Και από… δραπέτης, βρέθηκα εγκλωβισμένος ανάμεσα σε συρματοπλέγματα
Δεν είχα προλάβει να πιω την πρώτη γουλιά του κυριακάτικου καφέ. Με την τσίμπλα στο μάτι ακόμα και το άλλο μου μάτι, αυτό το χωρίς τσίμπλα, το κολλημένο στην οθόνη του υπολογιστή, πέφτει πάνω στην είδηση ότι ο διαβόητος δραπέτης έγραψε βιβλίο!
Καλά, ρωτώ γεμάτος απορία τη συντάκτρια του αστυνομικοδικαστικού ρεπορτάζ, ο Βασίλης Παλαιοκώστας έγραψε βιβλίο; «Εδώ έγραψε ο Ορφέας από το «Τατουάζ» και δεν θα γράψει ο πραγματικός δραπέτης;» μου αποκρίθηκε με όλη τη φυσικότητα του κόσμου και αφού μου ξέκοψε ότι θα γίνει best seller!
Το best seller του καλοκαιριού, σκέφτηκα. Ενός καλοκαιριού που ξεκίνησε στραβά και ανάποδα με απανωτές εκλογές που απειλoύν να τινάξουν στον αέρα τα περιβόητα “μπάνια του λαού”, που «αναγνώρισε» και σεβάστηκε ο αείμνηστος, εδώ και 23 χρόνια, Ανδρέας Παπανδρέου.
Από αυτή την εκλογική πραγματικότητα θέλησα να… δραπετεύσω κι εγώ το Σάββατο, επιλέγοντας να πάω για μπάνιο την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης περπατούσε στους δρόμους του Ηρακλείου ακολουθούμενος από ιδρωμένα στελέχη και κάθιδρους δημοσιογράφους που με επαγγελματισμό κατέγραφαν το κάθε του βήμα στην πρωτεύουσα της Κρήτης.
Μια Κρήτη για την οποία επιθυμεί διακαώς να πάρει χρώμα μπλε, ει δυνατόν λουλακί, στις επερχόμενες εκλογές, μια και το νησί κατάφερε ν’ αποδράσει από το «γαλάζιο» του πολιτικού χάρτη στις πρόσφατες κάλπες.
Και από… δραπέτης, βρέθηκα εγκλωβισμένος! Να γυρνώ φορτωμένος με τα θαλασσινά μπαγκάζια μου μέσα σε μια αλάνα, χωροθετημένη με συρματοπλέγματα. Να πηγαίνω από τη μια άκρη στην άλλη και να μη βρίσκω διέξοδο. Χωρίς να το καταλάβω η αλάνα που στάθμευα για χρόνια το αυτοκίνητό μου, κάτω από μισοξεραμένες ελιές και δίπλα από τα ξερόχορτα, είχε μετατραπεί σε ιδιωτικό χώρο στάθμευσης παρακείμενου ξενοδοχείου.
Πράγμα που δεν συνειδητοποίησα κατά την είσοδο μου, καθώς βρήκα ανοιχτή την ηλεκτρική- όπως διαπίστωσα αργότερα- πόρτα που σφάλιζε την υποτυπώδη περίφραξη και οδηγούσε στον ίδιας ξεραΐλας χώρο. Αφού είδα και απόειδα και αφού δεν μπορούσα να καλέσω… ελικόπτερο, σκαρφάλωσα σε μια παρακείμενη οικεία, με κίνδυνο να χαρακτηριστώ «αίλουρος» και «μπουκαδόρος», για να πηδήξω και να βρεθώ στον τσιμεντένιο δρόμο που οδηγούσε στην όχι και πιο προσβάσιμη, αλλά αγαπημένη παραλία.
Για μια ακόμα χρονιά, είμαι εκεί, παρά τους φόβους ότι ενδέχεται να την κλείσουν (και αυτή) με συρματόπλεγμα ή και τσιμπιδότελα, όπως υποσχόταν κάποτε υποψήφιος δήμαρχος στον παλιό Δήμο Λεύκης, για ν’ αποκόψει τη διέλευση των μεταναστών που σαπιοκάραβα εγκατέλειπαν λίγο πριν την ακτή!
Η παραλία στενή και ο κυματισμός έντονος. Τόσο έντονος που για να μη θαλασσοδέρνομαι βρήκα καταφύγιο σ’ ένα υπερυψωμένο και σκιερό βράχο, που χωρούσε ίσα ίσα το… γαλάζιο κάθισμά μου. «Κάθομαι σε βράχο ….» που λέει και το λαϊκό δίστιχο που κάνει ομοιοκαταληξία με το γράφω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ούτε καν πως θα βγάλω το αυτοκίνητο από το κλειστό πάρκινγκ χωρίς να διαθέτω το ειδικό κλειδί που διατίθεται μόνο στους ενοίκους του ξενοδοχείου.
Ο ήχος των κυμάτων με ταξίδευε αλλού. Το μυαλό μου άδειαζε σιγά σιγά. Σχεδόν αποκοιμήθηκα και σα να ονειρεύτηκα, λέει, το Ρομπέν των φυλακών να κυνηγάει μέσα στο δάσος τον serial killer Ορφέα Μακρή, που στο αρρωστημένο του μυαλό αγωνίζεται για ένα κόσμο χωρίς άπιστες γυναίκες.
Την άγρια καταδίωξη διέκοψε το τηλεφώνημα του συναδέλφου: «Σου έχω όλο το ρεπορτάζ του Μητσοτάκη και σχόλια με τα ντεσού της επίσκεψης». Κάπως έτσι η δική μου… απόδραση τελείωσε και επέστρεψα στην πεζή πραγματικότητα. Τη χωρίς περιπέτειες, καλοκαιρινή αλμύρα και άλλες πικάντικες ιστορίες…