Αυτός, εγώ, ο Μπουκόφσκι, ο Καρούζος και τόσοι άλλοι που ο ίδιος, λόγω μιας ιδιαίτερης παιδείας που κουβαλά, παίζει στα δάκτυλα του.
Τον είχα δει και τις προάλλες να περπατά ή καλύτερα να περιπλανιέται γύρω από το κέντρο του Ηρακλείου, αν και δεν το συνήθιζε, αλλά δεν παραξενεύτηκα. Ούτε και το βαθύ κούρεμα στα μαλλιά του μου προκάλεσε ερωτηματικά.
Εδώ, πριν μερικά χρόνια και ενώ είχε περάσει χαλαρά τα 50, τα είχε βάψει πορτοκαλί! Αφενός για να μπει στο μάτι μιας συντηρητικής κοινωνίας, που ο ίδιος δεν έχανε ευκαιρία ν’ αποστρέφεται, και αφετέρου για να δείξει ότι δεν είχε πρόβλημα να αυτοσαρκαστεί υπερβαίνοντας… βαφές και νόρμες.
Είχα να τον δω πολλές εβδομάδες και τον ρώτησα για την τελευταία του «απόδραση». Στον καθαρό αέρα μιας ορεινής (εκτός Κρήτης) περιοχής, μου είπε. Πάντα του άρεσαν οι εναλλακτικές διαδρομές, εξάλλου. Με χαιρέτησε, άνοιξε το βήμα του με τα εκδρομικά σανδάλια και μαζί με τον συνοδοιπόρο του εξαφανίστηκαν στο πολύβουο πλήθος.
Δεν πέρασε μια βδομάδα που συναντηθήκαμε ξανά. Αυτός έβγαινε από το προσφιλές και για τους δυο μας καφέ – μπαρ και εγώ έπινα μεσημεριανό, μοναχικό καφέ, έξω, με θέα το παρκάκι. Στην μπάρα, όπως πάντα φαντάζομαι, του λέω.
«Ε, αφού ξέρεις ότι η συγκεκριμένη με ταξιδεύει», μου αποκρίνεται. Αν το ξέρω, λέει… τόσες και τόσες φορές έχουμε συμπλεύσει.
Αυτός, εγώ, ο Μπουκόφσκι, ο Καρούζος και τόσοι άλλοι που ο ίδιος, λόγω μιας ιδιαίτερης παιδείας που κουβαλά, παίζει στα δάκτυλά του. Στην παρέα το Jameson και τα Camel. Άφιλτρα αυτός, με φίλτρο εγώ.
– Πώς είσαι, τον ρωτώ.
– Ψιλοχάλια, απαντά και συνεχίζει…
Δεν μπορώ να πιω, δεν μπορώ να καπνίσω, έχω και τα στομαχικά μου.
– Γιατί, ρωτάω γεμάτος απορία.
Πριν 3 μήνες διαγνώστηκα, είμαι στην τρίτη χημειοθεραπεία και συνεχίζω, μου είπε.
Έμεινα αποσβολωμένος, αλλά δεν το έδειξα.
– Και πόσες έχεις ακόμα, τον ρωτάω, σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
– Άλλες πέντε, συμπληρώνει, για να κλείσει ο κύκλος.
– Εντάξει θα περάσουν, του είπα, έχοντας στο νου άλλα κοντινά μου πρόσωπα, που μπήκαν στο λούκι και βγήκαν με επιτυχία.
Και δεν του το είπα με παρηγορητική διάθεση. Δεν ξέρω αν ήταν από διακριτικότητα ή αμηχανία, μα δεν τον ρώτησα ούτε πού τον έχει. Εξάλλου, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μέσα μου πιστεύω ότι θα το ξεπεράσει.
Όχι επειδή είναι τυχερός, αλλά επειδή κουβαλά πολλά εφόδια, κυρίως στο μυαλό, που του επιτρέπουν να βγάλει ακόμα και τις πιο δύσκολες άμυνες, σε αυτόν τον ιδιότυπο «πόλεμο» που έχει μπλέξει.
Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που οι λεωφόροι του γίνονται ατραποί και παρά ταύτα καταφέρνει και επιβιώνει.
Πάντα ξορκίζει τους δαίμονές του και αν δεν τους ξορκίζει συμβιώνει μαζί τους.