Εκλογές έρχονται και τα πρώτα κρούσματα εκβιασμού για το ποιο όνομα θα μπει πρώτο ξεκίνησαν.
Όχι, δεν θα τους περάσει!
Η πρώτη φορά ήταν πριν αρκετά χρόνια, όταν ήμουν πολύ νέα ακόμα στον χώρο. Ας υποθέσουμε ότι ο πρωταγωνιστής του επεισοδίου ήταν άντρας, γενικά, πολιτικός. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα αντιστοιχεί στην πραγματικότητα…
Ήταν μία συνάντηση ενός επαγγελματικού κλάδου που ήθελε να θέσει στους πολιτικούς τα προβλήματα που τον απασχολούσαν. Η συνάντηση ήταν στις 12 το μεσημέρι, εκείνος ήρθε στη 1. Το πρώτο που παρατήρησε ήταν ο φωτογράφος που αναχωρούσε από τον χώρο. Με ύφος αφεντικού τού λέει “Θα βγάλεις ξανά φωτογραφία να είμαι κι εγώ μέσα”.
Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα. Ίσως ήμουν τότε πολύ ρομαντική, όπως μου είχε επισημάνει ο αρχισυντάκτης μου. Λίγο μετά τα 20, ήθελα να πιστεύω πως έστω ένας πολιτικός ενδιαφέρεται πραγματικά για κάτι πέρα από τη μαρκίζα. Εντάξει, ίσως η λέξη «ρομαντική» να είναι επιεικής…
Ακολούθησαν πολλά ακόμα παραδείγματα και όχι μόνο από πολιτικούς, από μέλη πολιτιστικών συλλόγων, από εκπαιδευτικούς ακόμα που σπεύδουν να καρπωθούν τις επιτυχίες ενός σχολείου.
Φυσικά, όταν γίνεται κάτι καλό, όλοι υποστηρίζουν ότι είναι οι Μεσσίες. Πόσες φορές, όμως, δεν προσπάθησα να βρω ποιος ευθύνεται για κάποιο λάθος και ο ένας φορέας με παρέπεμπε στον άλλον; Σοβάδες να πέφτουν στις τάξεις και όλοι να σηκώνουν τα χέρια ψηλά, να εγκαινιάζονται σχολεία που να μην έχουν, όμως, ακόμα, ρεύμα και για όλα να φταίει η γραφειοκρατία, λες και είναι κάτι χειροπιαστό, ένα τέρας με μορφή που κρύβεται πίσω από κάθε δεινό…
Εκλογές έρχονται και τα πρώτα κρούσματα εκβιασμού για το ποιο όνομα θα μπει πρώτο ξεκίνησαν. Όχι, δεν θα τους περάσει. Το τι έκαναν πραγματικά και τι όχι το ξέρουμε όλοι μας, το αποτέλεσμα ας το αφήσουν να φανεί στο χειροκρότημα. Ας πάψουμε να είμαστε μια χώρα απόντων υπευθύνων και ας αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του.
Ίσως, λέω ίσως, δεν αναφέρουμε οι δημοσιογράφοι κάποια ονόματα στα ρεπορτάζ μας, γιατί πολύ απλά δεν κάνουν τίποτα.
Ίσως…