Τη στεφάνωσαν με τον βιαστή της, ο οποίος στο σχόλασμα από το σχολείο την ξεμονάχιασε με καραμέλες
Τη γνώρισα τυχαία στα δικαστήρια. Μου τη σύστησε κοινός γνωστός.
Καθόταν σε ένα τραπεζάκι στο καφενείο του Δικαστικού Μεγάρου. Εξηντάρα, λεπτοκαμωμένη, περιποιημένη, με βλέμμα οικείο.
Αν και βιαστική, είπα να αφιερώσω μερικά λεπτά πριν συνεχίσω τη δουλειά μου.
Πέρασε μία ώρα συζήτησης και ούτε που το κατάλαβα. Τόσο πολύ με είχε συνεπάρει η κουβέντα μαζί της.
Η ζωή της βιβλίο best seller. Ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής στο Ηράκλειο. Από μικρή στο κουρμπέτι.
Την πάντρεψαν στα δώδεκα με μία κούκλα στο χέρι.
Τη στεφάνωσαν με τον βιαστή της, ο οποίος στο σχόλασμα από το σχολείο την ξεμονάχιασε με καραμέλες.
Έγινε καταγγελία στην Αστυνομία και η δουλειά κατέληξε εις γάμου κοινωνία.
Πατέρας δεν υπήρχε και η μάνα της έκανε την καρδιά της πέτρα για να κλείσει τα στόματα της γειτονιάς.
«Δυστυχώς τότε δεν υπήρχε ένας Γιαννόπουλος, ένα Χαμόγελο του Παιδιού, ένας εισαγγελέας να με σώσει» αφηγείται με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη.
Στα 14 έγινε μανούλα και λίγο μετά ο νόμιμος σύζυγος την έβγαλε στο… κλαρί.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να μπορέσει να αυτονομηθεί και να πατήσει γερά στα πόδια της.
Οι αναποδιές δεν έλειψαν από τη ζωή της.
Εμπιστεύτηκε ανθρώπους που αποδείχτηκε ότι στο πρόσωπό της έβλεπαν μόνο το «κόκκινο φωτάκι» και όχι μια ψυχή που ζητούσε αγάπη.
Για την ταυτότητά της, το ποια ακριβώς είναι, δεν κρύβεται. Δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να κρυφτεί.
Κάποιες στιγμές τα μάτια της βουρκώνουν, αλλά δεν γουστάρει να το παίζει θύμα.
Μπορεί να τής στέρησαν την παιδικότητά της, όμως ντροπή για τη δουλειά της δεν νιώθει.
Τη θεωρεί λειτούργημα και το υπογραμμίζει με σθένος: «Οι γυναίκες αυτές γίνονται πρόσφορο στην κοινωνία.
Και θα έπρεπε να τις σέβονται όλοι».
Έχει βρεθεί μέχρι και στο Μέγαρο της Μουσικής μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και άλλες επιφανείς προσωπικότητες αυτού του τόπου, καθώς έχει ευεργετήσει πολύ κόσμο και στηρίζει με πάθος δράσεις για την προστασία των παιδιών.
Οι… τιμές αυτές διόλου δεν τη συγκινούν. Τι να τις πουν άλλωστε;
Τιμή για εκείνη είναι που ο γείτονας την εμπιστεύτηκε να του βαπτίσει το παιδί.
Τα παράσημα τα κουβαλάει στην ψυχή της.
Και εγώ έχω να το λέω: γνώρισα μία Κυρία – με το Κ κεφαλαίο.