Είναι δυνατόν να θέλεις
να χτυπήσεις το σύστημα
και να τα βάζεις με τα παιδιά
που κρατάνε τα ματσούκια;
«Είστε η ντροπή της κοινωνίας»! Το ακούω στο ραδιόφωνο. Η φράση του Γ. Νταλάρα ακόμη αντηχεί στα αυτιά μου. Για ποιον είπε αυτή τη βαριά έκφραση ο τεράστιος αυτός τραγουδιστής; Το είπε στους πολιτικούς- λαμόγια που λυμαίνονται χρόνια την ελληνική κοινωνία; Για τους πολιτικούς, που με τις παρεμβάσεις τους στη Δικαιοσύνη, στην υγεία, την παιδεία έχουν δώσει τη χαριστική βολή στη χώρα που στερείται τον εκσυγχρονισμό και τον βηματισμό της από τις δυτικές κοινωνίες;
Μήπως το είπε για τους επίορκους δικαστές; Το είπε για τους γιατρούς που παίρνουν φακελάκια; Ή μήπως αναφερόταν στους συναδέλφους του καλλιτέχνες που κάνουν αρπαχτές ή όπου δουν συναυλία, π.χ. για το Κυπριακό, χώνονται; Λέω, δεν μπορεί, θα την είπε για κάποιον πολύ μεγάλο. Για τους…οικονομικούς παράγοντες, τους… νταβατζήδες που επί χρόνια ασελγούν πάνω στο κορμί της χώρας. Αυτές οι γνωστές οικογένειες που έλεγε και μια ψυχή, πολιτικά θνήσκουσα.
«Βρε για τους δημοσιογράφους, τα μίντια» το είπε άκουσα μια…φωνή. Α, μάλιστα, βρήκε το θάρρος και το είπε για τους μεγαλοδημοσιογράφους, τους εκδότες, τους καναλάρχες; Τους ανθρώπους που διαφεντεύουν τα μίντια; Όπου και όπως να το είπε, μπράβο του, σκέφτηκα.
Λίγο αργότερα είδα όλη την εικόνα. Κάποιοι νεαροί ρεπόρτερ, ξέρετε, εκείνα τα παιδιά που τα στέλνουν τα κανάλια για ένα… «κιου» και την έχουν στήσει στο κρύο και τον περιμένουν για μια ατάκα. Κι εκείνος δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει το σύστημα. Τους βλέπει και… σκιάζεται. Τι κάνετε εσείς εδώ; Δεν πάτε να κάνετε μια καλύτερη, μια…πιο τίμια δουλειά;
«Είστε η ντροπή της κοινωνίας» είπε ο Νταλάρας στα παιδιά των 500 ευρώ και…έφυγε χωρίς να προσθέσει ουδέν, ικανοποιημένος για την εξυπνάδα που εκστόμισε! Τον φαντάζομαι να αισθάνεται ο… νέος Όσκαρ Ουάιλντ που φώναζε στο τελωνείο: «Δεν έχω να δηλώσω τίποτα εκτός από τη μεγαλοφυΐα μου!»
Ναι, ο Γ. Νταλάρας το είπε αυτό, έκανε τόσο σκληρή κριτική για τους τελευταίους τροχούς της αμάξης. Το είπε για τα παιδιά που κρατούσαν τα μικρόφωνα και του ζητούσαν μια δήλωση, τους έστειλαν για μια δήλωση τα μεγάλα αφεντικά των εκπομπών και των τηλεοράσεων… Πόσο λυπάμαι!
Ενώ τον υπολείπτομαι ως καλλιτέχνη και τραγουδιστή. Γιατί δεν είναι τυχαίος. Δεν μου αρέσουν μεν όλα τα τραγούδια του Νταλάρα. Ορισμένα όμως είναι τόσο δυνατά, τόσο διαχρονικά και γεμάτα μνήμες για τις δικές μας γενιές, που υποκλίνεσαι ακόμη. Τεράστιο καλλιτεχνικό μέγεθος, μεγάλος ερμηνευτής. Αλλά ως άνθρωπος δεν είχε την μεγαλύτερη εκτίμηση και στον κλάδο του, αλλά και μεταξύ δικών του ανθρώπων. όπως πρόσφατα αποδείχθηκε με τις δηλώσεις της θυγατέρας του. Τα διαχωρίζουμε αυτά; Ασφαλώς και τα διαχωρίζουμε.
Αλλά μοιάζει να δικαιώνονται δυο κορυφαίοι, μακαρίτες πια, για την στάση ζωής που έχει, για την ηθική του αντίληψη για τα πράγματα, τη συμπεριφορά του έναντι συναδέλφων του – και όχι μόνο. Ο Τζίμης Πανούσης και ο Μανόλης Ρασούλης. Και οι δύο είχαν αντιδικήσει μαζί του, ο πρώτος για το θέμα του Κυπριακού και τις συναυλίες που έδινε. Ο δε Ρασούλης, που είχε από παλιά μεγάλη κόντρα με τον Νταλάρα. Τους δίκασε και τους δυο. Χρησιμοποίησε δε όλα τα μέσα να καταδικάσει τον πιο επιτυχημένο σατιρικό καλλιτέχνη των τελευταίων ετών στην Ελλάδα και τον πιο εμπνευσμένο δημιουργό-στιχουργό της χώρας. Τους δίκασε όλους.
Φαντάζομαι τότε ήταν κι εκείνοι η… ντροπή της κοινωνίας. Ικανοποιήθηκε και τότε; Όπως απέδειξε η ιστορία (του), όχι. Ακόμη έχει να δώσει…