Μα κανείς δεν κοκκινίζει από ντροπή σε αυτή τη χώρα; Τι περιμένετε μωρέ, τον «κόκκινο Μάη»;
Αν κάποιος μας έλεγε στην εφηβεία ότι θα έρθει μια περίοδος που θα ζήσουμε τη ζωή μας στο… κόκκινο -ή στα κόκκινα αν προτιμάτε- θα πετάγαμε τη σκούφια μας. Μη σας πω ότι θα απαιτούσαμε να τη ζούσαμε εδώ και τώρα ή εδώ και τότε, επί το ακριβέστερο.
Όμως η ζωή δεν είναι πάντα γενναιόδωρη μαζί μας και η δεύτερη νιότη μας, αυτή που συνήθως ταυτίζουμε με την παραγωγική ηλικία, μας έριξε στη μετριότητα για να βγαίνουν σήμερα κάτι Λιγνάδηδες που κυκλοφορούσαν με τον φιλολογικό φερετζέ των αρίστων και να μας υποβαθμίζουν, να μας λοιδορούν.
Δεν ξέρω αν ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι το μέτρο του μετρίου κατά τη λιγνάδειο μεζούρα, δεν εξετάζω αν ο πρόεδρος του ΣΕΗ είναι της αισθητικής σας, αλλά ανέκαθεν σέβομαι τους μετρίως μέτριους, μα πάντα μετρημένους. Δεν υπήρξα οπαδός του “μέτρον άριστον”, δεν συμβιβάζομαι με τις μετριότητες, μα εκτιμώ τη μετριοπάθεια και τους μετριοπαθείς.
Και μπορεί η λιγνάδειος αναφορά για τον μέτριο ηθοποιό, να εμπεριέχει μέσα της την υποτίμηση όλου του κόσμου, ωστόσο απαλλάσσει τον περίπου ατάλαντο (κατά Κούγια) ηθοποιό από το να κάνει το δρομολόγιο παράδεισος- κόλαση ή για να καταλαβαινόμαστε… Εθνικό Θέατρο- Φυλακές Τριπόλεως!
Δεν ξέρω αν η γόβα της Βατίδου, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στην αριστερή παρειά του Κούγια, ήταν και αυτή κόκκινου χρώματος, μα όπως διαβάζω στα social έχει αγιοποιηθεί.
«Να αγιάσει η γόβα της Βατίδου» γράφουν και ξαναγράφουν οι πιστοί των μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Είναι οι ίδιοι που κάποτε έκαναν αναρτήσεις με τις… αγιοποιημένες παντόφλες του γέροντος Παΐσιου.
Μας έχει λείψει στα αλήθεια ο Παΐσιος και οι προφητείες του. Οι αληθινές και όχι αυτές που επικαλείται κάθε τρεις και λίγο η Ελεύθερη Ώρα για να γεμίσει τα πρωτοσέλιδά της. Να μας πει πόσο καιρό θα είναι «κόκκινο» το Ηράκλειο, δήμος και περιφερειακή ενότητα; Ως πότε τα αστικά μας λύματα θα είναι τίγκα στα ιικά φορτία; «Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά…» (που αναρωτιόταν και ο Ρήγας Φεραίος στον Θούριο); Ελπίζουμε ετούτη η ιστορία να μην κρατήσει σαν την άλλη με την Κόκκινη Μηλιά…
Αλλά ας πάμε στα άμεσα. Τσικνοπέμπτη μεθαύριο και το μόνο που (θα) μυρίζει είναι μια σαπίλα, αυτή που πάντα έχουμε εύκαιρη για την κοινωνίας μας και η ανθρώπινη σάρκα από τη με κανιβαλική διάθεση ανθρωποφαγία. «Τούμπου τούμπα ζα, τούμπου ζίτσου στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου…» θα είναι το τραγούδι της ημέρας και όχι το «ανέβηκα στην πιπεριά» του ανώνυμου συγγραφέως!
Πάντως εδώ στην Ελλάδα προτρέχουμε και κάναμε κιόλας το… καρναβάλι στη Βουλή με πιερότους, κολομπίνες και την (απούσα) Μενδώνη πρίμα μπαλαρίνα. Με κομφετί και χαρτοπόλεμο, κανονικό. Χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων, ύβρεων, υπονοούμενων και άστοχων τσιτάτων, που ερυθριάζουν ακόμα και αυτήν την αποκριά.
Ο «Άρης κίναιδος και παιδεραστής», κατά τον Λαζαρίδη, ανεκδιήγητοι Βαξεβάνηδες και Πολάκηδες, οικτρά hashtag για «ΝΔ- παιδεραστές», λήθη, εκδικητικότητα και τραβεστί συμψηφισμοί για Λιγνάδη διευθυντή και Χαϊκάλη υπουργάρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
«Ναι αλλά εμείς φέραμε το #MeToo στην Ελλάδα και βάλαμε το Λιγνάδη στη φυλακή», λένε τώρα οι της ΝΔ. «Ε, βάλτε και το Σειρηνάκη καλλιτεχνικό διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο» θα ήταν ένα καλό τρολ για τους εξπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους ο Αλέξης, όπως είπε και από το βήμα της Βουλής δεν συμφωνεί.
«Αλέξη τι είναι Βουλή;» όπως θα αναρωτιόταν η Σελήνη που έμεινε στην τηλεοπτική ιστορία για την απορία της με το πατάρι…
Μα κανείς δεν κοκκινίζει από ντροπή σε αυτή τη χώρα; Τι περιμένετε μωρέ, τον κόκκινο Μάη;