δεν επιτρέπεται να πάνε δέκα άτομα σε ένα εστιατόριο διακοσίων τετραγωνικών, αλλά επιτρέπεται να φάνε μαζί σε μια κουζίνα δέκα τετραγωνικών
Από το πρωί κινούμαι σε ρυθμούς καλοκαιριού κι όχι κοροναϊού. Με την πολύ πρωινή δροσιά, ασχολήθηκα λίγο με τα λουλούδια, πήρα το laptop και βγήκα στην αυλή κάτω από τη λεμονιά, αφού πρώτα είχα απολυμάνει με πράσινο σαπούνι και Surfanex (κάποιοι καθαρίζαμε και πριν την πανδημία) με σκοπό να γράψω.
Μέσα από τη δύναμη της συνήθειας όμως, χάζεψα για λίγο τις ειδήσεις, που είχα πει πως θα σταματήσω να χαζεύω κάποιες ώρες της ημέρας για να κάνω αποτοξίνωση από το … εργασιακό περιβάλλον. Λάθος ! Μεγάλο.
Γιατί, είδα πως υπάρχει επεξεργασία ρυθμίσεων, ώστε στα αεροπλάνα να μην μένουν κενές θέσεις μεταξύ των καθισμάτων, αλλά να λαμβάνονται με κάποιο άλλο αδιευκρίνιστο τρόπο, μέτρα προφύλαξης.
Στα καφέ όμως, εξακολουθούν να ισχύουν οι αποστάσεις των δύο μέτρων, στα ξενοδοχεία αναμένεται να ισχύσουν αυστηροί κανόνες, ενώ στα εστιατόρια το face control αποκτά διάσταση αριθμητική, αφού ο πέμπτος κάθε παρέας, υποχρεωτικά θα «τρώει πόρτα».
Πρέπει να διευκρινίσω πριν προχωρήσω, πως δεν είμαι από τους συνωμοσιολόγους που υποστηρίζουν πως ο ιός είναι ένα κατασκεύασμα των μεγάλων δυνάμεων για να καταστρέψουν την παγκόσμια οικονομία. Όμως τολμώ να πω ότι μετά από τις νέες ρυθμίσεις για τις οποίες ενημερώθηκα, θυμήθηκα τα «αστεία» που λέγονταν εν μέσω πανδημίας.
Σύμφωνα με τα οποία, αν κάποιος πήγαινε σε τράπεζα δεν θα κολλούσε ιό, αλλά σε καφενείο θα κολλούσε. Αν πήγαινε σε φούρνο δεν θα κολλούσε, αλλά σε κατάστημα ρούχων θα κολλούσε. Αν έπαιρνε το αυτοκίνητο χωρίς χαρτί θα κολλούσε, αλλά με χαρτί δεν θα κολλούσε. Κι αν πήγαινε σε αεροδρόμιο κολλούσε και δεν κολλούσε ανάλογα με την πτήση.
Κάπως έτσι αισθάνομαι πως εξελίσσονται τα πράγματα και στην «μετά κοροναϊό εποχή» αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Γιατί για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται να πάνε δέκα άτομα σε ένα εστιατόριο διακοσίων τετραγωνικών, αλλά επιτρέπεται να φάνε μαζί σε μια κουζίνα δέκα τετραγωνικών.
Δεν επιτρέπεται να πάνε σε οργανωμένη παραλία, αλλά επιτρέπεται να κολυμπήσουν … ατομικά. Και συγγνώμη κύριε Κράτος, όταν κολυμπάω ατομικά θα κρατώ και μέτρο για να βλέπω σε τι απόσταση είναι ο διπλανός; Κι αν πριν έχει κάνει πιπί του εκεί που κολυμπώ κι έφυγε μετά; (Συγγνώμη αλλά όσο κι αν κρατιόμουν δεν μπορούσα να μην το πω).
Εν κατακλείδι διαπιστώνω πως ο ιός φαίνεται να «μεταδίδεται» περισσότερο κοινωνικά και πολιτικά και λιγότερο βιολογικά. Κι αυτό με τρομάζει πιο πολύ. Διότι δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλάβει τα βασικά. Ναι, ο ιός έχει υψηλή μεταδοτικότητα.
Ναι, χρειάζεται προσοχή. Αλλά όχι, οι πολιτικές έτσι όπως σχεδιάζονται δεν λύνουν προβλήματα, αλλά δημιουργούν περισσότερα κενά και παράδοξα. Κι αυτό συμβαίνει πιθανόν, διότι κανείς ακόμα δεν τολμά να απαντήσει βροντερά αν θεωρεί σημαντικότερη τη δημόσια υγεία ή την οικονομία. Γιατί άραγε;