Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να ξεγλιστράμε έστω και πρόσκαιρα, από την σκληρή καθημερινότητα και να παίρνουμε χαρές που δεν είναι και εύκολο με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν θα πλήτταμε στην καλοκαιρινή ραστώνη καθώς η επικαιρότητα είναι τόσο πλούσια που διαψεύδει ακόμα και τον Ουμπέρτο Έκο, που είχε γράψει ότι «δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο».
Η διαφορά είναι ότι οι ειδήσεις από το Παρίσι μάς κάνουν να χαιρόμαστε και να σηκώνουμε τους ώμους από υπερηφάνεια, ενώ οι εγχώριες ειδήσεις μάς προκαλούν τέτοια αποστροφή που στα βαθιά μας όνειρα θα θέλαμε να είχαμε γεννηθεί κάπου αλλού, κάπου μακριά από εδώ που έπεσε ο σπόρος.
Η Ελλάδα όπου κι αν πάω με πληγώνει έλεγε ο ποιητής κι αν αυτό μοιάζει να ακούγεται υπερβολικό έως και πεσιμιστικό για μια χώρα με τα χρώματα, τις ευωδιές, τις μουσικές της, είναι δυστυχώς αυτό που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Διαισθανόμενοι ότι ζούμε σε μια χώρα που αυτά που πρωταγωνιστούν είναι η ανομία, η αδικία, η ατιμωρησία, η ασυδοσία, η ανοργανωσιά και γενικώς ό,τι έχει μπροστά το στερητικό -α. Έχουν συμβεί τόσα το τελευταίο διάστημα που λες δεν μπορεί να είναι αλήθεια, κάποιος μας κάνει πλάκα κι εμείς από κάτω του παίζουμε παλαμάκια, ενώ μας χορεύει κανονικά…
Τι συμβαίνει, Αύγουστο μήνα στην Ελλάδα; Ο Άρειος Πάγος βάζει στον… πάγο το σκάνδαλο των υποκλοπών και απαλλάσσει από κάθε ευθύνη την κρατική εξουσία.
Προφανώς, οι υποκλοπές έγιναν από εξωγήινους που κατέβηκαν από το υπερπέραν και είπαν «δεν στήνουμε εδώ ένα δίκτυο παρακολούθησης να βλέπουμε τι κάνουν στις ζωές τους πολιτικοί παράγοντες, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες».
Άντε, μετά να ψάχνεις να βρεις κάποιους που δεν υπάρχουν, αν και ούτε τα ίδια τα θύματα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ποιος και γιατί τους παρακολουθούσε.
Την ίδια στιγμή μια ακόμα δολοφονία Έλληνα δημοσιογράφου μένει στο σκοτάδι, σε μια χώρα που από το 2014 μέχρι σήμερα έχουμε δύο εκτελέσεις(Γκιόλιας, Καραιβάζ) και μια απόπειρα (Χίος) και καμιά δεν έχει εξιχνιαστεί-και ούτε πρόκειται όπως φαίνεται από τον τρόπο που (δεν) κινούνται οι αρχές, Αστυνομικές και Δικαστικές.
Το εξοργιστικό είναι ότι στην υπόθεση Καραϊβάζ «φόρτωσαν» το έγκλημα σε δύο ποινικούς με παρελθόν, χωρίς να έχουν επαρκή στοιχεία με στόχο να παρουσιάσουν, και καλά, μια επιτυχία της Αστυνομίας παραμονές εκλογών.
Αποδείχθηκε, ωστόσο μια υπόθεση-φούσκα, που έσκασε με την αθωωτική απόφαση του Δικαστηρίου ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων.
Όπως έσκασαν 1η του μήνα και οι ισολογισμοί των κομμάτων που δείχνουν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να χρωστάνε μαζί περίπου 1 δισ. ευρώ αλλά απλά εδώ είναι… Παρασκευή.
Να τα βλέπει, δηλαδή, αυτά ο νοικοκύρης που για μια αναποδιά, έφτασε το δάνειό του στο κόκκινο και οι εισπρακτικές να μην τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί και στο τέλος να του παίρνουν και το σπίτι και να απορεί: μα υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα;
Να ρωτήσουμε τους πολιτικούς που μαζεύτηκαν πρόσφατα στο Προεδρικό Μέγαρο για να γιορτάσουν τα 50 χρόνια της Δημοκρατίας; Υποτίθεται ότι η Δικαιοσύνη είναι ένας από τους πυλώνες της, αλλά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δυστυχώς… αγνοείται -και δεν είναι και εύκολο να την ανακαλύψει ούτε η Νικολούλη.
Την απάντηση την είχε δώσει πριν από πολλά χρόνια ο Άγιος Ιερός Αυγουστίνος (354-430) που είχε πει ότι «αν απουσιάζει η Δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;».
Ή όπως με τον δικό του τρόπο το είχε θέσει ο Πλάτωνας ότι «το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο από το συμφέρον του ισχυρού». Για αυτό μάλλον όταν αναζητάμε δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι σαν να ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα. Μπορούμε όμως να βρούμε έστω και παροδικές στιγμές χαράς όπως αυτές που μας δίνουν οι Έλληνες πρωταθλητές στο Παρίσι.
Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας τον Θεόδωρο Τσελίδη, τον Πόντιο γίγαντα με το καθαρό βλέμμα και την ατσάλινη καρδιά, τον γνήσιο απόγονο του Ηλιάδη, που έκανε την αρχή με το χάλκινο στα 90κ στο τζούντο.
Ευχαριστούμε τους Αντώνη Παπακωνσταντίνου-Πέτρο Γκαιδατζή και τις Ζωή Φίτσιου-Μιλένα Κοντού που κέρδισαν το χάλκινο μετάλλιο στο ανδρικό και γυναικείο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών Ανδρών και Γυναικών, αντίστοιχα στην κωπηλασία.
Ευχαριστούμε και τον Απόστολο Χρήστου που δεν τα παράτησε μετά την ατυχία στα 100μ ύπτιο όπου έχασε το χάλκινο μετάλλιο για κλάσματα του δευτερολέπτου και έτρεξε και στα 200μ για να πάρει τελικά το αργυρό μετάλλιο και να δείξει ότι η επιμονή και η υπομονή είναι σπουδαίες αρετές που με την δουλειά και την σεμνότητα μπορούν να κάνουν «θαύματα».
Μαζί σου Απόστολε, στην απονομή, κλάψαμε κι εμείς να ξέρεις κι αυτά ήταν δάκρυα χαράς, συγκίνησης και περηφάνειας για αυτή την πλευρά της Ελλάδας. Για τις νέες γενιές που έρχονται και θέλουμε να μοιάσουν σε αυτά τα παιδιά που η ζωή τους είναι ιδρώτας, πόνος και στερήσεις κι όχι Tik-tok, Instagram και γυαλιστερή (και τις περισσότερες φορές ψεύτικη) ζωή των σόσιαλ.
Για να δούμε κι άλλους Χρήστου, Τσελίδηδες κι άλλους Τεντόγλου (και πολλούς και πολλές ακόμη…) να παλεύουν, να τραβάνε κουπί, να κάνουν άλματα στον… θεό και να σηκώνουν την Ελλάδα ψηλά…
Γιατί αυτή την Ελλάδα αγαπάμε, ρε γαμώτο (συγγνώμη Βούλα Πατουλίδου, για το… κλοπιράιτ)