“Φτου σου, ρε άτιμε”  ο ένας, “ντροπή σου,  ρε ξεφτίλα” ο άλλος.

Μεσημέρι Παρασκευής και οι συνήθως πολύβουοι διάδρομοι των δικαστηρίων είναι άδειοι. «Φτωχή» μέρα για ειδήσεις. Με τη Σταυρούλα περιφερόμαστε σαν τις άδικες κατάρες. Ξαφνικά ακούγονται φωνές από το βάθος του διαδρόμου.

Απορημένοι υπάλληλοι πετάγονται έξω από τα γραφεία τους. Δικηγόροι προσπαθούν να χωρίσουν κάποιους ηλικιωμένους που είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια. «Φτου σου, ρε άτιμε» ο ένας, «ντροπή σου, ρε ξεφτίλα» ο άλλος. Αδέλφια που έχουν γίνει εχθροί για τα περιουσιακά. Αχ, αυτά τα άτιμα τα περιουσιακά…Έχουν διαλύσει οικογένειες και οικογένειες.

Μπορεί να λένε ότι το αίμα νερό δεν γίνεται, αλλά με αυτά που έχουμε δει εκεί μέσα θα τολμούσα να πω ότι γίνεται έως και ανθρακούχο…Ξέρετε αυτό με τις πολλές φυσαλίδες. Καταστάσεις που συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών, γιατί σε αυτούς τους διαδρόμους έχει τύχει να δούμε και επιφανείς οικογένειες της Κρήτης να πλακώνονται λιμανιώτικα λες και βρίσκονταν σε σοκάκια της Τρούμπας.

Συμπεριφορές που απέχουν έτη φωτός από το κοινωνικό στάτους το οποίο μας έχουν συνηθίσει.  Όταν σε πρώτο πλάνο παίζουν οι περιουσίες και τα λεφτά, οι δεσμοί αίματος και το suvoir vivre πάνε περίπατο.  Μιλάμε για Κάιν και Άβελ. Ασύλληπτες καταστάσεις σφοδρών αντιδικιών, που φθάνουν έως και το σημείο του ξεκατινιάσματος. Με γραβάτα ή στιβάνι, δεν έχει σημασία.

Κατά τ’ άλλα, τι να  κάνει και το έρμο το πνεύμα των Χριστουγέννων; Είναι περιπτώσεις που και αυτό σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η ξεροκεφαλιά των ανθρώπων πολλές φορές πετρώνει τις καρδιές τους και υψώνουν τείχη απροσπέλαστα γιατί ξεχνούν…

Προσπαθεί εκείνο (το πνεύμα ντε) να τρυπώσει αλλά «τρώει» πόρτα και το παράθυρο είναι καλά ασφαλισμένο. Μία φορά νομίζω ότι  το είχε πάρει το μάτι μου να παραπονιέται σαν μικρό παιδί. Μέρες γιορτινές και το είχαν αγνοήσει. Νομίζω ότι το άκουσα να ψιθυρίζει κάτι στίχους του Τάσου Λειβαδίτη: «η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ΄χει καρδιά.

Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται, να παραμερίσει την καρδιά του».

Νομίζω. Όρκο δεν παίρνω.