Όποτε αποφασίζαμε να κάνουμε κατάληψη, δεν ήθελε και πολλά – πολλά, άρπαζε έναν κόφτη, σκαρφάλωνε στα κάγκελα, έκοβε τις αλυσίδες και σαν κύριος έμπαινε μέσα
Άκουσα τυχαία μία συζήτηση μεταξύ συμμαθητών που δεν μπορώ να πω ότι με εξέπληξε. Ένα αγόρι, μάλλον 15 χρονών, λέει σε έναν φίλο του: «Ξέρεις πώς θα περάσει η χρονιά χωρίς να το καταλάβουμε; Κλείνουμε λίγες μέρες τώρα το σχολείο, μετά έρχονται τα Χριστούγεννα.
Όταν ανοίξουν, θα βάλουμε πάλι μία με δύο βδομάδες λουκέτο, κι έτσι σιγά- σιγά θα τελειώσει η χρονιά, θα φτάσει, επιτέλους, και πάλι το καλοκαίρι».
Τα παιδιά αυτά στο πανό που είχαν αναρτήσει στο σχολείο τους προέβαλαν ως αιτήματα για την κατάληψη την έλλειψη καθηγητών και τις κακές συνθήκες κάτω από τις οποίες κάνουν μάθημα, αφού δεν έχουν αίθουσες για βασικές δραστηριότητες.
Δεν αμφιβάλλω ότι τα παραπάνω ισχύουν και σίγουρα δε νοείται το 2018 να μην έχουν τα σχολεία μας τα βασικά, όπως είναι οι εκπαιδευτικοί. Ωστόσο, ας μη γελιόμαστε. Ήμασταν παιδιά, περάσαμε κι εμείς από τα θρανία και θυμόμαστε τη χαρά που αισθανόμασταν όταν πηγαίναμε στο σχολείο και βλέπαμε το λουκέτο. Δεν κάναμε μάθημα και δεν παίρναμε και απουσίες. Σούπερ!
Θυμάμαι, βέβαια, και έναν καθηγητή που εμείς τον φωνάζαμε «Ράμπο». Όποτε αποφασίζαμε να κάνουμε κατάληψη, δεν ήθελε και πολλά- πολλά, άρπαζε έναν κόφτη, σκαρφάλωνε στα κάγκελα, έκοβε τις αλυσίδες και σαν κύριος έμπαινε μέσα. Εμείς, βέβαια, δεν τολμούσαμε να προβάλουμε κάποια αντίσταση, τσούκου- τσούκου μπαίναμε στις τάξεις με… τάξη και ηθική!
Καταλαβαίνω ότι οι μαθητές δεν έχουν πολλά όπλα για να πολεμήσουν, καταλήψεις και πορείες είναι δύο από τα βασικά τους μέσα για να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει.
Ξεχωρίζει, βέβαια, η διαμαρτυρία του Καλλιτεχνικού σχολείου, που έξω από το Δημαρχείο Χερσονήσου στις Γούρνες ξεδίπλωσαν τα ταλέντα τους και ανέδειξαν τη δουλειά που γίνεται στο σχολείο. Χόρεψαν, πραγματοποίησαν διάφορα δρώμενα και καταχειροκροτήθηκαν από τους περαστικούς και τους ανθρώπους του Δήμου.