Γιατί άραγε διαλύθηκαν, διαλύονται ή παρακμάζουν μια σειρά από μικρά κόμματα που γέννησαν αυτοί οι μετασχηματισμοί;
Απ’ όλα όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν μπορώ να πω ότι με εκπλήσσει κάτι. Κι έχω πάψει πλέον να εκπλήσσομαι, διότι παρακολουθώ στενά τους ρυθμούς της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας πειστεί πως είναι καθρέπτης της Βουλής των Ελλήνων.
Εξηγούμαι: παλαιότερα, ο καθένας συνειδητοποιημένος πολίτης τοποθετούνταν κομματικά σε ένα κόμμα το οποίο θεωρούσε ότι τον εξέφραζε, δεν τον έθιγε κοινωνικά και εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του. Τα οποία ασφαλώς ήταν να ζει καλύτερα και πιο πλούσια εκείνος, η οικογένειά του, άντε και μερικοί κουμπάροι του. Ως εκεί.
Κι ήταν ελάχιστοι εκείνοι που επέλεγαν την κομματική τους σύνδεση ή εξάρτηση με κάποιο κόμμα, έχοντας ως γνώμονα κάτι διαφορετικό. Ενδεχομένως κάποιοι ιδεολόγοι αριστεροί υποστήριζαν με σθένος κάποιες αρχές, που γνώριζαν βεβαίως πως ήταν απόλυτα ανεφάρμοστες στην ελληνική κοινωνία και το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Εν πάση περιπτώσει… κάπως έτσι γεννήθηκε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε και καταστράφηκε το ΠΑΣΟΚ. Κάπως έτσι απέκτησε μικρότερη θέση στο κάδρο η Νέα Δημοκρατία και κάπως έτσι κατακρημνίστηκαν οι μύθοι και τα οράματα για μια καλύτερη Ελλάδα που έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μην γελιόμαστε. Όλοι το γνωρίζουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ για την ελληνική κοινωνία δεν ήταν επιλογή. Ήταν η φυσιολογική εξέλιξη της οργής απέναντι στα «λαμόγια» που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια σε βάρος του ελληνικού λαού.
Και τώρα προσγειωνόμαστε σε μια νέα πραγματικότητα. Γιατί άραγε διαλύθηκαν, διαλύονται ή παρακμάζουν μια σειρά από μικρά κόμματα που γέννησαν αυτοί οι μετασχηματισμοί; Μα πολύ απλά, διότι όλα τα μικρότερα κόμματα που δημιουργήθηκαν ήταν απόλυτα καιροσκοπικά. Εξυπηρετούσαν την ανάγκη για πολιτική επιβίωση ορισμένων και για έξοδο από την υπαρκτή ανεργία κάποιων άλλων, που γνώριζαν μονάχα την πληρωμή από το μεγάλο ελληνικό κομματικό Δημόσιο.
Και τώρα η «κυβέρνηση κουρελού» αποκτά σάρκα και οστά. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πλέον όσοι βρίσκονται μέσα στην ελληνική Βουλή ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για μια επιβίωση πολιτική που φέρνει αναγνώριση και αρκετό χρήμα για τα δεδομένα της κρίσης. Και οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό για το αν σήμερα λέγονται αριστεροί και αύριο δεξιοί ή το αντίθετο.
Όμως η κοινωνία της κρίσης αυτά τα φαινόμενα εξέθρεψε. Μήπως τάχα σήμερα δεν πουλάμε την ψυχή, τη ζωή, την καριέρα μας και οτιδήποτε πουλιέται για 300 ευρώ τον μήνα, προκειμένου να διαχειριστούμε μια πραγματικότητα που δεν επικροτούμε αλλά εντός της επιβιώνουμε; Πάντα καθρέπτης της κοινωνίας η Βουλή. Ακόμα και σπασμένος.