«Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε… ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο, ατίθασο, απέναντί τους…».
Να κάνουμε μια στάση κάπου εδώ, για ένα έστω και γρήγορο απολογισμό, για να δούμε από πού ήρθαμε και πού οδηγούμαστε, καθώς ολόκληρος ο πλανήτης διανύει τον πέμπτο μήνα στον αστερισμό του κοροναϊού, ο οποίος έχει καταγράψει πολυεπίπεδες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες για όλους μας.
Μετά το πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη, που ο αναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι παρέλυσε τις ζωές μας, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε την πένθιμα μοναχική άνοιξη, μπουσουλάμε τα πρώτα δειλά βήματα της κοινωνικής επανένταξής μας. Σαν να βγαίνουμε από γύψο και πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά την περπατησιά μας, αλλά και να επαναπροσδιορίσουμε την πραγματικότητά μας
. Καθώς λοιπόν οι τοίχοι δε μας κλείνουν πια μέσα, έχουμε καταλάβει ότι θα πρέπει να μην απαρνηθούμε τη στερεοτυπία των αυστηρών κανόνων της απόστασης και της προσωπικής υγιεινής, αφού τα βάσανά μας κάθε άλλο παρά έχουν τελειώσει. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη χαρτογράφηση της εξέλιξης της πανδημίας, σε σχέση με τον αριθμό των θυμάτων και των κρουσμάτων.
Όλοι έχουμε καταλάβει ότι οι επίσημες καταγραφές δεν αντανακλούν την πραγματικότητα που προφανώς είναι πολύ χειρότερη, με δεδομένο ότι δεν γίνονται τεστ για να δούμε, εκτός των άλλων, τα ποσοστά του πληθυσμού που είναι ασυμπτωματικοί στη νόσο, αλλά μπορούν να μεταφέρουν τον ιό.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό εμφανίστηκαν τα στρατηγικά σχέδια της Κυβέρνησης για την άρση των περιοριστικών μέτρων και την επανεκκίνηση της οικονομίας, στα οποία ξεχωριστή θέση έχει, η διαχείριση του τουρισμού, που με καμάρι ξεδίπλωσε ο υπουργός Χάρης Θεοχάρης.
Τι μας είπε λοιπόν ο υπουργός; Ότι από την 1η Ιουλίου, αρχίζει η «απελευθέρωση» της εισόδου των επισκεπτών από τα αεροδρόμια… Όπως είπε, «απελευθέρωση» σημαίνει είσοδος χωρίς τεστ και χωρίς καραντίνα, αλλά με δειγματοληπτικά τεστ. Ποιο λοιπόν είναι το νόημα της πολιτικής αυτής διαχείρισης;
Μα προφανώς ότι ο κοροναϊός με τον συγχρωτισμό κολλάει, αλλά με τον τουρισμό δεν κολλάει… Μαγικό; Βαθύτατα ταξικό θα έλεγα αν το δούμε συνδυαστικά με μια σειρά άλλων γεγονότων που δείχνουν πως η κρίση της πανδημίας αξιοποιείται εργαλειακά, ώστε η περίφημη ανάκαμψη της οικονομίας να στηριχθεί στις πλάτες των πολλών, προς όφελος των λίγων… Η «δίκαιη κατανομή των βαρών» είναι το περιτύλιγμα μιας επικοινωνιακής ωραιοποίησης, που τραβάει το αφτί της αγαθότητας σε όσους αφεθούν στην πλάνη της.
Η κρίση του κοροναϊού λειτουργεί ως εφαλτήριο μιας νέας νεοφιλελεύθερης επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων, στις πλάτες των οποίων θα στηριχθεί η οικονομική ανάκαμψη των επιχειρήσεων, μέσα από ένα νέο ακρωτηριασμό των εργασιακών δικαιωμάτων και των μισθών που έρχονται στη ζωή μας για να μείνουν.
Εδώ λοιπόν στην κρίσιμη αυτή χρονική συγκυρία που περπατάμε, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να ανακαλύψουμε από την αρχή την έννοια του συλλογικού, ως τρόπου δράσης και αντίδρασης σε ένα δυστοπικό αύριο που μας ετοιμάζουν. Τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα: «Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε… ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο, ατίθασο, απέναντί τους…».