Να τους δώσουμε λίγη σημασία
Με αφορμή τις πολλές αυτοκτονίες, αυτές που οφείλονται σε κάποιας μορφής κατάθλιψη που είχαν οι αυτόχειρες, θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει και ως μη ειδικός θα ήθελα να το μοιραστώ με συγγενείς, φίλους και αναγνώστες. Είναι η άποψη που κατέγραψε η κα Ροδούλα Παπαλαμπριανού, η οποία παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Κατάθλιψη, μια λέξη, μια έννοια, μια κατάσταση, παρεξηγημένη θα έλεγα από πολλούς. Τι κι αν την αντιλαμβανόμαστε σαν μια ασθένεια της ψυχής που ήρθε να μας διαλύσει τη ζωή, τι κι αν την ερμηνεύουμε σαν μια κατάσταση που καταστρέφει το ανθρώπινο «είναι» μας, η κατάθλιψη εμφανίζεται συχνά καλυμμένη με την πιο τολμηρή της ενδυμασία, έτσι ώστε να την προσέξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τι κι αν εμφανίζεται δειλά δειλά, τι κι αν παρουσιάζεται δυναμικά ως ισχυρή, μας καλεί να της δώσουμε κοινώς «λίγη σημασία»! Προσκαλώντας μας λοιπόν να την ακούσουμε, προκαλεί διάφορα συναισθήματα. Είναι άραγε επιθυμητά, θετικά και παραγωγικά;
Ή μας καθιστούν περισσότερο ευάλωτους, ανήμπορους και στάσιμους με κυρίαρχο το αίσθημα της ενοχής; Μέσα στο πλαίσιο αυτό, εμείς οι άνθρωποι συνήθως σπαταλούμε υπερβολική ενέργεια στην προσπάθειά μας να αναδυθούμε ξανά στο φως, έχοντας την ανάγκη για επιβίωση. Μια κατάθλιψη δεν παρουσιάζεται στη ζωή των ανθρώπων που πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια, όπως άνθρωποι αδύναμοι ή ευάλωτοι.
Αντιθέτως, μπορούν να βιώσουν μια κατάσταση θλίψης άνθρωποι που έχουν ήδη κουβαλήσει πολλά φορτία, άνθρωποι που με τις ικανότητές τους έχουν υποδείξει κι έχουν υπομείνει δύναμη και σθένος για καιρό.
Δεν πρόκειται για σήμα κινδύνου, αλλά για ένα προειδοποιητικό σήμα σε μια ιδιαίτερη ή ιδιαίτερες περιόδους της ζωής μας. Παρ’ όλα αυτά, τα πάντα εξαρτώνται από το ποια είναι η πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε, ποια διάσταση της δίνουμε, συνεπώς με ποιο φακό παρατήρησης επεξεργαζόμαστε τη συνολική αυτή εικόνα».