Να τους φτύσουμε, να τους ρεζιλέψουμε, να τους διώξουμε από τα μέρη μας
Διαβάζοντας για τον άγριο ξυλοδαρμό του νεαρού επιστήμονα στο Ρέθυμνο από τους αλητήριους που ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του δεν είναι ικανοί να δέσουν, σκεφτόμουν τι θα πω στη φίλη μου τη Μαρία από τη Νάξο, η κόρη της οποίας σπουδάζει στο Ρέθυμνο και πάντοτε με ρωτάει εάν θα πρέπει να ανησυχεί για το παιδί της.
Μέχρι και πριν λίγες ημέρες την καθησύχαζα, κάνοντάς της πλάκα και λέγοντάς της ότι κινδυνεύει μόνο από την ομορφιά της και από τους Κρητικούς που θα τη δουν και θα θελήσουν να τη κλέψουν για να την παντρευτούν.
Ο ξυλοδαρμός όμως του διδακτορικού φοιτητή στο Ρέθυμνο με έκανε να ξαναθυμηθώ ότι δυστυχώς και στη φιλόξενή μας Κρήτη υπάρχουν “φιλόξενοι” κοπρίτες που δε θα διστάσουν να δείξουν τον ανδρισμό τους στον ανυπεράσπιστο, τον ευάλωτο, τον διαφορετικό. Δε θα διστάσουν να του επιτεθούν για να σπάσουν πλάκα, γιατί το άδειο κεφάλι τους δίνει τέτοιου είδους εντολές μόνο.
Θα διστάσουν βέβαια όταν δεν έχουν κολλητούς με τον ίδιο ακατοίκητο εγκέφαλο ή όταν όλοι οι άλλοι, εμείς δηλαδή, αποφασίσουμε όχι απλώς να τους απομονώσουμε, αλλά να κάνουμε κάτι πιο δραστικό.
Να τους φτύσουμε, να τους ρεζιλέψουμε, να τους διώξουμε από τα μέρη μας, γιατί δεν αξίζει να ζουν και να κινούνται ανάμεσά μας. Να τους δώσουμε δηλαδή αυτό που τους αξίζει.
Και αφού τα παραπάνω δύσκολα θα μπορέσουμε να τα κάνουμε, θα αρκεστώ μόνο στην απάντηση που θα δώσω στη Μαρία, όταν μου τηλεφωνήσει:
«Είχες δίκιο που φοβόσουν. Πιστεύω ότι αυτά τα κατακάθια, που είμαι σίγουρος ότι είναι και φασιστάκια, είναι μία μικρή, απειροελάχιστη μειοψηφία, που έμαθε από το σπίτι της μόνο το πώς να εκτρέφει το μίσος απέναντι στο διαφορετικό».