Θα χρειαστούν απλά οργανωτικές ικανότητες και άνθρωποι που δεν λύγισαν κάτω από τις πιέσεις.
“Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να γίνει τίποτε”, έγραφε το 1932 ο Γιώργος Σεφέρης στις “Φωτιές του Αη Γιάννη”.
Σαν να είχε στο μυαλό του τους ανθρώπους που διοικούν τον αθλητισμό στην Ελλάδα, οι οποίοι κάθε φορά που γίνονται διάφορα έκτροπα σε τελικούς (κι όχι μόνο) διοργανώσεων, παίρνουν κάποια μέτρα, αλλά αμέσως στην επόμενη διοργάνωση νέο “αλάτι ρίχνεται στις φλόγες”.
“Αν δεν μπορούν να διοργανώσουν έναν τελικό με φιλάθλους ας μην τον ορίζουν…”, γράφαμε πριν τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος Μπάσκετ, διότι μόνο με μαθητές είναι σαν να τιμωρείς τους αθλητές αλλά και τους υγιείς φιλάθλους.
Αυτό το πιστεύουμε και σήμερα, αλλά… Αλλά αυτό που έγινε στα “Δύο Αοράκια” το Σάββατο 17/2/2018 ήταν πρωτόγνωρο και θα γραφτεί στην ιστορία. Ίσως η μοίρα μας αλλάζει… Δήμος και ΕΚΑΣΚ βλέποντας το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους τελικούς και την αδυναμία των πάντων να περιορίσουν τους χουλιγκάνους, πήραν τη δύσκολη απόφαση να κάνουν έναν τελικό μόνο με μαθητές-τριες και περιορίζοντας τους παρατρεχάμενους.
Δύσκολο εγχείρημα, αλλά όπως λέει και ο Σεφέρης στο ίδιο ποίημα “άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής μέσα στο κορμί σου, τη νύχτα εκείνη του Αη Γιάννη όταν έσβησαν όλες οι φωτιές και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια”.
Και ναι, η μελέτη έβγαλε λαγό από το καπέλο. Και δεν θα χρειαστούν τελικά ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο. Απλά οργανωτικές ικανότητες και ανθρώπους που δεν λύγιζαν κάτω από πιέσεις. Και στο Ηράκλειο, μακριά από την κεντρική Αθήνα, υπήρξαν αυτοί.
Μπάμπης Μαρκάκης, Κώστας Βαρδαβάς, Δήμος, Περιφέρεια, 100 εθελοντές, οργανωμένο τουριστικό γραφείο και όρεξη για δουλειά. Αυτό ήταν.
Η οργάνωση, η εικόνα του γηπέδου, τα ενθουσιώδη πιτσιρίκια δημοτικού και γυμνασίου που ξελαρυγγιάστηκαν να φωνάζουν για τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ χωρίς βρισιές, στιχάκια για τις μανάδες των “αντιπάλων” ή συνθήματα ή ξύλο ήταν ό,τι καλύτερο έχουμε δει στα γήπεδα.
Μακάρι, στα δύσκολα, αυτή η ιδέα να συνεχιστεί, μια και ακόμα οι ομάδες με θετικό βλέμμα το είδαν. Μήπως (ίσως) αργότερα, μεγαλώνοντας αυτά τα παιδιά, μπορέσουν και ξεφύγουν από τον οπαδισμό και μαζί να συνυπάρχουν στα γήπεδα άσχετα ποια ομάδα υποστηρίζουν.