Η Μ.Χ ήταν χημικός και όταν πήγαινα στο γυμνάσιο μου έκανε ιστορία.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού μαζί διαβάζαμε το βιβλίο κι ό,τι καταλαβαίναμε.
Ο Ι.Κ ήταν φιλόλογος και σε προχωρημένη ηλικία μας δίδασκε Αγωγή του πολίτη. Ο Γ.Π ήταν φιλόλογος και όταν για πρώτη φορά μπήκε η Κοινωνιολογία στα σχολεία και μάλιστα ως μάθημα που εξεταζόταν στις Πανελλαδικές, προσπαθούσε – μάταια θα έλεγα- να μας διδάξει το καινουργιοφερμένο μάθημα.
Αυτά συνέβαιναν από τότε που πήγαινα στο Γυμνάσιο, 47 χρόνια πριν ώσπου τέλειωσα το Λύκειο 41 χρόνια πριν. Την ίδια περίοδο είμαστε και 30 παιδιά στην αίθουσα, καμιά φορά και λίγο παραπάνω και δεν είχαμε πάντα δική μας αίθουσα ως τμήμα.
Για κάποιο διάστημα η τάξη λειτουργώντας ως περιφερόμενος… θίασος, έκανε πότε μάθημα στο χημείο, πότε στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και πότε σε κάθε τμήμα που είχε Γυμναστική.
Είχαν περάσει πολλά τα παιδιά της ηλικίας μου με νοικιασμένες αίθουσες, ακατάλληλα κτίρια ακόμα και το να πηγαίνουν δύο ξύλα τη βδομάδα στο σχολείο τους για να έχουν θέρμανση!
Για να μην θυμηθούμε την εξαήμερη λειτουργία των σχολείων που ολοκληρωνόταν με υποχρεωτικό εκκλησιασμό την Κυριακή, σύνολο δηλαδή επτά ημερών.
Από τότε πίστευα ή νόμιζα, εσφαλμένα τελικώς όπως αποδεικνύεται, πως η εκπαίδευση εξελισσόταν και πως ο κόσμος πήγαινε μπροστά. Ψυχανεμιζόμουν όπως και όλοι μας βέβαια ότι υπήρχαν προβλήματα αλλά δεν πίστευα σε καμία περίπτωση πως τα συστήματα της αξιολόγησης και όλα τα άλλα που επιχειρούνται στην εκπαίδευση θα έδιναν λύσεις.
Όπως όταν έμαθα προσφάτως ότι η καθηγήτρια των Αγγλικών θα διδάξει ιστορία, την στιγμή που υπήρχε φιλόλογος με ελεύθερες ώρες, ο οποίος τελικά θα δίδασκε θρησκευτικά.
Πρώτες αναθέσεις, δεύτερες αναθέσεις κλπ. που ως άνθρωπος μακριά από την εκπαιδευτική κοινότητα δεν αντιλαμβάνομαι αλλά νοιώθουν όλα αυτά να αντιτίθενται σε αυτό που ονομάζουμε κοινή λογική.
To μπάχαλο στα σχολεία δεδομένο, όμως αυτά που συμβαίνουν με γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω και θυμάμαι πως κανένα μάθημα δεν έμαθα από εκπαιδευτικούς διαφορετικών ειδικοτήτων, αφού το απλούστερο είναι πως δεν ήταν σε θέση να απαντήσουν σε μια απορία μου.
Αλλά μήπως οι εκπαιδευτικοί σήμερα λαμβάνουν άλλη εκπαίδευση και μπορούν να διδάσκουν οποιοδήποτε μάθημα. Από την άλλη γιατί να υπάρχουν τότε οι ειδικότητες;
Και δεν είναι μόνο αυτό που μοιάζει τόσο ίδιο κι απαράλλακτο με κείνα τα δικά μου γυμνασιακά χρόνια. Τάξη δημοτικού λέει, δεν έχει ακόμα δάσκαλο, τέλη Σεπτέμβρη αλλά ούτε και αίθουσα.
Έτσι τα παιδιά κάθονται στην τραπεζαρία του σχολείου και περιμένουν μέχρι να έρθει η δασκάλα τους ή ο δάσκαλός τους στην επόμενη φάση των αναπληρωτών.
Κι ωστόσο σχεδόν τέλη του Σεπτέμβρη και τα σχολεία άρχισαν στις 11 του μήνα τα παιδιά διδάσκονται εικαστικά αλλά και γυμναστική. Φαντάζομαι πως όταν έρθει ο εκπαιδευτικός θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν να καλύψουν την ύλη.
Πολλά λοιπόν έμειναν ίδια και συνεχίζεται ο θεσμός των όμηρων αναπληρωτών εκπαιδευτικών που ωστόσο καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των σχολείων.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί δεν θα διοριστούν ποτέ και κάποιος άλλος συνάδελφος τους άλλης ειδικότητας, θα διδάσκει το μάθημα τους στα σχολεία.
Προφανώς στην εποχή μου υπήρχαν φωτεινοί και ξεχωριστοί εκπαιδευτικοί, όπως υπάρχουν και σήμερα. Αρκούν όμως για να φέρουν την άνοιξη στην εκπαίδευση, που μονίμως γίνεται αντικείμενο πειραματισμού.
Κι ας μην ξεχνάμε, τα σχολεία είναι εκεί, όχι μόνο για να μας δώσουν γνώσεις και εκπαίδευση αλλά και παιδεία. Να δημιουργήσουν πολίτες με κριτική σκέψη που θα μπορούν να αποφασίζουν για το μέλλον και τη ζωή τους.
Λέμε τώρα!