Μιας εφιαλτικής πραγματικότητας, όπου η περίοδος των μνημονίων μοιάζει παιδική χαρά
Το ευκολοχώνευτο παραμύθι όπως αυτό ενσαρκώνεται στην περίφημη ατάκα «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία» έκανε δυναμική εμφάνιση στις ζωές μας την περίοδο των μνημονίων, σαν εγκεφαλικό μασάζ με κατασταλτική δράση, σε όσους επιχειρούσαν να αναπτύξουν κριτική στάση στη νέα πραγματικότητα, που διαμόρφωσε η βίαιη αναδιανομή του πλούτου, συντρίβοντας τις ζωές μας.
Και δεν είναι τυχαίο, που αυτή η εκ πρώτης όψεως αθώα παρηγορία, επανέρχεται εν μέσω πανδημίας, από κάποιους που εμφανίζονται ψαγμένοι και μας προτρέπουν να «ενδοσκοπήσουμε το βαθύτερο εγώ μας» να «ατενίσουμε το μέσα μας» να «ανακαλύψουμε τον πραγματικό εαυτό μας».
Βεβαίως όταν διάγεις πολυτελή βίο, που δεν ταράσσεται η γαλήνη του από τους απλήρωτους λογαριασμούς -διότι αυτά τα ζητήματα τα έχεις λύσει- ο εγκλεισμός σου παρέχει άπλετο χρόνο να αφεθείς σε ναρκισσιστικές ελαφρότητες.
Ωστόσο αυτή η πρόσκληση της εσωτερικής βύθισης, μόνο ως πρόκληση μπορεί να εκληφθεί -στην καλύτερη περίπτωση-, για κάποιον που ζει απλήρωτος σε ένα ασφυκτικό τριάρι, με τις οικονομικές υποχρεώσεις του να τρέχουν και τα χρέη να τον πνίγουν…
Την ίδια όμως στιγμή, αυτή η περιδίνηση γύρω από το «εγώ» που σε αποκόπτει από το «εμείς», και η εμμονή να αντλήσεις πραγματική χαρά βιώνοντας τη μοναξιά της αμοιβάδας, σε απομακρύνει μοιραία από το μεγάλο κάδρο της πραγματικότητας που αλλάζει ερήμην μας. Μιας εφιαλτικής πραγματικότητας, όπου η περίοδος των μνημονίων μοιάζει παιδική χαρά.
Χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται στα πρόθυρα της ανεργίας, εκατοντάδες μικρομεσαίοι ψάχνουν τρόπο να σταθούν όρθιοι και να κρατήσουν ανοικτά τα μαγαζιά τους, δεκάδες ιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας αλυσοδεμένοι από τα κόκκινα δάνεια βλέπουν μπροστά τους τον εφιάλτη της κατάσχεσης.
Την ίδια στιγμή, όσες επικοινωνιακές καροτσάδες και αν γίνουν με αγάπη από το δρόμο, δεν μπορούν να κρύψουν ότι έχουν μείνει χωρίς αγάπη και χωρίς κανένα εισόδημα εκατοντάδες μουσικοί ηθοποιοί θεατρικοί συγγραφείς, τραγουδιστές χορευτές σκηνογράφοι ενδηματολόγοι τεχνικοί …
Αντίστοιχα οι γιατροί την ώρα που άπαντες τους χειροκροτούν, τους αφήνουν με τις απλήρωτες υπερωρίες στο… χέρι. Και εδώ δώστε βάση, διότι όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι, από τη μία εξωθούνται, σε υπερωρίες λόγω έλλειψης προσωπικού και από την άλλη δεν πληρώνονται γιατί ο νόμος τις περικόπτει θέτοντας ένα αυστηρό πλαφόν.
Τι μας λέει αυτό; Ότι είναι καταδικασμένοι να καλύπτουν με υπερωρίες την έλλειψη προσωπικού που δεν αναπληρώνεται, γνωρίζοντας ότι θα πληρωθούν μόνο με … παλαμάκια…
Την ίδια ώρα περισσεύει ο αφόρητος κυνισμός και η χυδαιότητα κυβερνητικών στελεχών που προαναγγέλλουν ότι μπορούμε να ζήσουμε με τριακόσια ευρώ, υπονοώντας περίπου ότι θα πρέπει να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας τυχερούς που ευλογήθηκαν από τη δοκιμασία της κρίσης και έμαθαν να ζουν με το τίποτα…
Ξέρετε … Όπως ο γάιδαρος του Ναστραδίν Χότζα…