Σε πολλές πόλεις του κόσμου αλλά και στην Αθήνα είναι μια διασκέδαση που κερδίζει συνέχεια έδαφος
“Να σου πω που ήτανε το σινεμά Αντυάννα”, μου είπε ο Αντώνης που διάβασε το προηγούμενο “στίγμα”- πριν ακόμα αυτό το καλοκαίρι γίνει θλιβερό από τον χαμό τόσων ανθρώπων- όπου έγραφα ότι δεν θυμάμαι πού βρισκόταν το δεύτερο θερινό σινεμά που είχε η γειτονιά μου, οι Πατέλες, όταν ήμουν παιδί.
Ο Αντώνης, που είναι ο μαγαζάτορας που μου κρατά τις κυριακάτικες εφημερίδες, μου έλεγε την οδό Ξυλούρη, εγώ πάλι θυμόμουν ότι ήταν κάπου πίσω από το άλλο σινεμά, το περίφημο “Μαρίνα”. Εντέλει άκρη δεν βγάλαμε. Γράφοντας αυτές τις γραμμές είπα να γκουγκλάρω, μπας και σ’ αυτό τον απέραντο κόσμο του διαδικτύου βρω μιαν απάντηση, έτσι για την ιστορία.
Λοιπόν, το “Αντυάννα” βρισκόταν στην οδό Πάτμου στον αριθμό 4 και έκλεισε το 1985, ενώ το “Μαρίνα”, που ήταν στην οδό Ιτάνου, είχε κλείσει έναν χρόνο νωρίτερα, αφήνοντας στη λήθη αρώματα και χρώματα από το σελιλόιντ.
Μαζί της πήρε κι εκείνα τα αξέχαστα βράδια που μετά το μπάνιο στη θάλασσα δίναμε ραντεβού στο θερινό για να συνεχιστεί η διασκέδαση.
Δεν ξέρω γιατί αυτή η εμπειρία, που ξεπερνάει κατά πολύ μια απλή κινηματογραφική προβολή, είναι πλέον ανύπαρκτη μέσα στην πόλη του Ηρακλείου, που κάποτε είχε τρία -τέσσερα θερινά σινεμά, τουλάχιστον αυτά θυμάμαι εγώ.
Ήταν ο περιφημος “Γαλαξίας’’ του Γιώργου Κιοσκλή, στην οδό Παπανδρέου, τότε Ακαδημίας, που έβαλε λουκέτο το 2006 , το “Ρομάντικα”, επίσης στον Μασταμπά, Λευθεραίου & Πατριάρχου Φωτίου, που έκλεισε το 2002, και ανήκε στον Κωνσταντίνο Σαββάκη, και το “Παλάς” κάτω από το Καπετανάκειο. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται και την “Αίγλη” που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Θερίσου και Παπανδρέου. Αργότερα έγινε κάτι σαν θερινό ρεμπετάδικο, αν θυμάμαι καλά.
Σε πολλές πόλεις του κόσμου αλλά και στην Αθήνα είναι μια διασκέδαση που κερδίζει συνεχώς έδαφος, αφού και σχετικά φθηνή είναι και πλέον μπορείς να τη συνδυάζεις με ένα ποτό και κάποια σνακ.
Ενδεικτικό του πόσο οι Ηρακλειώτες αγκαλιάζουν αυτή τη διασκέδαση είναι το δημοτικό σινεμά Βηθλεέμ, που όποτε έχω πάει είναι γεμάτο.
Το τελευταίο έργο που θυμάμαι ότι είδα σε θερινό, στον “Γαλαξία”, ήταν το έργο “Ιl Postino”, όπου ο ήρωας λέει την περίφημη ατάκα ότι “η ποίηση δεν ανήκει σ’ αυτούς που την γράφουν, αλλά σ’ αυτούς που την έχουν ανάγκη”. Ε, λοιπόν, νομίζω ότι πολλοί έχουμε ανάγκη τα γιασεμιά και το αγιοκλημα, τις μυρωδιές της νύχτας με πανσέληνο ή μη. Νύχτες που θέλουμε να ξαναρθούν, κόντρα στο τραγούδι του Λουκιανού.