Κι αυτή τη φορά χάνουμε ένα δάσος 30 εκατομμυρίων δέντρων
Στη ζωή μου δεν έχω πιάσει ούτε … ντέμπλα. Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν να υπολογίσω πόσα κιλά ελιές χωρά ένα τσουβάλι και πόσα κιλά λάδι περίπου δίνει.
Γιατί είμαι «παιδί της πόλης» και ουδέποτε ασχολήθηκα με τα αγροτικά σοβαρά.
Το φετινό χάος όμως που παρατηρείται με το ελαιόλαδο και τα προβλήματα στην παραγωγή, το παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή και από κοντά. Μήνες πριν είχαμε αναδείξει το πιθανό πρόβλημα επέλασης του δάκου, είχαμε μιλήσει με παραγωγούς, βλέπαμε πως ένας νέος «Αρμαγεδών» βρίσκεται προ των πυλών. Κι όμως κανείς δεν είχε σπουδαιολογήσει τα προβλήματα. Κι ελάχιστοι ασχολούνταν με αυτά.
Κι όσο περισσότερο παρατηρούσα το πρόβλημα, τόσο περισσότερο διαπίστωνα ότι για να αναζητήσεις λύσεις σε αυτό, δεν χρειάζεσαι απαραίτητα ούτε αγροτικές γνώσεις, ούτε και κάποια μεγάλη πολιτική δεινότητα. Χρειάζεσαι απλά κοινή λογική.
Η οποία με λύπη μου διαπιστώνω πως απουσιάζει από τους περισσότερους εκλεγμένους άρχοντες, παράγοντες ή διαμορφωτές κοινής γνώμης και θλίβομαι βαθύτατα γι’ αυτό. Όχι δεν θεωρώ εαυτόν καλύτερο. Θα ήθελα όμως από εκείνους να είναι λίγο …. περισσότεροι.
Γνωστός αγρότης με την απλή λογική του μου εξηγεί:
«Μιλάμε για 30 εκατομμύρια ελαιόδεντρα. Αν δώσει ο Βορίδης 1 ευρώ για καθένα, που σε καμία περίπτωση δεν αξίζει 1 ευρώ το καθένα, πρέπει η κυβέρνηση να δώσει στην Κρήτη 30 εκατομμύρια. Τι πετύχαμε λοιπόν; Η κυβέρνηση χάνει 30 εκατομμύρια. Ο αγρότης παίρνει κάποια ψίχουλα. Και το πρόβλημα παραμένει πρόβλημα».
Εντυπωσιάζομαι με την απλότητα της λογικής, την οποία και δεν μπορώ να ελέγξω ως μη γνώστης των αγροτικών, αλλά ενδιαφέρομαι να μάθω περισσότερα. Και ακούω περισσότερα.
«Έχουμε έναν κανονισμό για τον ΕΛΓΑ και μια νομοθεσία που ισχύει από τη δεκαετία του ’50. Το 90% των αγροτών που έχουν θερμοκήπια προτιμούν να πληρώσουν μια πιθανή καταστροφή στα θερμοκήπια, από το να ασφαλιστούν στον ΕΛΓΑ, αφού έχει 1.000 τρόπους για να μην τους αποζημιώσει. Οι ελαιοπαραγωγοί ακόμα πληρώνουν αναγκαστικά τον ΕΛΓΑ και δίκαια ψάχνουν έστω μια μικρή αποζημίωση».
Δεν σοκάρομαι ιδιαίτερα. Αλλά σοκάρομαι κιόλας. Όμως είμαι περίεργος. Όλα αυτά που ακούω, τα έχω ακούσει μόνο εγώ; Ή είναι τόσο παράλογα που δεν έχουν βάση; Κι είναι δόκιμο οι βουλευτές και ο Υπουργός να μιλούν για αποζημιώσεις όταν το πρόβλημα είναι αλλού; Ή και οι «πηγές» μου εξυπηρετούν συμφέροντα και το πρόβλημα είναι βαθύτερο;
Δεν ξέρω. Όμως μέσα μου νιώθω πως για πολλοστή φορά κοιτώντας το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Κι αυτή τη φορά χάνουμε ένα δάσος 30 εκατομμυρίων δέντρων με εκατομμύρια τόνους «κρητικού χρυσού» που θα γίνει λάδι μηχανής.