Άραγε αν η κ. Δόγκα τηρούσε τις προβλεπόμενες «αποστάσεις», το αποτέλεσμα της δίκης θα ήταν διαφορετικό;
-«Έχετε σκεφτεί με ποιους πάτε να τα βάλετε, κύριε Μπάρα…».
-«Δεν με ενδιαφέρει, κύριε Δελαφράγκα. Εγώ δε βλέπω τη δικηγορία σαν επάγγελμα αλλά σαν λειτούργημα. Ένα λειτούργημα που υπερασπίζεται το δίκαιο και είναι στο πλευρό των ταπεινών και καταφρονημένων αυτής της ζωής…».
Επικές ατάκες (άλλο να τις διαβάζεις, άλλο να τις ακούς) από τη φοβερή ταινία «Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο». Γίναμε πάλι… αδέκαστοι Μπάρες. Η αγόρευση της εισαγγελέως Αριστοτελίας Δόγκα για την αποτρόπαια δολοφονία της 21χρονης Ελένης Τοπαλούδη δίχασε.
Ο μη νομικός κόσμος την αποθέωσε, δικαστές και δικηγόροι την κατακεραύνωσαν. Διάβασα τις απόψεις συναδέλφων που παρακολούθησαν την ακροαματική διαδικασία και την εισαγγελική αγόρευση. Καταλογίζεται στην εισαγγελική λειτουργό ότι δεν τήρησε τις προβλεπόμενες από το δικαιϊκό μας σύστημα «αποστάσεις», με αποκορύφωση την αποδοχή των λουλουδιών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας από την οικογένεια Τοπαλούδη.
Η αγόρευσή της, υποστηρίζεται, θα μπορούσε άνετα να είναι μία ιδιωτική συζήτηση μεταξύ μελών μιας παρέας ή ένας εξαιρετικός θεατρικός μονόλογος. Πιθανότατα η κ. Δόγκα παρασύρθηκε συναισθηματικά και παραβίασε την επιτρεπόμενη για την ιδιότητα της κόκκινη γραμμή.
Μία παραβίαση που έδωσε αφορμή για τα σφοδρά πυρά που ακολούθησαν. Αυτό ίσως ήταν το λάθος της. Έδωσε αφορμή να ισχυρίζονται κάποιοι ότι δεν υπήρξε δίκαιη δίκη. Και αυτό είναι άδικο για την οικογένεια Τοπαλούδη, ακόμα πιο άδικο για το ίδιο το αδικοχαμένο κορίτσι.
Άραγε, αν η κ. Δόγκα τηρούσε τις προβλεπόμενες «αποστάσεις», το αποτέλεσμα της δίκης θα ήταν διαφορετικό; Οι δύο κατηγορούμενοι θα είχαν διαφορετική ποινική αντιμετώπιση; Η ετυμηγορία της έδρας ήταν ομόφωνη. Αυτό για μένα λέει πολλά.
Τόσα χρόνια στις δικαστικές αίθουσες έχουμε δει και ακούσει πολλά. Κάποια καθόλου κολακευτικά για τον χώρο της Δικαιοσύνης και τους λειτουργούς της. Έχουμε επίσης παρακολουθήσει αγορεύσεις και αγορεύσεις… Εμπνευσμένες, συναισθηματικές (η χαρά του δημοσιογράφου) αλλά και ψυχρές, ακόμα και ανεπαρκείς… αγορεύσεις που δεν καταλάβαμε ποτέ τι ήθελε να πει ο ποιητής… ή που δυστυχώς καταλάβαμε και «δαγκωθήκαμε».
Ένας εισαγγελέας δεν είναι μόνο εισαγγελέας. Είναι πρωτίστως άνθρωπος. Και η εισαγγελική ιδιότητα δεν μπορεί να αποσχιστεί από την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του ανθρώπου που τη φέρει, τα πιστεύω του, τα βιώματά του, τις προσλαμβάνουσές του.
Πριν μερικά χρόνια είδα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια εισαγγελέως της έδρας σε μία εξαιρετικά επώδυνη υπόθεση. Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της πολύωρης κατάθεσης της παθούσας έκλαψαν πολλοί. Ακόμα και άσχετοι δικηγόροι που απλώς έτυχε να βρίσκονται εκεί, αλλά και δημοσιογράφοι.
Θυμάμαι δημοσιογράφο να βγαίνει έξω από την αίθουσα, να κλαίει με λυγμούς και να επιστρέφει για να συνεχίσει το ρεπορτάζ. Προσπάθησε η εισαγγελέας να μην γίνει αντιληπτή όμως από τη θέση στην οποία βρισκόταν ήταν κομματάκι δύσκολο.
Και είμαι απολύτως σίγουρη ότι τσατίστηκε με τον εαυτό της διότι σε όλη την υπηρεσιακή της διαδρομή φρόντιζε επιμελώς τις «αποστάσεις». Φρόντιζε να μη δίνει δικαιώματα.
Ορισμένες φορές όμως, όσο και αν έχεις θεωρητικά «εκπαιδευτεί» να είσαι ανέκφραστη, είναι αδύνατον να προσποιηθείς το ρομπότ. Το προτιμώ. Είναι λιγότερο επικίνδυνο από άλλες κεκαλυμμένες συμπεριφορές.