Έχουν περάσει αιώνες από μια εποχή που δεν φορούσαμε μάσκες και πηγαίναμε στην εκκλησία για να πάρουμε το Άγιο Φως
Το πρωί κάνοντας την καθημερινή μου «βόλτα» με το αυτοκίνητο, είδα πως η φύση έχει ανθίσει. Χιλιάδες χρώματα, λουλούδια, έντομα και μυρωδιές που πρέπει να τις περπατήσεις για να τις απολαύσεις.
Κι ενώ προσπαθούσα να αποφύγω ένα από τα πολλά κακοτρυπημένα πλαστικά κολωνάκια στη μέση του δρόμου, τα οποία δηλώνουν την επιστημονική επάρκεια και τη δεινότητα των εκτελεστών δημόσιων έργων, σκέφτηκα πως κι αυτή η άνοιξη πάει χαμένη. Ήρθαν στο μυαλό μου όλα ξαφνικά. Θυμήθηκα πως η φετινή Πρωτοχρονιά, μόνο «άρωμα» Πρωτοχρονιάς δεν είχε. Οι αποκριές δεν ήρθαν ποτέ, ο χαρταετός έμεινε για μία ακόμα φορά στην αποθήκη και καμία ανοιξιάτικη βόλτα δεν επιτρέπεται χωρίς αυστηρούς περιορισμούς.
Απόρησα. Με τον εαυτό μου κυρίως. Προσπάθησα να γυρίσω το χρόνο πίσω και σαν παλιά, χιλιοπαιγμένη κασέτα έκανε ώρες να γυρίσει. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να φθάσω στον Απρίλιο του 2019. Δεν θυμάται τίποτα. Απολύτως. Σαν να έχουν περάσει αιώνες από μια εποχή που δεν φορούσαμε μάσκες και πηγαίναμε στην εκκλησία για να πάρουμε το Άγιο Φως. Μα απόρησα ακόμα περισσότερο, επειδή δεν με νοιάζει και τόσο πια. Αν κάποιος έρχονταν εκεί στα σκαλιά της εκκλησίας το 2019 και μου έλεγε «φίλε αυτό είναι το τελευταίο Πάσχα που γιορτάζεις έτσι και δεν ξέρουμε πότε και αν θα το γιορτάσεις με τον ίδιο τρόπο ξανά», θα τον έλεγα τρελό. Θα έλεγα μέσα μου πως δεν πρόκειται να επιτρέψω κάτι τέτοιο να συμβεί και πως την καθημερινότητα μου δεν θα μου την πάρει κανείς.
Κι έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε. Σκέφτομαι πως το φετινό Πάσχα δεν είναι μακριά. Κι όμως είναι τόσο απόμακρο που στην κυριολεξία δεν υπάρχει. Και πλέον ίσως δεν μας νοιάζει τόσο. Περιμένουμε το Μάιο για να «ανοίξουν» οι εμβολιασμοί στους σαραντάρηδες μήπως και πάρουμε σειρά. Κι αν μας επιλέξουν οι μεγάλες εταιρίες, θα έχουμε να ανησυχούμε μόνο για το αν θα πέσουμε στο εμβόλιο με τις θρομβώσεις ή στο άλλο, το καλό. Μέχρι εκεί φθάνουν οι ανησυχίες μας πια και στο αν μπορεί να βγει ο μήνας, γιατί ακόμα και με την καραντίνα τα έξοδα είναι πολλά κι ίσως περισσότερα από αυτά που υπήρχαν πριν.
Πάντως, όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί.
Γιατί πια δεν μας ενδιαφέρει τίποτα, παρά μόνο να επιβιώσουμε; Μήπως αυτό δεν είναι πόλεμος; Γιατί η μόνη μας αγωνία το πρωί είναι αν θα επιστρέψουμε υγιείς από την εργασία μας; Πολλά γιατί μαζί σε μια πραγματικότητα που δεν γνωρίζει το μέλλον. Κι άραγε το μέλλον θα μας πάει πίσω σε ένα κακό 2019 που πλέον δοξάζουμε ή θα μας πετάξει στροβιλίζοντας μας σε ένα 2025, όμοιο με ταινία του Μίλλερ;