H άνοιξη δεν αργεί, ακόμα κι αν αργήσει έναν αιώνα. Ξέρω πως ο χρόνος δεν θα βρει το γιατρικό. Γιατί το γιατρικό δεν βρίσκεται στο χρόνο.
«Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω».
Είναι ένας από τους στίχους που σπάνια άκουγα και σπάνια θυμάμαι να μου άρεσε. Όχι γιατί δεν ήταν όμορφος, απλώς γιατί η αντίληψή μου περί στίχων ήταν ίσως πιο μακριά από αυτόν.
Τώρα όμως, πατώντας στα κομπιούτερ γράμματα, μετά από… (δεν μετράω τις ημέρες γιατί δεν μου αρέσει να μπαίνω μέσα σε ιδιότυπες συνθήκες εγκλεισμού), έχω διαπιστώσει πως έχω βρει έναν δικό μου «κήπο» για όσο λείπω από τη ζωή.
Αυτός ο κήπος, άλλοτε έχει λιακάδα κι άλλοτε συννεφιά. Άλλοτε θόρυβο από πουλιά κι άλλοτε θόρυβο από μηχανές που συνδέονται με δεκάδες καλώδια για να φθάσουν ως τον ουρανό.
Σχεδόν ποτέ δεν έχει μουσική, αλλά πάντα έχει μια διαφορετική κρυψώνα για έναν ήλιο σιωπηλό, που είναι πρόθυμος να κρατήσει παρέα, φέρνοντας μαζί με τις ακτίνες του εικόνες από μαργαρίτες κι ευωδίες από ανθούς πορτοκαλιάς σε ένα Πάσχα που δε μοιάζει με κανένα.
Βλέπω το πράσινο στον κήπο κι ηρεμώ. Ηρεμώ και θυμάμαι αυτή την αυτόματη γραφή που έμαθα παιδί και ξέχασα μεγάλος. Μα τώρα θέλω να τη βρω ξανά. Είναι μια άμυνα κι αυτή – όσο να πεις – στο τίποτα που παρουσιάζεται πολύ, μα παραμένει τίποτα αφού δεν αγγίζει το μυαλό.
Μια Ατλαντίδα καθρεπτίζεται μπροστά μου, όσο τ’ ασθενοφόρα μοιάζουν με φωτισμένα άρματα και τα καμιόνια τρικολόρε έχουν την οσμή του θανάτου.
Δεν φοβάμαι. Και δεν ανησυχώ. Δεν ανησυχώ, όσο ακόμα μπορώ να γράφω και να εκπαιδεύω το μυαλό σαν νεοπίθηκο που ανακαλύπτει νόημα διαφορετικό σε λέξεις οι οποίες δύσκολα μπορούν να ερμηνευθούν.
Μπορεί όλο αυτό τελικά να με πικραίνει. Ή να με κάνει να πιστεύω πως η ζωή έξω από τον κήπο, ήταν τελικά τόσο άθλια όσο πίστευα πως είναι. Κι όμως αυτή η αθλιότητα με χαϊδεύει προκαλώντας με να την ανακαλύψω ξανά και μοιάζει με χελιδόνι που θα έρθει μαζί με την άνοιξη.
Ξέρω πως η άνοιξη δεν αργεί, ακόμα κι αν αργήσει έναν αιώνα. Ξέρω πως ο χρόνος δεν θα βρει το γιατρικό. Γιατί το γιατρικό δεν βρίσκεται στον χρόνο. Βρίσκεται στην αντίληψη που υπάρχει για το όλο που επιμερίζεται σε κομμάτια μέσω κοινωνικών συμβάσεων.
Ξέρω καλά επίσης πως όλες αυτές οι λέξεις που τριγυρνούν πάνω στο χαρτί μοιάζουν με παραλήρημα που κάποιοι αυθαίρετα μπορούν και να ονομάσουν χάσιμο του νου.
Αυτό το παραλήρημα ωστόσο είναι που μας έλειψε. Και μέσα στην υπεραπλούστευση χάσαμε το τώρα. Που κυνηγάμε για να το προφτάσουμε κάπου στο αύριο.