Όταν έρχεται το πρώτο «χαστούκι» τύπου «τι να μου κάνει εμένα το πτυχίο του Πανεπιστημίου, εγώ θέλω προϋπηρεσία»
Κάθε μέρα που περνά, η αγωνία κορυφώνεται. Σβήνονται από το ημερολόγιο τα μαθήματα που έχουν περάσει και έχουν μείνει ελάχιστα ακόμα μπροστά τους. Ο απολογισμός ήδη ξεκίνησε, «εκεί πήγα καλά, εδώ… πάτωσα». Ο ανταγωνισμός έχει αρχίσει, «εσύ πώς έγραψες; Μα, καλά, ο Γιώργος δεν είναι τόσο καλός στα Αρχαία, είναι δυνατόν να έγραψε καλύτερα από εμένα;»
Όλα στο μυαλό τους είναι θολά, βάζουν τα κλάματα, φωνάζουν στους φίλους, τους γονείς και τα αδέλφια τους. Άλλοι κάνουν τάματα με την ελπίδα ότι με λίγο σπρώξιμο από ψηλά, η βαθμολογία μπορεί να ανέβει. Άλλοι το έχουν πάρει απόφαση και ψάχνουν εναλλακτικές.
Όμως, ο, τι και αν πιστεύει σήμερα ο υποψήφιος, όσο απογοητευμένος και να είναι, ανεξάρτητα αν θεωρεί πως απέτυχε παταγωδώς, ότι δεν αξίζει τίποτα πια, ότι όλα τελείωσαν, τίποτα δεν κρίθηκε ακόμα, όλα τώρα αρχίζουν.
Και μη νομίζουν ότι είναι και κάτι οι πανελλήνιες, μερικές ημέρες εξετάσεων είναι, για τις οποίες προετοιμάζονται όλοι από χρόνια. Οι γονείς αναλαμβάνουν ρόλο προπονητή, ακόμα και αν δεν τους το ζήτησε κανείς, οι καθηγητές προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες, μάταια πολλές φορές.
Στις μάχες, όμως, που έρχονται, οι υποψήφιοι του σήμερα, αύριο μπορεί να είναι μόνοι τους. Μπορεί να νιώθουν ότι η αγωνία των γονιών, των παππούδων και γιαγιάδων αποτελεί ένα ακόμα «βάρος» για εκείνους, όμως, αν κοιτάξουν λίγο πιο βαθιά, εκεί που βρίσκεται η καρδιά, κατανοούν πως όλοι είναι σύμμαχοί τους.
Τι γίνεται αργότερα; Ας υποθέσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς και περνούν στην πρώτη τους επιλογή, τελειώσουν το Πανεπιστήμιο και ετοιμάζονται γεμάτοι όνειρα και όρεξη για την αγορά εργασίας.
Εκεί να δεις μάχη… Όταν έρχεται το πρώτο «χαστούκι» τύπου «τι να μου κάνει εμένα το πτυχίο του Πανεπιστημίου, εγώ θέλω προϋπηρεσία», ή «θα πιάσεις δουλειά από Δευτέρα, θα σε δοκιμάσω και μετά μιλάμε για μισθό και ένσημα».
Μιλάμε για light, ελαφριές περιπτώσεις, που συναντάνε σχεδόν όλοι στα πρώτα τους βήματα. Ίσως σε τέσσερα με πέντε χρόνια από σήμερα, τα πράγματα να αλλάξουν και η αγορά εργασίας να μην είναι πια μια ζούγκλα, αλλά μια αγκαλιά για όποιον έχει όρεξη να δουλέψει. Οψόμεθα…