Το Σφεντύλι βυθίστηκε και τώρα παίρνει την εκδίκησή του αναδυόμενο…
Για τέτοιο σχεδιασμό μιλάμε
Μήπως πρέπει ν’ αναθεωρήσουμε τελικά; Μήπως η Κρήτη δεν είναι η γη της επαγγελίας, όπως αυτάρεσκα καυχιόμασταν μέχρι τώρα; Μήπως ο ήλιος και η θάλασσα εν τέλει δεν είναι πανάκεια; Και με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ πολέμιος του τόπου μου, ας παραθέσω τους πραγματικούς εχθρούς για να πάει παρακάτω η συζήτηση.
Η αφρικανική σκόνη, λοιπόν, και η ξηρασία έχουν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από το νησί και απειλούν τους κατοίκους του. Όχι δεν είναι κινδυνολογία, είναι πραγματικότητα. Δεν είναι υπερβολή, πρόκειται για απλή καταγραφή.
Οι νοτιάδες που επανέκαμψαν δυναμικά κουβαλούν μαζί τους και την αφρικανική σκόνη, που τα τρία τελευταία χρόνια αποτελεί μάστιγα για πολύ κόσμο και τον μεγαλύτερο τροφοδότη των αλλεργικών εξάρσεων. Σε λίγο, της πρόγνωσης του καιρού θα προηγούνται τα ενημερωτικά δελτία σκόνης και επικινδυνότητας των αιωρούμενων σωματιδίων! Το σενάριο ν’ απαγορεύεται η κυκλοφορία στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού, όταν το φαινόμενο είναι σε έξαρση, δεν είναι μόνο εφικτό, αλλά πλέον και επαναλαμβανόμενο.
Και μιλάμε για πολύ κόσμο που υποφέρει και δυστυχώς κόσμος πολύ περισσότερος θα υποφέρει από την επιδείνωση της λειψυδρίας. Οι επιστημονικές μελέτες και έρευνες που έχουν γίνει μόνο αισιόδοξες για την Κρήτη δεν είναι, το αντίθετο μάλιστα.
Το «θα πούμε το νερό, νεράκι» είναι απλοϊκό ή και λαϊκίστικο, μα και συνάμα απόλυτα πραγματικό. Η κλιματική αλλαγή που για πολλά χρόνια ακούγαμε και τη φανταζόμασταν σαν κάτι μακρινό, έχει πια χτυπήσει την πόρτα μας και οι συνέπειές της είναι εδώ.
Τα μηνύματα ήταν γνωστά αλλά δεν τα αποκωδικοποιήσαμε γρήγορα. Και τώρα τρέχουμε και φυσικά χωρίς σχέδιο και στη λογική τού… ό,τι κάτσει. Και αν δεν κάτσει; Γιατί και στο φαραωνικό φράγμα του Αποσελέμη δεν έκατσε! Το Σφεντύλι βυθίστηκε και τώρα παίρνει την εκδίκησή του αναδυόμενο… Για τέτοιο σχεδιασμό μιλάμε.
Τουλάχιστον άρχισαν να γίνονται κουβέντες, συζητήσεις, συναθροίσεις και να λαμβάνονται κάποια μέτρα στη λογική να κλείσουν οι στρόφιγγες. Το πιο εξωφρενικό ωστόσο είναι ότι οι περισσότερες των συζητήσεων αφορούν στα αστικά κέντρα. Σαν να μην υπάρχει ύπαιθρος, σαν να μην υπάρχει ενδοχώρα και φυσικό περιβάλλον.
Ας το πάρουν αλλιώς οι ιθύνοντες, πριν πάμε στην ερημοποίηση και την ολοκληρωτική καταστροφή. Εντάξει, να ξεδιψάσουν τα αστικά κέντρα, αλλά η γης; Να μην ποτιστεί η γης; Τι θα παράγουμε, τι θα τρώμε; Μήπως να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους, για να μη μιλάμε τα επόμενα χρόνια για μετανάστευση και ξεριζωμό;