Συμπληρώθηκαν δύο εβδομάδες από την ημέρα που ο Ντόναλντ Τραμπ ορκίστηκε 47ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Και είναι πολλά αυτά για τα οποία μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος, εκτός από ένα: ότι δεν είχε προειδοποιήσει κατ’ επανάληψη στην προεκλογική περίοδο, αλλά και μετά την επανεκλογή του, ότι σκοπεύει να πράξει αυτά ακριβώς που διακηρύσσει και εφαρμόσσει από τη στιγμή που βρέθηκε στην εξουσία.
Κυρίαρχη θέση μέχρι στιγμής στις διεθνείς κινήσεις του έχει η πολιτική του για την αμερικανική ήπειρο, από την Αρκτική ως την Ανταρκτική.
Βασικοί στόχοι της είναι: η σταδιακή απώθηση της κινεζικής επιρροής και διείσδυσης, ιδίως στη Λατινική Αμερική, η βελτιστοποίηση των εμπορικών σχέσεων προς όφελος των ΗΠΑ και ο έλεγχος των παράνομων ροών ανθρώπων και ναρκωτικών προς το εσωτερικό της χώρας.
Κανένας από αυτούς τους στόχους δεν είναι καταρχήν εσφαλμένος ή υπερβολικός. Αντίθετα είναι στόχοι που οφείλει, θα έλεγε κανείς, να θέτει μια δύναμη όπως η Αμερική. Για αυτό τον λόγο άλλωστε και τους ίδιους στόχους έθεταν λίγο-πολύ και οι προηγούμενες προεδρίες, δεν τους ανακάλυψε δια μαγείας ο Τραμπ. Τι διέφερε όμως;
Διέφερε το ύφος και τα μέσα με τα οποία η Ουάσιγκτον επεδίωκε τους στόχους αυτούς ή μάλλον τους επιδιώκει σήμερα σε σχέση με το παρελθόν.
Αυτό που κάνει ο νέος πρόεδρος εδώ και δύο εβδομάδες είναι να απειλεί και να εκβιάζει τις χώρες στα βόρεια και νότια των ΗΠΑ, χώρες που σημειωτέον είναι εμπορικοί και πολιτικοί σε ένα βαθμό μεγαλύτερο ή μικρότερο, εταίροι τους, με σχέσεις δοκιμασμένες στον χρόνο.
Ο εκφοβισμός που ασκεί φέρνει αποτελέσματα. Αυτό άλλωστε συμβαίνει κατά βάση με τους νταήδες, οι εκβιασμοί και οι εκφοβισμοί τους περνούν…
Έτσι, η Κολομβία υπέκυψε και παρέλαβε τους παράνομους μετανάστες που άρχισαν να επιστρέφονται. Έτσι ο Παναμάς δέχθηκε να μην ανανεώσει τη στρατηγική οικονομική συνεργασία με την Κίνα.
Έτσι το Μεξικό και ο Καναδάς δέχθηκαν να ενισχύσουν τον έλεγχο των συνόρων και να συζητήσουν αναθεώρηση των εμπορικών σχέσεων. Και όλα αυτά μόνο με την απειλή οικονομικών μέτρων, ήτοι την επιβολή σημαντικών δασμών και άλλων επιμέρους οικονομικών κυρώσεων κατά περίπτωση.
Οι ΗΠΑ έχουν περάσει στην εποχή της κυριαρχίας του δόγματος «καλύτερα να σε φοβούνται, παρά να σε αγαπούν». Πόσο μακρυά θα πάνε αυτές οι διευθετήσεις; Σίγουρα όχι τόσο όσο πιστεύουν οι φανατικοί οπαδοί του Τραμπ που μαγεύονται από αυτή την επίδειξη δύναμης.
Σύντομα με διάφορους τρόπους όλα αυτά τα επιπλέον έκτακτα μέτρα θα χαλαρώσουν ή θα παρακαμφθούν. Ο πολιτικός στόχος του Τραμπ όμως θα έχει επιτευχθεί, θα έχει πουλήσει φιγούρα στο εσωτερικό και φόβο στο εξωτερικό.
Δεν τον ενδιαφέρει ποιοι και πόσοι θα θέλουν να είναι εταίροι και σύμμαχοι των ΗΠΑ, παρά μόνο να είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν. Και φυσικά δεν θα σταματήσει στις γειτονικές και κοντινές χώρες.
Σύντομα, αφού διευθετήσει όσα αφορούν το εγγύς εξωτερικό της χώρας του, θα στραφεί στην Ασία και την Ευρώπη. Και αυτή τη φορά δεν θα είναι ευγενικός, ούτε με τους αντιπάλους ούτε με τους συμμάχους…