Οι δρομολογούμενες εκτρωματικές νομοθετικές ρυθμίσεις πνίγουν σε βαθύτερη φτώχεια τον κόσμο της εργασίας
Πώς μας τα λέει έτσι ανερυθρίαστα ο υπουργός Εργασίας; Θα δουλεύουμε 10ωρο αλλά μετά θα έχουμε χρόνο να μαζέψουμε τις ελιές μας… Ο άνθρωπος, -που πολύ αμφιβάλλω αν έχει πιάσει τέμπλα να ραβδίσει μουρέλο, αν έχει σακιάσει ελιές ή αν έχει ταλαιπωρηθεί η τρυφερή επιδερμίδα του χεριού του με ρόζους από τον κάματο της χειρωνακτικής εργασίας-, σκέφτεται πριν από μας, για μας.
Να του το αναγνωρίσουμε αυτό… Διότι τι έλειπε από τον εργαζόμενο που δουλεύει απλήρωτος Κυριακές αργίες, υπερωρίες και κάνει «λάστιχο» τη ζωή του για να μπορέσει να επιβιώσει από την κινούμενη άμμο της ανεργίας; Να μετατρέψει το εργασιακό οκτάωρο, σε δεκάωρο για να εξασφαλίσει χρόνο για την ελαιοσυγκομιδή του.
Και αν πρέπει να κάνει και «δανεικός» Όπως είναι γνωστό, παραδοσιακά συνηθίζεται στον τόπο μας η ανταλλαγή εργατικών χεριών για να ολοκληρωθεί ταχύτερα, αλληλέγγυα και χωρίς κόστος το μάζεμα της ελιάς. Αν λοιπόν ο εργαζόμενος πρέπει να κάνει «δανεικός» πόσο θα πρέπει να αυξήσει το ωράριο του ο εργαζόμενος;
Να γίνει δωδεκάωρο; Δεκαπεντάωρο ίσως; Είναι μια σημαντική εκκρεμότητα που άφησε αδιευκρίνιστη ο υπουργός (που λόγω εντοπιότητας έχει αντιληφθεί και την αξία της ελαιοσυγκομιδής).
Αλλά δε γεννάται αμφιβολία ότι θα επανέλθει δριμύτερος για να δώσει οδηγίες χρήσεως για το πόσο θα σφίξουμε στο πόδι μας την αλυσίδα της σιδερένιας σφαίρας που σέρνουμε, καθώς οδηγούμαστε από το λιόφυτο, στα κάτεργα του εργασιακού μεσαίωνα όπου μας τρέχει ολοταχώς…
Γελάνε και οι τέμπλες με την επιχειρηματολογία του υπουργού που προσπαθεί να δώσει και επίφαση κατανόησης στις ανάγκες (όχι της ζωής) για επιβίωση των εργαζομένων με το επιχείρημα της ελαιοσυγκομιδής. Οι νέες ρυθμίσεις νόμου που προωθεί, επιφέρουν στο εργασιακό περιβάλλον, ό,τι ο προκαλεί ο δάκος στις ελιές, καθώς δημιουργούνται συνθήκες μιας νέας καταστροφικής συντριβής θεμελιωδών εργατικών κεκτημένων που αποκτήθηκαν -χωρίς υπερβολή- με αίμα και επικές θυσίες.
Η «εργασιακή ευελιξία» όπως χαρακτηρίζει ο υπουργός την κατάργηση του οκταώρου, ο συμψηφισμός του με ρεπό ή άδειες και η θεσμοθέτηση ατομικών συμβάσεων, παραδίδουν τους εργαζόμενους πλήρως αποδυναμωμένους και απόλυτα ευάλωτους στους όρους της εργοδοσίας με την απειλή της απόλυσης.
Οι δρομολογούμενες εκτρωματικές νομοθετικές ρυθμίσεις πνίγουν σε βαθύτερη φτώχεια τον κόσμο της εργασίας, και η οικονομική ένδειά του γίνεται θησαυρωρυχείο στα χέρια των εργοδοτών που έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν με τον νέο κυβερνητικό σχεδιασμό.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα επιτρέψει η κοινωνία να επικρατήσει. Είναι αυτό το μέλλον που ονειρευτήκαμε; Είμαστε έτοιμοι να το αποδεχτούμε; Θα δείξει… Οι μέρες κουβαλάνε τα μηνύματά τους!