Οι Εθνικές ομάδες σε όλα τα ομαδικά σπορ, αποτελούν τη βιτρίνα του αθλητισμού μας και ανάλογα με την περίοδο ακμής, στασιμότητας ή παρακμής που περνούν, συγκινούν λιγότερο ή περισσότερο τον φίλαθλο κόσμο.
«Στην Ελλάδα όπως και στη Σερβία, αγαπάμε περισσότερο το αποτέλεσμα», δήλωσε πρόσφατα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, θέλοντας έτσι να δείξει ότι το κύμα ενθουσιασμού που περιβάλλει αυτό το διάστημα τους Έλληνες διεθνείς, είναι απόρροια σχεδόν αποκλειστικά της εξαιρετικής πορείας της γαλανόλευκης στο Nations League, με αποκορύφωμα φυσικά το ιστορικό «διπλό» στο Γουέμπλεϊ.
Αισιοδοξία, αλλαγή φιλοσοφίας, ατομικό ταλέντο και μεγαλύτερη ταύτιση με την ομάδα είναι μερικά από τα στοιχεία που μετέδωσε στην Εθνική η παρουσία του νέου ομοσπονδιακού τεχνικού.
Ο Γιοβάνοβιτς, μοιάζει να είναι ο ευρύτερα αποδεκτός τεχνικός των τελευταίων ετών στην Εθνική μας ομάδα με δεδομένη γνώση της ελληνικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας, διάθεση σύγκλισης και αποδοχής όλων των ποδοσφαιριστών.
Και αν μη τι άλλο είναι τυχερή η νέα διοίκηση της ΕΠΟ που βρήκε… ξέμπαρκο τον ασπρομάλλη προπονητή, λίγους μήνες μετά την ακατανόητη αποπομπή του από τον Παναθηναϊκό που ο ίδιος αναγέννησε.
Είχα την τύχη πρόσφατα να συμμετάσχω στην αποστολή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στο Ελσίνκι, στο κλείσιμο του ομίλου του Nations League, με την… επαγγελματική νίκη -πρώτη στα χρονικά μας στη Φινλανδία- να ολοκληρώνει ιδανικά αυτό το μικρό ταξίδι.
Τα ωραία γκολ του Μπακασέτα και του Τζόλη, η πληθωρική εμφάνιση του Κουλιεράκη, το ντεμπούτο του Μουζακίτη, η συγκινητική υποστήριξη των Ελλήνων φιλάθλων που έκαναν το μακρινό ταξίδι στην παγωμένη Φινλανδία, είναι σίγουρα μερικές από τις αναμνήσεις που θα αποθηκεύσω ωστόσο άλλα είναι τα πιο σημαντικά.
Δύσκολα συναντάς σε μια ομάδα ανθρώπων που αποτελείται από τόσους πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες -αρκετοί εκ των οποίων είναι αντίπαλοι στην εσωτερική ποδοσφαιρική πραγματικότητα- μια τέτοια ομοθυμία και μια προσήλωση προς τον κοινό μεγάλο στόχο.
Έργο Γιοβάνοβιτς ασφαλώς και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ, σε ένα σύνολο που η αλήθεια είναι ότι είχε ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια, έχοντας χάσει την προπονητική πυξίδα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων.
Το ταλέντο που διαπιστωμένα διαθέτει αυτή η Εθνική, μπορεί να την οδηγήσει στο Μουντιάλ του 2026 αλλά ακόμα κι αν δε φθάσει στα γήπεδα της Αμερικής, είναι βέβαιο ότι θα έχει επανέλθει στο σωστό μονοπάτι.
ΥΓ. Παρακολούθησα με προσοχή τις συνεντεύξεις Τύπου του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πριν και μετά το ματς με τους Φινλανδούς, λίγες μέρες μετά την ψυχρολουσία της ήττας στο κατάμεστο ΟΑΚΑ από την Αγγλία. Οι τοποθετήσεις του ήταν καθηλωτικές για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την παρουσία του στην Εθνική ομάδα της δεύτερης πατρίδας του και το όραμα που έχει για την επιστροφή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε μεγαλύτερες πίστες.
Ο σπουδαίος Ιβάν εμπνέει όσους τον περιβάλλουν, ακόμα και τους δημοσιογράφους που διδάσκονται δωρεάν ποδοσφαιρικό ήθος, συνομιλώντας μαζί του.