Στο παγκόσμιο χωριό έχουμε χάσει το μέτρημα των κρουσμάτων και των νεκρών από την πανδημία. Στη δική μας κοινότητα έχουμε χάσει και τον χρόνο. Μόνη σταθερά είναι ο Τσιόδρας, τη φωνή του οποίου, παρεμπιπτόντως, ακούω από το άλλο δωμάτιο, που από το πρωί παίζει χαμηλόφωνα μια τηλεόραση. Άρα, είναι περίπου έξι το απόγευμα.
Στην εποχή του αυτοπεριορισμού, του αυτομαστιγώματος και των απαγορεύσεων όλες οι μέρες και οι ώρες είναι ίδιες. Μόνη μας έγνοια, η επιβίωση! Κάθε μέρα που περνά και μία νίκη.
Σ’ αυτό το “τρυπάκι” μάς έχουν βάλει τα media που πεθαίνουν για την ενημέρωσή μας… Πέφτουμε στο κρεβάτι και αντί προσευχής λέμε στο εαυτό μας «κλέψαμε άλλη μια (μέρα) του Χάρου», όπως λέει και ο Παντερμογιάννης, κάθε φορά που στήνει καλό παρεάκι. Τα βλέφαρα είναι βαριά, μα ο Μορφέας απρόθυμος.
Περιμένοντας τον οι σκέψεις πληθαίνουν βασανιστικά. Φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια μην έρθει ο εφιάλτης με την μορφή της επόμενης ημέρας. Πως θα είναι άραγε το τέλος της πανδημίας και πόσοι θα έχουν επιβιώσει; Οι τελευταίοι θα είναι χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, ενδεχομένως χωρίς κάποιους συγγενείς, γνωστούς ή φίλους.
Και αν είσαι εσύ που έχεις επιβιώσει θα πρέπει να αισθάνεσαι τυχερός και να μην έχεις καμία άλλη απαίτηση από τη (νέα) νέα τάξη πραγμάτων, που θα φέρει εργασιακούς μεσαίωνες, πλουσιότερα αφεντικά και συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου ακόμα σε λιγότερους. «Μα θα έχουμε παγκόσμιο κραχ», θα μου πείτε. Δεν μπορεί όμως, κάποιοι θα επωφεληθούν από το κραχ.
Σ’ αυτούς λοιπόν, αν θέλουμε να συνωμοσιολογήσουμε θα αναζητήσουμε τις ευθύνες της διασποράς του covid-19, καθώς ενώ είχαν τα σημάδια, δεν επένδυσαν στην αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Και ας είναι μεταξύ των θυμάτων οικείοι τους, υπήκοοί τους ή ομοεθνείς τους. Γι’ αυτούς δεν είναι παρά παράπλευρες απώλειες και σε κάθε περίπτωση λιγότερες απ’ όποια άλλη λύση επέλεγαν για ν’ απλώσουν τον φόβο και τον τρόμο σ’ ένα υπερφορτωμένο πλανήτη
. Ο νέος κόσμος θα είναι στα δικά τους μέτρα: με κοινωνική απομάκρυνση, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά και αποστείρωση. Στον νέο κόσμο (τους) οι κοινωνικές περιπτύξεις, το «με λένε Μικέ και πάω σε μασκέ», τα «κίτρινα γάντια» και η «μωρή Κατακουζήνα» που κυκλοφορούσε με το αθώο Betadine, δεν θα έχουν καμία θέση.
Μη σας φανεί παράξενο να ονειρεύονται ένα κόσμο με ολόσωμα προφυλακτικά και ανθρώπους που θα φτύνουν απορρυπαντικά και θα κατουρούν αντισηπτικά! Και βεβαίως ένα κόσμο που δεν θα παίρνει λογαριασμό αλλά θα δίνει… Πού πάει, με ποιους πάει, τι κάνει πότε το κάνει, πότε μπαίνει, πότε βγαίνει, αλλά ποτέ ταυτόχρονα να μπαινοβγαίνει…
Ένα κόσμο που θα ενημερώνει τον μεγάλο αδελφό με sms για τις κινήσεις του, θα υπογράφει υπεύθυνες δηλώσεις για την κυκλοφορία του. Κάτι φοβισμένα ανθρωπάκια, υποχείρια του κάθε τρομολάγνου και του κάθε κερατά που θα περιφέρει ως λάφυρο το πολυπόθητο εμβόλιο, που ως δια μαγείας θα εφευρεθεί μετά από ένα συγκεκριμένο αριθμό νεκρών.
Ο εφιάλτης έρχεται, αλλά ο Μορφέας το έχει πάρει πατριωτικά και θέλει να με βασανίζει. «Αντί να μετράς προβατάκια, σκέψου κ ι άλλο» σα να μου λέει… Άντε πάλι. Και τι μαθαίνουμε από την πανδημία;
Ότι οι μαυραγορίτες δεν πέθαναν στην Κατοχή, τα ΦΕΚ και οι ΠΝΠ είναι πάντα υπέρ των αφεντικών, οι μισθοί των βουλευτών και των λοιπών κρατικοδίαιτων είναι αμετάβλητοι και ότι η Γερμανία είναι μεγάλη… κουφάλα. Έτσι απλά για να της λέμε… δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!
Προφανώς και δεν την ενοχοποιούμε για την πανδημία αλλά για την άρνηση της σε μια οικονομική αλληλεγγύη, που θα απαλύνει τον πόνο σε μια καθημαγμένη και με εκατόμβες νεκρών Ευρώπη.
Όπως κάθε κουφάλα που σέβεται τον εαυτό της νοιάζεται μόνο για το τομάρι της και δεν δίνει δυάρα που χάνει μια (ακόμα) ιστορική ευκαιρία να εξιλεωθεί για το αιμοσταγές παρελθόν της.
Ξημέρωσε όμως, ας ξαναμπώ στον δρόμο του Θεού! Και ασφαλέστερος τρόπος από… live streaming σε εκκλησία, δεν υπάρχει!