Δεν ήταν όμως μόνο η νοστιμάδα του φαγητού που τους έκανε να γλείφουν τα δάκτυλά τους
Μία ρακή, ένα αγγουράκι και λίγο ανθότυρο… Ήταν το αυθόρμητο κέρασμα του Αντώνη σε ένα ζευγάρι Γάλλων που σταμάτησαν να πάρουν νερό από το μίνι-μάρκετ που διατηρεί σε χωριό κοντά στο Ηράκλειο. Δυο-τρεις κουβέντες εγγλέζικες, ένα «και από πού είσαι;», έριξε και το «welcome», έτοιμο το παρεάκι. Η μία τσικουδιά έφερε τη δεύτερη και η δεύτερη την τρίτη και η παρέα ευθύμησε…
Η Μαρία το έστησε το τσουκάλι με το στάρι και τους χοχλιούς. Ασήκωτο ήταν το παντέρμο. Το έστειλε πεσκέσι σε μία οικογένεια Αμερικανών που νοίκιασαν για τις διακοπές τους μία παραδοσιακή κατοικία στην ενδοχώρα. Ξετρελάθηκαν τα αμερικανάκια από τη νοστιμάδα.
Όχι, στάρι με χοχλιούς δεν έχουν στο New York. Δεν ήταν όμως μόνο η νοστιμάδα του φαγητού που τους έκανε να γλείφουν τα δάκτυλά τους. Ήταν η κίνηση, βρε παιδί μου. Δύο «καλημέρες» είχαν ανταλλάξει με την κυρα-Μαρία.
Ούτε τους ήξερε, ούτε την ήξεραν, ούτε είχε να περιμένει κάτι από δαύτους. Το ήθελε όμως με την καρδιά της να τους τιμήσει που τίμησαν τον τόπο της.
Η Πόπη έπινε το καφεδάκι της στον κήπο. Ένα ζευγάρι Ιταλών την είδαν και σταμάτησαν να τη ρωτήσουν κάτι. Τους πρόσφερε τα σταφύλια που κρατούσε στα χέρια. Οι Ιταλιάνοι είχαν έρθει από Βενετία. Άκουσε η Πόπη Βενετία και δεν έκρυψε τον θαυμασμό της: Πόλη – όνειρο!
Αμ δε, οι Ιταλοί έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Ποια Βενετία, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. «Στην Κρήτη είναι ο παράδεισος. Όλα φαίνονται φυσικά και αληθινά. Τα ξωκκλήσια, η θάλασσα, οι μυρωδιές και πιο πολύ οι άνθρωποι!».
Τους προσκάλεσε στον κήπο. Τους κέρασε γλυκό σταφύλι και δροσερό νερό. Χάρισε και στην Ιταλίδα το βραχιόλι που φορούσε στο χέρι, φτιαγμένο από τα χεράκια της. Συγκινήθηκαν οι Ιταλοί από τη φιλοξενία και δεν το έκρυψαν.
Για φαντάσου… βρίσκεσαι σε ένα ξένο τόπο και ξαφνικά οι ντόπιοι ανοίγουν τα σπίτια και τις καρδιές τους να σε φιλέψουν ό,τι έχουν, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Θυμάμαι να ρωτάμε με τη Σταυρούλα στην Πράγα έναν Τσέχο για τον σταθμό του μετρό. Μία που μας κοίταξε με βλέμμα παγερό, μία που έστρεψε το κεφάλι του αδιάφορα. Απάντηση δεν πήραμε.
Και ας είναι η Πράγα παραμυθένια πόλη. Εγώ αυτό θυμάμαι!