Γιατί η ισορροπία συστήματος μπορεί να διαταραχθεί για να επαναφέρει την κανονικότητα μόνο με βίαιες μεταβολές
«Όταν ο κόσμος είναι γεμάτος από Μένιους, ας υπάρχει κι ένας Σωκράτης να αγαπάμε εμείς κι ας είναι και ανάπηρος».
Η ατάκα ανήκει σε πρωταγωνίστρια από γνωστή τηλεοπτική σειρά, όμως αποτυπώνει μια πραγματικότητα που θυμίζει έντονα τη σημερινή κοινωνία. Γιατί άλλωστε, όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή.
Για όσους ενδεχομένως δεν γνωρίζουν τους πρωταγωνιστές ή τα πρόσωπα, ο Μένιος αποτελεί τον κλασικό άντρα περιορισμένης ευθύνης και ηθικής, που ενδιαφέρεται για γυναίκες, ποτά, εύκολο χρήμα και δόξα.
Ο Σωκράτης από την άλλη, αποτελεί τον κλασσικό άντρα, επίσης περιορισμένης ευθύνης, ο οποίος έχει περίσσεια ηθικής, ευαισθησίας και καλοσύνης. Ενδιαφέρεται για τους άλλους και μπορεί να δώσει ακόμα και τη ζωή του, εφόσον χρειαστεί.
Κι η γνωστή πρωταγωνίστρια, είναι η δυναμική, καθημερινή γυναίκα, που ξέρει μέσα στην κοινωνία να διαχωρίζει το καλό απ’ το κακό και να επιλέγει την ηθική και την ευαισθησία ακόμα κι αν φαινομενικά είναι «χειρότερη» από το εύκολο και το κακό.
Αν έρθουμε στο σήμερα τώρα, είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσουμε ότι όντως η κοινωνία είναι γεμάτη από «Μένιους».
Από δήθεν νταήδες, από άντρες που τους ενδιαφέρει να πλουτίσουν ή να ωφεληθούν με τις πλάτες τρίτων, από τύπους που νομίζουν ότι μπορούν να εξαπατούν και να εξουσιάζουν τους πάντες, απλά και μόνο γιατί η πονηριά που τους έδωσε ο Θεός, μπορεί να ξεπεράσει την καλοσύνη των άλλων.
Και είναι ακόμα πιο εύκολο να διαπιστώσουμε, πως μέσα στην κοινωνία υπάρχουν ελάχιστοι «Σωκράτες» που με νύχια και με δόντια παλεύουν να διατηρήσουν την ηθική, τις αρχές και τις αξίες.
Άνθρωποι που προσφέρουν, αλλά η προσφορά τους θεωρείται ανούσια και παρωχημένη, αφού σ’ αυτή την κοινωνία «αν δεν είσαι κακός δεν μπορείς να επιβιώσεις».
Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που η τίγρη που έχει μέσα του ο Σωκράτης ξυπνά και τσαφουνά με τα νύχια της το σώμα και το μυαλό, σε ένα ηλεκτρισμένο παραλήρημα το οποίο παίρνει «παραμάζωμα» κάθε άτυχο Μένιο, που ταρακουνιέται απότομα και διαπιστώνει πως δεν περιφέρεται όλος ο κόσμος γύρω από αυτόν, αλλά αυτός γύρω από έναν κόσμο που έχει μεγεθύνει εντός του.
Συνήθως όλα αυτά γίνονται βίαια. Γιατί η ισορροπία συστήματος μπορεί να διαταραχθεί για να επαναφέρει την κανονικότητα μόνο με βίαιες μεταβολές.
Κι εκεί αντιλαμβάνεται κανείς πως το καλό και το κακό είναι περισσότερο έννοιες σχετικές, παράλληλες κι αμφίσημες, παρά έννοιες διαφορετικές.
Σ’ αυτό το σημείο παράλληλα, ο κάθε Μένιος διαπιστώνει, πέφτοντας από τα σύννεφα, ότι η τίγρη που κρύβει μέσα του ο κάθε Σωκράτης, ως πολυσύνθετο αιλουροειδές, δεν είναι νεκρή. Απλά αναπαύεται ως την επόμενη φορά.