Από το κλάμα στην οργή. Αυτή ήταν η προσωπική μου διαδρομή στο έβγα του Φλεβάρη του 2025. Μία ίωση με κράτησε στην απομόνωση του δωματίου μου και την ημέρα του γενικού ξεσηκωμού για τα Τέμπη, πέρασα φρικτά…
Κλαίω, κλαίω με αναφιλητά. Κλαίω απροσδιόριστα, αλλά κλαίω.
Με τη βοήθεια του διαδικτύου και του τηλεφώνου είχα όλη την εικόνα των συλλαλητηρίων και της πρωτοφανούς συμμετοχής. Η αγανάκτηση του κόσμου, το αίσθημα της αδικίας, η κοροϊδία της πολιτείας και οι 57 ψυχές που φτερουγίζουν πάνω μας σπαρακτικά με τσάκισαν.
Ο κόσμος που ποτέ άλλοτε δεν είχε ξεπορτίσει και χάσει μεροκάματο, πλημμύρισε χθες τους δρόμους για να πει «φτάνει πια», σας βλέπουμε, ήταν συγκινητικός.
Οι χαροκαμένοι γονείς άνοιγαν κουβέντα με τα παιδιά τους και τούς έδιναν υποσχέσεις από τις ασφυκτικά γεμάτες πλατείες. Κλαίω για τον πόνο τους. Κλαίω για την εικόνα της Βουλής με τους βουλευτές και τους υπουργούς της ΝΔ, που συγκεντρώθηκαν για τα πλάνα του δήθεν πένθους τους. Κλαίω και για το κροκοδείλια δάκρυά τους, αλλά όχι για την απομόνωσή της.
Κλαίω για τη μεγαλύτερη και πιο αυθόρμητη συμμετοχή σε συλλαλητήρια. Μία συμμετοχή που τα κόμματα είναι ανήμπορα να πέτυχουν και ας προσπαθεί η κυβέρνηση να τα δαιμονοποίησει για τα συλλαλητήρια. Φαντάζομαι πόσο έχει θορυβηθεί από αυτό που έβλεπε ότι ερχόταν και ήταν αυθόρμητο.
Κλαίω και για τη δύναμη του μηνύματος που έστειλε χθες μια ολόκληρη χώρα που βγήκε στου δρόμους εντός και εκτός Ελλάδας. Κλαίω γιατί πλέον έχουμε νομιμοποίηση της Δικαιοσύνης από τον κόσμο να πράξει το σωστό και να στείλει στο εδώλιο κάθε πολιτικό που θα επιχειρήσει παρέμβαση στο έργο της, αλλά και να αποβάλει κάθε επίορκο λειτουργό της και «πρόθυμο» αρωγό της κυβέρνησης.
Και κάπου εδώ τελειώνει το κλάμα και αρχίζει η οργή.
Οργή για την προφητεία Μητσοτάκη, Βορίδη, Άδωνη, Φλωρίδη ότι θα έχουμε επεισόδια. Και είχαμε επειδή τους βόλευαν, επειδή ήθελαν το βράδυ τα δελτία να παίζουν επεισόδια και όχι το μήνυμα του παλλαϊκού ξεσηκωμού. Τελικά αυτοί οι γνωστοί- άγνωστοι είναι πολύ φίλοι της κυβέρνησης… Άμα βγάλουν και τις κουκούλες θα δούμε και εμείς τους φίλους της κυβέρνησης.
Οργή για τη βαρηκοΐα Μητσοτάκη που δεν άκουσε το σύνθημα των διαδηλωτών, που φώναζαν για ώρες έξω από τη Βουλή «παραιτήσου παραιτήσου».
Οργή που κανένας δημοσιογράφος δεν βρίσκεται να ρωτήσει τον πρωθυπουργό ποιος έδωσε την εντολή για το μπάζωμα. Οργή που κανένας δημοσιογράφος δεν βρέθηκε να του πει ότι «ξέπλυνε» τον Κώστα Αχιλλέως Καραμανλή, δίνοντάς του την ευκαιρία να επανεκλεγεί.
Και για να μην ξεχνάμε, ο υπουργός Μεταφορών και Υποδομών ήταν αυτός που λίγες ημέρες πριν την τραγωδία μέσα από τη Βουλή είχε κατηγορήσει τους εργαζομένους του ΟΣΕ που εγγράφως του περιέγραφαν την κατάσταση στο σιδηρόδρομο και το δυστύχημα που ερχόταν… Αυτό και αν είναι συγκάλυψη του τότε αρμόδιου υπουργού, που σήμερα κυκλοφορεί σαν ζόμπι στη Βουλή.
Τα χθεσινά συλλαλητήρια είχαν και πολιτικά μηνύματα, που πρέπει να αναλυθούν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Δεν βγήκαν εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για το θεαθήναι. Όπως μετά την τραγωδία, έτσι και μετά το χθεσινό ξεσηκωμό, τίποτα δεν είναι το ίδιο πια.
Ο λαός έβγαλε το πόρισμά του που είναι πιο ανόθευτο από το πόρισμα κάθε φορέα, πραγματογνώμονα και τάχα μου ανεξάρτητης αρχής. Πλέον, δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι άλλο. Μόνο αφύπνιση, δράση και αποτέλεσμα. Παλεύομε για το οξυγόνο και την αξιοπρέπειά μας.