλλεται στη στερεοτυπική εφαρμογή προγραμμάτων των υπουργείων. Σε κάθε περίπτωση, η αυτοδιοίκηση δεν νομιμοποιείται να «στρουθοκαμηλίζει» επικαλούμενη νομικές αγκυλώσεις.
Την ώρα μάλιστα που δίπλα της πολιτιστικοί σύλλογοι κυριολεκτικά μεγαλουργούν αναπτύσσοντας θεαματική δράση, ειδικά στο επίπεδο της στήριξης των ανέργων, όπου ο πρώτος και δεύτερος βαθμός αυτοδιοίκησης δεν έχει κάνει μισό βήμα στην κατεύθυνση αυτή.