Δεν καταριέμαι όμως για εσχάτη προδοσία καμία Αριστερά και κανέναν Αλέξη, αφού δεν υπήρξα οπαδός και φίλος.
Ωραία λοιπόν, βιώσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ζήσαμε τον Αλέξη, φάγαμε και πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερή κυβέρνηση και τώρα τι; Επικαλούμαστε την περιβαλλοντική συνείδηση και αρχίζουμε την ανακύκλωση (προσώπων); Μα η συνταγή είναι δοκιμασμένη και αποτυχημένη.
Ο Κώστας δεν έγινε ποτέ Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γιώργος υποβιβάστηκε σε Γιωργάκη και δεν έμοιασε ποτέ στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Φώφη έχει δείξει μέχρι τώρα ότι φέρει μόνο το όνομα του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά και ο Κυριάκος, που για κάποιους είναι στα πρόθυρα της εξουσίας, το μόνο που έχει πάρει από τον επίτιμο είναι το μπόι! Φτάνει όμως για να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός; Μην μπαίνετε στον κόπο ν’ απαντήσετε. Ρητορικό είναι το ερώτημα.
Ωραία, και τι προτείνεις; θ’ αναρωτηθείτε. Τίποτα δεν προτείνω, απλώς διαπιστώνω και καταγράφω. Θλίβομαι και σκίζω τις σημειώσεις μου. Δεν καταριέμαι όμως για εσχάτη προδοσία καμία Αριστερά και κανέναν Αλέξη, αφού δεν υπήρξα οπαδός και φίλος. Και συνεπώς δεν μπορώ να επικαλεστώ ότι έπεσα θύμα κοροϊδίας, ούτε και να λαϊκίσω λέγοντας… άλλα μου δείξανε και άλλα μου μπήξανε! Μεγάλα παιδιά είμαστε.
Άρα μένουμε- θα μου πείτε- με τους ίδιους και τον Τσίπρα;
Προφανώς και η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει με τα …αμφί στα οποία εμφανίζεται εθισμένη τούτη η κυβέρνηση. Διότι ποιες τομές έχει κάνει; Για να ρίξουμε μια ματιά στα προνομιακά πεδία της.
Σταχυολογούμε λοιπόν: αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών, επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, δικαίωμα αναδοχής παιδιών από τους gay και απόπειρα νομιμοποίησης του… ψυχαγωγικού μπάφου. Αν τα παραπάνω είναι αυτά που έχει ανάγκη η χώρα, πάω πάσο. Και αν η εφαρμοσμένη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλείται σε αυτά, σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Καλά τα εναλλακτικά, οι συλλογικότητες και η αναγνώριση της διαφορετικότητας, αλλά σίγουρα δεν είναι -όπως κάποιοι προσπαθούν να επιβάλουν- τα πρότυπα που έρχονται ν’ αντικαταστήσουν τα στερεότυπα του παρελθόντος, η προσκόλληση στα οποία μας στοίχισε πολύ. Ίσως για κάποιες άλλες ιδανικές κοινωνίες να είχαν μεγαλύτερη σημασία, αλλά όχι στην Ελλάδα του τέλματος, που ψάχνει πρωτίστως και αγωνιωδώς όχημα για να την τραβήξει από τον βάλτο.
Πράγμα που όπως αποδεικνύεται προς ώρας δεν μπορούν να κάνουν οι ρηξικέλευθοι υπουργοί που εισηγήθηκαν τα παραπάνω, ούτε οι σύμβουλοι τύπου Καρανίκα. Και στο κάτω κάτω, πόσους Καρανίκες ν’ αντέξει ετούτος ο ταλαιπωρημένος τόπος, που είδε και έπαθε ν’ απαλλαγεί από τους προηγούμενους φωστήρες;