Γιατί κάθε συμβούλιο, ακόμα και σήμερα, παραμένει καθρέπτης της κοινωνίας
Κάθε φορά το τελευταίο διάστημα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο.
«Πες μας, Γιάννη, εσύ που ξέρεις ποιος θα βγει στο Δήμο…». Ανέκαθεν οι δημοσιογράφοι είχαν αυτό το προνόμιο του «προφήτη», λες και έμπαιναν μέρες πριν στην κάλπη για να μαγειρέψουν αποτελέσματα.
Παρ’ όλα αυτά, στο «αιώνιο» ερώτημα των τελευταίων ημερών προσπαθώ να το απαντήσω, παραθέτοντας απλά στοιχεία και λεπτομέρειες.
Οι κόρες των ματιών στους συνομιλητές μου αρχίζουν να διαστέλλονται επικίνδυνα όταν ενημερώνονται για το πώς θα διαμορφωθεί το σκηνικό στα εκλογικά κέντρα, πόσα ψηφοδέλτια θα λάβουν συνολικά και πόσα ονόματα θα έχει το καθένα πάνω. Μετά την ολοκλήρωση της «διάλεξης», επικρατούν κυρίως τρεις απαντήσεις που επαναλαμβάνονται.
- Ευτυχώς εγώ ψηφώ στο χωριό κι ο ξάδερφος τση γυναίκας μου κατεβαίνει με το Γιώργη, άρα αυτόνε θα ψηφίσω.
- Έτσι μπάχαλο που τα κάνανε δεν ψηφίζω κανένα. Δεν πάνε να πνιγούν!
- Ωραίες επιλογές έχουμε. Κι εμείς τώρα πρέπει να ψηφίσουμε έναν που να μην είναι του υποκόσμου και να είναι λίγο καλύτερος από τους άλλους.
Κι εκεί η συζήτηση τελειώνει από την πλευρά μου μ’ ένα… «Ποιο είναι το τηλέφωνο για να παραγγείλουμε καλαμαράκια είπαμε;».
Όμως μου κάνει τρομερή εντύπωση η τεράστια αντιδιαστολή μεταξύ του αρχικού ενδιαφέροντος και της τελικής κρίσης. Όλοι ανεξαιρέτως ενδιαφέρονται να μάθουν για τα αυτοδιοικητικά.
Για τις ευρωεκλογές βέβαια κανείς. Κι όμως, ενώ δείχνουν τόσο ενδιαφέρον, ταυτόχρονα επιδεικνύουν μια τέτοια απαξίωση, η οποία είναι πρωτοφανής.
Οπότε τελικά, αν ο σφυγμός των ψηφοφόρων μετουσιωθεί σε οριστική ψήφο, θα έχουμε δημοτικά συμβούλια στα οποία η εκπροσώπηση θα γίνεται από… ξαδερφοκούμπαρα κι εκπροσώπους που η μέση κοινωνία θεωρεί κατώτερους από την ίδια.
Δεν είναι όμως λίγο τραγικό όλο αυτό; Δεν είναι πολύ για να σκεφτούμε να το αλλάξουμε μετά από μια δεκαετία κρίσης; Ίσως δεν είναι.
Γιατί κάθε συμβούλιο, ακόμα και σήμερα, παραμένει καθρέπτης της κοινωνίας. Κι αν επιχειρήσουμε μια μικρή ενδοσκόπηση στα συμβούλια της περιοχής που ανήκουμε, θα διαπιστώσουμε με τεράστια ευκολία πως το «μικρό μας γαλατικό χωριό» καθρεπτίζεται επακριβώς στα έδρανα των αιθουσών συνεδριάσεων.
Οπότε, τελικά, αυτό που παίρνουμε είναι αυτό που αξίζουμε.