«Θα σας εξαφανίσωμεν»! Η ατάκα είναι βγαλμένη από την επική ταινία «υπάρχει και φιλότιμο» και στην περίπτωση μας συναντά τους μουσικούς του δρόμου, που σύμφωνα με την προχθεσινή απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου θα πρέπει να απομακρυνθούν από τον μνημειακό πλούτο του άξονα της λεωφόρου 25ης Αυγούστου, διότι προκαλούν βλάβες… έμμεσες ή άμεσες… Είδατε πώς λύνονται τα πραγματικά προβλήματα του Δήμου Ηρακλείου ή είστε τίποτα οργανωμένα συμφέροντα που μάχονται την ανάπτυξη;
Πλέον, μετά την ιστορική απόφαση του Σώματος, η περίφημη οδός της Πλάνης μπορεί να εφησυχάσει διότι κατατροπωθήκαν οι σύγχρονοι εχθροί της που απειλούσαν να αμαυρώσουν το μνημειακό πλούτο της, που έχω πραγματική απορία αν είχε φωνή, πώς θα σχολίαζε αυτές τις εξελίξεις…
Το διατηρητέο πρώην ξενοδοχείο Μίνωος μπορεί να καταρρέει ελεύθερο μέσα στην απόλυτη εγκατάλειψή του, αφού η τρομερή απειλή των μουσικών του δρόμου σε λίγο θα αποτελεί παρελθόν.
Το Δουκικό Ανάκτορο, που είναι εξαφανισμένο πίσω από την πολύβουη εμπορική δραστηριότητα που το έχει κυκλώσει, με όλη την αισθητική που περιφέρει, μπορεί να βυθίζεται ήσυχο στα συντρίμμια του τώρα που απομακρύνονται οι μουσικοί του δρόμου καθώς απαλλάχθηκε από τον πραγματικό κίνδυνο που το απειλούσε.
Και βέβαια τα Λιοντάρια τώρα με τον εξοστρακισμό των μουσικών του δρόμου, μπορούν πλέον ανενόχλητα να ποζάρουν ως κράχτης για την ενίσχυση της εμπορικής δραστηριότητας της περιοχής που έχει το απόλυτο προνόμιο να εξελίσσεται με τους δικούς της όρους, αφού και αυτή η περίφημη μελέτη για την ενιαία αισθητική διαμόρφωση της πλατείας, σύρεται στις αναγκαίες αναβολές που διαιωνίζουν την απαραίτητη στασιμότητα.
Για να μην πω για τους κυβόλιθους που θρυμματίζονται και πάνε, καθώς χτυπάνε παλαμάκια, στο τσιμέντο στα πλακάκια, μετά την ιστορική απόφαση που απαλλάσσει την πόλη από τη τρομακτική «απειλή» των μουσικών του δρόμου…
Την ίδια ώρα που σε όλο τον κόσμο όλες οι φυλές της γης τούς αγκαλιάζουν με σεβασμό και εκτίμηση για το σπουδαίο έργο τους. Δεν ξέρω τι πολιτική οσμή αναδύει η περίφημη αυτή απόφαση στην όσφρηση του καθενός, όμως είναι τόσο ισχυρή σε βαθμό λιποθυμίας, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο τόπος αντιμετωπίζει ως «πρόβλημα» τους μουσικούς τού δρόμου, και θέλει να τους περιορίσει, να τους συρρικνώσει, να τους εξαφανίσει.
Σ΄ αυτή την πόλη που περνιέται για «έξυπνη», όπου τα όνειρα αυτοκτονούν από την ακατάσχετη φλυαρία της κενότητας και της σοβαροφάνειας, αποδεικνύεται ότι είναι βρώσιμα τα παραμύθια της προστασίας της ιστορικότητας της πόλης, με την ανιστόρητη απομάκρυνση των μουσικών του δρόμου.
Στο σύγχρονο πολιτισμό αυτού του τόπου, που διαπνέεται αξιακά από το σύστημα της αγοράς, φαίνεται ότι κάποιοι δεν αντέχουν τους ανυπόταχτους στίχους που τραγουδούν παιδιά, περήφανα με ήλιο και βροχή, με το χειροκρότημα να είναι η πιο μεγάλη τους ανταμοιβή αφού τα μετρημένα ευρώ που πέφτουν στην ανοικτή θήκη της κιθάρας συχνά δε φτάνουν ούτε για σουβλάκι.