Γιατί ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει όταν ένας λαός δεν έχει ιστορική μνήμη
Δεν είναι μια ατυχής δήλωση που απλώς βγήκε εκτός θέματος. Ούτε ένα απλό πολιτικό φάλτσο που το προσπερνάς χαριτολογώντας με ελαφρότητα και αβαθή ευφυολογήματα.
«Ο εθελοντισμός είναι όχι απλά κοινωνική προσφορά αλλά εθνική ευθύνη», είναι ένα σχόλιο που θα μπορούσε χαλαρά να έχει ειπωθεί σε μια σημαντική περιβαλλοντική δράση, αλλά πάει πολύ να ακουστεί στην ηρωική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και μάλιστα από την υφυπουργό Εργασίας κ. Μιχαηλίδου (που ομολογουμένως δε μας αιφνιδίασε διότι και στο παρελθόν είχε προϊδεάσει για τις απόψεις της μιλώντας για «συλλογική ψυχική νόσο και αντίσταση στη δικτατορία»).
Μάλιστα η δήλωση αυτή ήρθε να διαδεχτεί την αντίστοιχου ύφους ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας κ. Κεραμέως, που με αφορμή την εθνική μας επέτειο μίλησε για «ακραίες φωνές λαϊκισμού».
Δηλαδή συνδυαστικά, κάνοντας χρήση αυτής της μορφής την ορολογία, θα έπρεπε να ζητάμε από τα παιδιά μας (τα οποία παρεμπίπτοντως κεραυνοβολούμε επειδή δεν ξέρουν ιστορία) να αναφωνήσουν την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου δόξα και τιμή στους «εθελοντές» που με «αυταπάρνηση αλτρουισμό και αλληλεγγύη» έδωσαν τη μάχη τους, για να μην κυριαρχήσει ο «λαϊκισμός»…
Να το πούμε λοιπόν σωστά, γιατί ξέρουμε όλοι τι συμβαίνει όταν ένας λαός δεν έχει ιστορική μνήμη… Δεν μάχονταν τον «λαϊκισμό», όσοι πήραν το τουφέκι τους, ζώστηκαν τα άρματα και ανέβηκαν επάνω στα βουνά. Αυτοί που στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, την ώρα που οι σφαίρες των φασιστών γάζωναν το κορμί τους, δεν έκαναν «εθελοντισμό».
Τα μικρά παιδιά, οι έγκυες, οι υπερήλικες ακόμα και οι ανάπηροι που σφάχτηκαν από τους ναζιστές στο ολοκαύτωμα της Βιάννου των Ανωγείων, στο Αμάρι, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο δεν έκαναν «εθελοντική εργασία». Εκείνοι που θανατώθηκαν βάρβαρα από το στρατό του Χίτλερ αφού πρώτα είδαν να πέφτουν νεκρά τα παιδιά τους, δεν εκτελούσαν άσκηση «εθελοντισμού».
Αυτοί που αντέδρασαν στις μαζικές βάρβαρες σφαγές, την κακοποίηση, την ισοπέδωση και τη λεηλασία του τόπου μας από τους φασίστες δεν ήταν «εθελοντές». Η υποστολή της σημαίας των ναζί από την Ακρόπολη, στις 30 Μαΐου 1941, από το Μανόλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα, δεν ήταν πράξη «εθελοντισμού».
Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, δεν ήταν «εθελοντική» οργάνωση.
Σήμερα ο φασισμός-με τον οποίο αναμετρήθηκαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας- γιγαντώνεται επικίνδυνα μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον σήψης διαφθοράς και άγριας εκμετάλλευσης.
Ο φασισμός δεν είναι απλώς προϊόν εγκεφαλικής άπνοιας, είναι ο γνώριμος συριγμός του αποκρουστικού ασπόνδυλου, που σέρνεται με την κοιλιά για να χτίσει νέους θαλάμους αερίων στους οποίους γράφτηκαν οι πιο αβάσταχτα τραγικές ιστορίες της ανθρωπότητας.
Όπως είχε πει ο κορυφαίος Μανόλης Αναγνωστάκης, «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις.
Να μην τις παίρνει ο άνεμος» … Και σήμερα και αύριο και για πάντα «δεν θα περάσει ο φασισμός …».