Η Ιρανή φοιτήτρια Ahoo Daryaei έγινε (άλλο) ένα σύμβολο απέναντι στην καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες στο Ιράν, όταν αντιστάθηκε στις υποδείξεις της αστυνομίας ηθών να φορέσει χιτζάμπ.
Και μπορεί σε πολλές χώρες και στην Ευρώπη μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα να μην υπάρχει θεσμοθετημένη μια αστυνομία ηθών, οι αντιλήψεις που κυκλοφορούν και σε πολλές περιπτώσεις κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο δεν απέχουν πολύ από τις προσταγές που επιβάλλονται στο Ιράν.
Στη χώρα μας, με τις τόσες πολλές γυναικοκτονίες, ακόμα δεν έχει θεσμοθετηθεί ο όρος «γυναικοκτονία» παρά τη διαπιστωμένη τεράστια ανάγκη να αλλάξει το πλαίσιο. Και όχι μόνο αυτό, σε κάθε γυναικοκτονία στα social media ορδές χρηστών θα μπουν και θα γράψουν ότι «δεν υπάρχει γυναικοκτονία, είναι ανθρωποκτονία», λες και δεν είναι αυταπόδεικτα τα κίνητρα των αντρών που δολοφονούν επειδή αντιλαμβάνονται τις γυναίκες ως ιδιοκτησία τους. Ας θυμηθούμε εδώ όλες αυτές τις γυναίκες που έχουν δολοφονηθεί από πρώην συντρόφους τους.
Στη χώρα μας, ένας συνδικαλιστής αστυνομικός ο οποίος παρεμβαίνει σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές ως ειδήμων, είχε δώσει «παράθυρο ευκαιρίας» στους γυναικοκτόνους λέγοντας ότι θα μειωθεί η ποινή τους αν ομολογήσουν οι ίδιοι το έγκλημα. Και από τότε, οι γυναικοκτόνοι στην πλειοψηφία τους παίρνουν τηλέφωνο και ομολογούν.
Στη χώρα μας δεν ανοίγει συχνά – πυκνά και όχι μόνο από ακραίους κύκλους η συζήτηση για την κατάργηση του δικαιώματος στην άμβλωση;
Στη χώρα μας μια γυναίκα δολοφονήθηκε από τον πρώην σύντροφό της έξω από αστυνομικό τμήμα, επειδή δεν βρέθηκε κανένας να την προστατεύσει.
Στη χώρα μας, έχει ακουστεί ακόμα και σε δικαστήριο σε υπόθεση βιασμού το «επιχείρημα» με τη μορφή ερώτησης: «ναι, αλλά τι φορούσες».
Στη χώρα μας, όταν δολοφονήθηκε η Ελένη Τοπαλούδη στη Ρόδο, δεν ήταν λίγοι οι δημοσιολογούντες που έβγαιναν και υποννοούσαν (αν δεν το έλεγαν ξεκάθαρα) ότι ήταν «ξεπεταγμένη».
Στη χώρα μας, υπάρχουν ΜΜΕ που ακόμα χρησιμοποιούν τίτλους όπως «η ζήλια τύφλωσε τον δράστη» ή «έγκλημα πάθους».
Η λίστα προφανώς δεν τελειώνει εδώ. Aλήθεια πιστεύουμε ότι είμαστε πολύ μακριά από το Ιράν σε αντιλήψεις, όταν τόσο συχνά καταγγέλλονται απόπειρες βιασμών, όταν η σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος γυναικών σε χώρους εργασίας είναι καθημερινό φαινόμενο και οι καταγγελλόμενοι γυρνάνε και λένε ότι «εντάξει μια πλάκα κάναμε».
Μήπως όμως δεν είναι καθημερινότητα για τις γυναίκες τα παραβιαστικά έως και κακοποιητικά βλέμματα των ανδρών; Αυτό δεν είναι αστυνομία ηθών με κάποιο τρόπο;
Ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα του φεμινιστικού κινήματος είναι το «Όταν βγαίνω έξω θέλω να είμαι ελεύθερη, όχι γενναία». Όταν αυτό ισχύσει, αν ποτέ ισχύσει, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για μια πραγματική αλλαγή στον τρόπο αντίληψης.