Ούτε που ίδρωσε το αυτί των Τούρκων από το «ξύλο» και την κατακραυγή για τη NAVTEX η οποία βυθίστηκε στη Μεσόγειο
Όλο αυτό το διάστημα που παρακολουθώ τις εξελίξεις με τους Τούρκους προσπαθώ να τους καταλάβω. Κι όσο πιο… βαθιά προσπαθώ να μπω στην κουλτούρα τους, τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνομαι το πόσο ρηχή είναι.
Η κουλτούρα τους μου θυμίζει τον τελευταίο πωλητή του Καπαλί Καρσί στην Κωνσταντινούπολη που ακόμα και για να σου χαρίσει κάτι θέλει το παζάρι του. Κάπως έτσι θεωρώ ότι μοιάζει και ο Ερντογάν και οι συν αυτώ.
Ο οποίος βέβαια, το παζάρι το κάνει φωναχτά, γιατί στα βάθη της Ανατολής οπου μεγάλωσε, έπιανε μεγάλη κάψα και το στόμα του ήταν ανοικτό συνέχεια για να αντέξει τη ζέστη, αλλά και για να διασκεδάσει την πείνα.
Εν πάση περιπτώσει, το φιρμάνι της Τουρκίας είναι εύκολο. Ξεκινά το παζάρι ζητώντας τα πάντα, ξέροντας πως στην ουσία δεν μπορεί να πάρει τίποτα. Κι όμως ελπίζει. Σαν τον φτωχό πωλητή, σαν τον ακόμα πιο φτωχό αγοραστή, που έτσι έμαθε από τους παππούδες του κι αυτό έχει στο αίμα του.
Κι ίσως αυτή η ερμηνεία της στάσης της, εξηγεί εν πολλοίς και τη στάση των δικών μας Ενόπλων Δυνάμεων. Διότι πέρα από τα όσα δήλωναν στα Μέσα ή άφηναν να διαρρεύσουν προς την Τουρκία, οι αξιωματικοί μας ήταν απόλυτα ήρεμοι κι αντιμετώπιζαν την «κρίση» σαν μια ακόμα κίνηση πάνω σε μια σκακιέρα που γνωρίζουν καλύτερα κι από την παλάμη τους.
Αυτή η ερμηνεία επίσης, εξηγεί και την αναδίπλωση της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν οπισθοχώρησε αμαχητί. Έπαιξε το παιχνίδι της προπαγάνδας, έπαιξε το παιχνίδι του αιφνιδιασμού, έπαιξε το παιχνίδι των εντυπώσεων. Κι όταν έχασε, έπλεξε το εγκώμιο της Γερμανίας, όχι της Γαλλίας. Γιατί ξέρει καλά πως από τη Γερμανία μπορεί ίσως να κερδίσει κάτι.
Στην ίδια λογική, η ερμηνεία του «μικροπωλητή της Ανατολής» εξηγεί και την επόμενη NAVTEX για έρευνες σε κυπριακά χωρικά ύδατα. Ούτε που ίδρωσε το αυτί των Τούρκων από το «ξύλο» και την κατακραυγή της στάσης τους για την προηγούμενη NAVTEX η οποία βυθίστηκε στη Μεσόγειο.
Και δεν ίδρωσε γιατί δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο. Στο μυαλό τους, το Καστελόριζο ήταν ένα χαμένο παζάρι. Η Κύπρος μπορεί να μην είναι. Κι όσο διεκδικείς, μπορεί κάτι να πάρεις. Έστω κι από σπόντα.
Αυτό που δεν εξηγείται όμως, είναι η γενικότερη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λειτουργεί σαν σπλαχνικός πατέρας απέναντι σε ένα παιδί που δεν «παίρνει τα γράμματα». Ό,τι και να του κάνεις όμως, αν δεν «το έχει με τα γράμματα», στις τέχνες θα παραμείνει. Κι ίσως καμία «σφαλιάρα» το βοηθήσει, όχι να μάθει, αλλά να φοβάται.