Μιας ανάπτυξης, που υποθάλπει την ακόρεστη πλεονεξία για όλο και περισσότερο κέρδος, που καταλήγει στις τσέπες λίγων
Όσοι ευτυχήσαμε να φυλάξουμε στο κουτάκι της παιδικής μας μνήμης -έστω και αμυδρές- μαγικές εικόνες από τις βόρειες παραλίες της Κρήτης πριν πάθουν… ανάπτυξη, έχουμε καταλάβει πια, τα οδυνηρά μεγέθη, τις προεκτάσεις και τα παρελκόμενα της λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Και η απώλεια αυτών που χάσαμε για πάντα, με τα χρόνια βαθαίνει μέσα μας, καθώς αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο με τον οποίο το παρελθόν αλληλεπιδρά με το παρόν και το μέλλον.
Όμως με τον ίδιο τρόπο που μας πήραν τις θάλασσες, μας παίρνουν και τα βουνά, καθώς οι μπουλντόζες χαράζουν τον δρόμο της ανάπτυξης, για να γίνει το νέο αεροδρόμιο και να προχωρήσουν οι πολυπόθητες επενδύσεις που μας μετατρέπουν από αυτόχθονες, σε φτηνά γκαρσόνια ξένων αφεντικών.
Την ίδια ώρα, προκαλεί ανατριχίλα ο χάρτης της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας που αποτυπώνει στο εσωτερικό του, το πώς μέσα από τις αιτήσεις που έχουν κατατεθεί, κόβονται σε «φιλέτα» βουνά, πεδιάδες και λόγγοι, για να απλωθούν φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες που με την αθωωτική επίκληση της ήπιας μορφής ενέργειας, έρχονται με μεθοδικό σχεδιασμό για να μείνουν και να απλωθούν παντού.
«Εκεί που φύτρωνε φλησκούνι και άγρια μέντα» τώρα απλώνονται μεγάλοι ανεμοσταυροί που αποκεφαλίζουν έντρομα όρνεα, και τοποθετούνται καθρεφτάκια που αντανακλούν τόσο περιπαιχτικά την ένοχη αφέλεια της ανοχής μας.
Όλη η άγρια ομορφιά της Κρήτης, οι τόποι που ανατροφοδοτούν τις αισθήσεις μας και νοηματοδοτούν από την αρχή τη ζωή μας διδάσκοντας το βαθύ νόημα της ομορφιάς της απλότητας, δέχονται μια ανηλεή επίθεση στο όνομα της ανάπτυξης.
Μιας ανάπτυξης, που υποθάλπει την ακόρεστη πλεονεξία για όλο και περισσότερο κέρδος που καταλήγει στις τσέπες λίγων. Δεν ξέρω αν πραγματικά έχουμε επίγνωση της έκτασης των απωλειών με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι, καταλαβαίνω όμως το βάρος της ευθύνης που επωμιζόμαστε απέναντι στο μέλλον των παιδιών μας, για όλα αυτά που θα τους στερήσουμε.
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο ακυρώνουμε το γοητευτικό άθροισμα των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων. Της αρχέγονης ομορφιάς του φυσικού περιβάλλοντος, που εμπεριέχει αφενός την ιστορική και πολιτιστική μνήμη του τόπου και αφετέρου το ηθικό αξιακό σύστημα που σκυταλοδρομείται από τη μια γενιά στην επόμενη.
Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, αντί να αναδείξει όλο αυτό τον τοπικό πλούτο περιφρουρώντας την προστασία του, κάνει ακριβώς το αντίθετο στο όνομα της κερδροφορίας, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στο αγαθό που εμπορεύεται.
Πολύ φοβάμαι ότι θα επιβεβαιωθεί προφητικά ο Αργύρης Χιόνης όταν έγραφε ότι «θα ‘ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.
Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει».