…και κάπου εκεί στα πόδια τους θα παίζει ανέμελα ο μικρός Αϊλάν από το Κομπάνι
Τον θυμάμαι να κρατά στην αγκαλιά του ένα προσφυγάκι με κόκκινο σκουφί και να χαμογελάει. Ήρεμη δύναμη. Από μόνος του νησίδα σωτηρίας. Και άλλες φορές πάλι να στέκεται σαν κυματοθραύστης στη θαλασσοταραχή του Αιγαίου, ανθρώπινος φάρος ελπίδας, μία αγκαλιά για χιλιάδες κατατρεγμένους..
Η στεντόρεια φωνή του σωσίβιο μέσα στα παιδικά ουρλιαχτά και τις κραυγές των μανάδων, να συντονίζει απερίσπαστος μέσα στον χαλασμό… Να μην χαθεί κανείς. Μα κάποιες φορές ήταν αδύνατον. Θεός δεν ήταν. Τον Άγιο Νικόλαο είχε στο πλευρό του και την ψυχή του.
Δεν είχε το δικαίωμα να λυγίσει την ώρα του αγώνα. Δεν του το επέτρεπε η συνείδηση και η καρδιά του. Έπεφτε σαν λιοντάρι στη μάχη της διάσωσης και μόνο στην επιστροφή για το λιμάνι άφηνε τον εαυτό του να «αναπνεύσει» μία σταλιά από τον πόνο της ημέρας. Έναν πόνο ανείπωτο, συσσωρευμένο, ποτισμένο από την αλμύρα του Αιγαίου και τα δάκρυα των προσφύγων.
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, υποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος και κυβερνήτης του περιπολικού σκάφους ΠΛΣ 602 στη Μυτιλήνη, είναι ένας άνθρωπος σύμβολο που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. «Έσβησε» ξαφνικά σε ηλικία 44 ετών, έχοντας επιτελέσει μία τεράστια αποστολή που ούτε και ο ίδιος φανταζόταν.
Στα πρόσωπα των μικρών προσφυγόπουλων, που διέσωζε με το πλήρωμά του, έβλεπε τα δικά του παιδιά που σήμερα αφήνει πίσω του. Αυτός και οι συνάδελφοί του σήκωσαν την Ελλάδα στις πλάτες τους σε μία κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Η Ελλαδίτσα της κρίσης είχε κατατροπώσει «μεγαθήρια» παραδίδοντας μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
Σε αυτούς τους Έλληνες, σε αυτούς τους ανθρώπους υποκλίνομαι. Για τους άλλους, εκείνους τους «σκατόψυχους» και «μισάνθρωπους», που έχουν επιδοθεί σε μία πρωτοφανή σκύλευση του νεκρού, κανένας οίκτος. Οχυρωμένοι πίσω από τη θρασύδειλη ανωνυμία τους οι τιμητές των πάντων, οι υπέρ-πατριώτες λοιδορούν εκείνον που «έφυγε», γιατί συνέβαλε «στην καταστροφή του έθνους, διασώζοντας τρομοκράτες ισλαμιστές, δολοφόνους, βιαστές». Και ας μην έχουμε αυταπάτες, δεν είναι λίγοι.
Ξέρω σίγουρα ότι αν υπάρχει παράδεισος, ο καπετάν-Κυριάκος θα έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον παπα-Στρατή και κάπου εκεί στα πόδια τους θα παίζει ανέμελα ο μικρός Αϊλάν από το Κομπάνι. «Όταν θα δεις έναν άνθρωπο που τον ξεβράζει η θάλασσα ένα πρωί στα παράλια της Λέσβου και ένα παιδί και μια μάνα να κλαίνε, δεν θα ανοίξεις ποτέ το στόμα σου να ρωτήσεις αν είναι Χριστιανοί για να τους ταΐσεις» είχε πει ο ευλογημένος ρασοφόρος.