Στυφή γεύση αφήνει φεύγοντας (και) αυτό το καλοκαίρι με την εικόνα και την μυρωδιά του καμένου να είναι ακόμα έντονη, με το αίμα στους δρόμους της Κρήτης να είναι νωπό, την ακρίβεια να σαρώνει τα νοικοκυριά και οι μόνοι που κάνουν διακοπές σε αυτή την χώρα, να είναι οι πολιτικοί ταγοί εντελώς ξεκομμένοι από την κοινωνία, χορεύοντας τσιφτετέλια πάνω στις στάχτες.
Όχι, δεν μιλάμε για αναστενάρηδες αλλά για πολιτικούς, όπως για παράδειγμα η υφυπουργός Ανάπτυξης Ζωή (ζωή να ‘χει) Ράπτη που λίκνιζε το κορμί της πάνω σε σκάφος την ώρα που οι φλόγες στην Αττική έκαναν βόλτες στον αστικό ιστό και κόντεψαν να φτάσουν μέχρι το Σύνταγμα.
Οι αναστεναγμοί είναι όλοι δικοί μας κι ας μην πατάμε σε κάρβουνα αναμμένα-και υπάρχουν πολλά που καίνε ακόμα σε όλη την Ελλάδα. Μιλάμε για πολιτικούς που ζουν στον κόσμο τους, στα πέριξ του Κολωνακίου χωρίς να τους ενδιαφέρει ο λαός, έχοντας χάσει προ πολλού, αν ποτέ το είχαν και κάθε ψήγμα ενσυναίσθησης.
Η εικόνα του πρωθυπουργού να τον βρίζει όλη η Πεντέλη κι εκείνος να τους χαμογελά και να βαδίζει ατάραχος, λες και κάνει την βόλτα του στο Μαράθι, μας ταξιδεύει σε απολύτως σουρεάλ καταστάσεις.
Η ευθύνη άλλωστε είναι άγνωστη λέξη για τους κυβερνώντες-για ό,τι κι αν συμβεί έχουν πάντα έτοιμη την δικαιολογία. Ποτέ δεν φταίνε οι ίδιοι. Ή όπως θα τραγουδούσε και ο Κηλαηδόνης «Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής».
Στην περίπτωση της πυρκαγιάς στην Αττική φταίνε οι κάτοικοι που δεν είχαν καθαρίσει τα οικόπεδά τους, όπως είπε στεντόρεια ο γνωστός και μη εξαιρετέος Άδωνις Γεωργιάδης.
Φαντάζομαι πως παρόμοιες δικαιολογίες θα έχουν στο μυαλό τους και για τον βαρύ φόρο αίματος που πληρώνει η Κρήτη, στο απαρχαιωμένο της οδικό δίκτυο. Φταίμε εμείς που τρέχουμε και δεν προσέχουμε κι όχι οι κρατούντες που χρόνια τώρα υπόσχονται ένα σύγχρονο ΒΟΑΚ, αλλά οι υποσχέσεις τους έχουν μείνει στα λόγια.
Αρχικά η Κρήτη ήταν πράσινη, μετά έγινε ροζ και μετά μπλε αλλά καμιά από τις κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία 40 χρόνια δεν έκαναν κάτι για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος της ασφάλτου στο νησί.
Ναι, φταίμε κι εμείς, όχι επειδή τρέχουμε αλλά γιατί όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν χωρίς αντίδραση, χωρίς να βγούμε μια φορά στους δρόμους με πραγματική απαίτηση για να ολοκληρωθεί επιτέλους αυτός ο δρόμος, αυτό το σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας, να μπει ρε γαμώτο κάποια στιγμή το διαχωριστικό στηθαίο που σώζει ζωές-ακόμα κι αν τρέχεις και δεν προσέχεις.
Να σημειωθεί ότι από το 2015 ο αριθμός των νεκρών του ΒΟΑΚ φτάνει τους 112, σύμφωνα με τα στοιχεία που διατηρεί ο Γιάννης Λιονάκης, πρόεδρος του Εθελοντικού Συλλόγου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (ΕΣΥΠΡΟΤΑ), ενώ ήδη για φέτος οι νεκροί στους δρόμους της Κρήτης έχουν φτάσει τους 39, όσοι καταγράφηκαν ολόκληρο το 2023.
Και μετά από αυτά τι; Υποσχέσεις και ξανά υποσχέσεις και μέτρα ασπιρίνες για να θεραπεύσουν τον καρκίνο που κατατρώει την Κρήτη. Θα βάλουν, λένε, προστατευτικά κολωνάκια, θα συντάξουν μελέτες και θα κάνουν συσκέψεις.
Εντάξει, παιδιά, το πιάσαμε το νόημα. Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι, κι όπου ακούς για συσκέψεις και για επιτροπές δεν είναι απαραίτητο ούτε αυτό, γιατί όπως λέει ο λαός μας, όποιος συσκέπεται δεν σκέφτεται και κατά συνέπεια δεν πράττει.
Και ποιος να πράξει, δηλαδή;
Ο Μητσοτάκης που μονίμως διακοπάρει, έχοντας μόνη έγνοια μήπως Σαμαράς και Καραμανλής τού κουνήσουν μαντήλι Καλαματιανό, ο Κασσελάκης που από την μια έχει τον γάμο του και από την άλλη τον Πολάκη να του γνέφει… μαντινάδες κινδυνεύοντας, ενώ ακόμα δεν χρόνισε στην προεδρεία, να γίνει… πρώην και χωρίς καν να έχει μπει στην Βουλή ή ο Ανδρουλάκης που έχει τις δικές του σκοτούρες με όσους του έχουν καθίσει στο σβέρκο για τις εσωκομματικές εκλογές; Αυτό κι αν είναι σουρεαλιστικό σκηνικό.
Τι ζούμε, θεέ μου…