«Ακόμη κι αν οι ανήλικοι δεν τον δουν στο σινεμά θα τον δουν στο δρόμο»
Οι περισσότεροι το θεώρησαν υποχρέωσή τους να τοποθετηθούν απέναντι στην ταινία “Τζόκερ” -κάποιοι χωρίς να την έχουν καν δει- και είναι φανερό ότι οι απόψεις διίστανται για το τι εισέπραξε, ένιωσε, κατάλαβε ο καθένας από την ταινία.
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όλοι συμφωνούν πως ο πρωταγωνιστής ήταν καθηλωτικός στον ρόλο του, τα σχόλια και τα κείμενα που ακολούθησαν ήταν πολλά και διαφορετικά.
Ξεχώρισα δύο τα οποία θεώρησα ενδιαφέροντα αν και εκ διαμέτρου αντίθετα.
Στο πρώτο ο δημοσιογράφος Μιχάλης Τσιντσίνης, έγραψε μεταξύ άλλων:
“Η ταινία δεν είναι ακίνδυνη. Υπό την επιρροή της, ένας έφηβος μπορεί να μιμηθεί τον ήρωα και να αρχίζει να βάζει συνέχεια τα δάχτυλά του στο στόμα. Και, ως γνωστόν, στα δάχτυλα πάνε και κάθονται όλα τα μικρόβια.
Κατά τα άλλα, τα εφηβικά βλέμματα είναι πια διαποτισμένα με θεάματα πολύ πιο δραστικά απ’ ό,τι ο Τζόκερ”. Και παρακάτω συνεχίζει: “Αν κάποιος βλέπει στον Τζόκερ τον μπαχαλόφιλο ΣΥΡΙΖΑ του Δεκεμβρίου του 2008, πώς να μην δει μετά στο «Αελλώ» τη χωροφυλακή;
Μικρό το κακό. Η μικρή ζημιά που έγινε με αυτή τη χωροφυλακίστικη φάρσα είναι πως σωρεύτηκε κι άλλος μύθος πάνω στον μύθο της ταινίας. Πάχυνε κι άλλο το στρώμα του ποπ στυλιζαρίσματος, κάτω από το οποίο δεν κρύβεται τίποτε. Είναι ρηχή η μουτσούνα”.
Διαφορετική ήταν η ματιά του Στέλιου Στυλιανίδη καθηγητή κοινωνικής ψυχιατρικής στο τμήμα Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου ο οποίος γράφει μεταξύ άλλων:
Οι Joker καθρεφτίζουν την ίδια την ανεπάρκεια, τη φτώχεια και το έλλειμμα, τόσο της ψυχιατρικής φροντίδας όσο και της ίδιας της επιστημολογικής βάσης της ψυχιατρικής.
Χρειάζεται επειγόντως μια νέα κλινική προσέγγιση και μια νέα ηθική στη δόμηση μιας εναλλακτικής προσέγγισης της ψυχιατρικής φροντίδας, η οποία να λαμβάνει υπόψη ότι η οδύνη δεν εκφράζεται μόνο ατομικά ούτε με όρους απλουστευτικής διάγνωσης, αλλά σε κοινωνικό δίκτυο, σε μια δεδομένη ιστορική πραγματικότητα.
Πρέπει ο λόγος και το βίωμά μας να συνδέει τις απαντήσεις μας απέναντι στους κοινωνικά αποκλεισμένους σαν φορέας νοήματος αλλαγής και αφύπνισης από την παθητικότητά μας.
Αν αυτό δεν γίνει με όρους διαφωτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης, τότε η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο φονταμενταλισμός, ο εκφασισμός της κοινωνίας, αλλά και η αυτοκαταστροφικότητα θα επικρατήσουν οριστικά.
Ακόμη και αν οι ανήλικοι δεν δουν τον Joker στο σινεμά, θα τον δουν στο δρόμο”.